MAHKÚM

43.Bölüm

Annem, Karahan ve benim sevgili oldugumuzu öğreneli iki saat geçmişti. Tabi ben okula gitmemiştim. Telefonu elimden almıştı, söylenerek aşağıya inerek olanları babama anlatmıştı.

Babam ilk başta şaşırsa da sonrasında olanları tahmin etmiş olmalıydı. Annemi sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Yok, bu kızda akıl yok."diye söyleniyordu annem. Ben ise salonun kapısında durmuş öylece bekliyordum.

"Sakin ol hayatım. Çocuk da korkuyor." Demişti babam, bana bakarak. Ne zaman annem, bana kızmaya başlasa babam hep beni savunurdu. Karahanla sevgili olmama kızacağını düşünmüştüm sonuçta kavga bile etmişlerdi.

Yinede şu an annemi sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Okula da gitmiyorsun bugün. Telefonunu da vermiyorum bir daha. Adama bak ya kızıma göz koymuş." Diye söyleniyordu.

"Anne-"

"Miray odana çık gözüm görmesin seni." Bana bağırdığında gözlerimin dolmasına engel olamamıştım.

Onlar benim ailemdi ve ben onları kıracak, üzecek bu hareket yapmak istememiştim. Böyle bana kızarak hem beni hem de kendini kırıyordu.

Sadece sustum onlara karşı gelecek bir cevap vermeyecektim. Onlar da beni korumaya çalışıyorlardı.

Koltiga oturdum ve annemin, beni azarlamasının bitmesini bekledim.

"Adama bak ya gelmiş benim kızımı bulmuş sevecek." Bir sağ bir sola gidiyordu.

Ablamda bağırışmaları duymuş olacak ki yanımıza geldi.

"Ne oldu niye bağırıyorsunuz?" Yanıma gelip oturdu.

"Kardeşine sor ne olduğunu." Dedi annem tekli koltuğa oturarak.

"Miray sende birkaç gün okula gitmiyorsun."dedi babam annemin karşısına oturarak.

"Neden?" Dedim okula göndermemeleri çok saçmaydı.

"Şimdi o adam, sana oradan ulaşıyordur. Seni görmesin."dedi.

"Ben ne yapacağım evde."

"Otur Miray. Belki ne kadar yanlış bir karar verdiğinin farkına varırsın." Babam da annemi savunmuştu. Ne bekliyordum ki Karahanla yumruk yumruğa kavga eden adam, beni mi savunacaktı.

"Hangi adam ya ne aluyor, anlatsanıza?" Ablamda yanımda olayı öğrenmeye çalışıyor beni de sinir ediyordu.

"Karahan ve ben sevgiliyiz annemlerde bana kızıyor şuan." Dedim tek nefeste.

"Ben biliyordum zaten."dedi rahat tavrından ödün vermeden.

"Nerden biliyordun?"dedim şokla. Annemler de ablama bakmaya başlamışlardı.

"Çok belliydi, siz nasıl anlamadınız ki. Ayrıca benim salak kardeşim ve salak kararları. Başına bela mı aldın sen." Dedi yanağımı sıkarak. Ben ise hala onu izliyordum. Bu kız çok değişik biri. Ondan korumalı mıyız? Şimdilik zararsız gibi.

"Niye bana söylemiyorsun?" Annem, ablama terliğini fırlattı, ablamın alnına denk gelmişti.

"Oha! Öldürseydin."

"Bana cevap verme. Ne yapacağım ben bu ikisiyle Ahmet." Şimdi de babama kızıyordu.

"Kızlar bir olup bizi çıldırtmaya mı çalışıyorsunuz? Biz, sizin kötülüğünüzü ister miyiz hiç. Yaptığınız yanlış, ikinizinde. Biz size güvenerek dışarı çıkartıyoruz. Ne zaman kısıtladık sizi. İstediğiniz yere gittiniz, hiç hayır dedim mi size. Şimdi siz niye bana böyle yapıyorsunuz."dedi babam. Bize kırılmıştı.