MAHKÚM

34.Bölüm

Beni kollarıyla saran adama bakmaktan başka birşey yapamıyordum. Ben doğru düzgün cümle bile kuramazken, başımın ağrısı git gide artıyordu.

"Ben..."diye mırıldandım, konuşamıyordum.

"Tamam Miray sakin ol, yok birşeyin tamam mı." Beni kendine sıkıca bastırdı ve alnımdan öptü.

"Ben..."diye mırıldandım tekrar. Konuşamıyordum ve bu beni korkutuyordu. Gözlerim dolmaya başladığında bir kelime daha çıktı ağızımdan. "Korkuyorum."diyebildim.

"Şişştt. Korkma tamam mı ben buradayım. Yok birşeyin, ağlama Miray ağlama." Saçlarımı geriye doğru ittirdi. Beni kucağına alarak ayağa kalktı.

"Can!" Yanımıza bir tane adam geldi.

"Evet abi."

"Arabayı getir hemen."

İsminin Can olduğunu öğrendiğim adam koşarak evden çıkarken ben, beni kucağına alan adamın boynuna sıkıca sarılmış ağlıyordum.

Arabaya bindiğimizde ben asla onu bırakmadım. Beni kucağına oturtmak zorunda kalmıştı.

"Miray ağlama bak hastaneye gidiyoruz. Yok birşeyin güzelim bak bana." Yanaklarımdan akan göz yaşlarımı eliyle sildi.

"Ben..."diye mırıldandım tekrar. Zaten şuan cümle kuramıyordum.

"Kendini zorlama." Başımı eliyle göğüsüne yasladı. "Biraz dinlen."dedi. Bende burnumu çekerek dediğini yaptım. Hastaneye gidene kadar yattım. Şuanda kucağında oturduğum adamın kim olduğunu sorgulamadan, neden hiç birşeyi hatırlayamadığımı sorgulamadan. Sadece yattım, hastaneye gitmeyi bekledim. Beni bırakmasın diye elimle sıkıca omuzlarından tutuyordum.

Hastaneye geldiğimizde, beni kendiyle birlikte kaldırdı. Acilden giriş yaptığımızda, beklemeden doktorun odasına girdi. Neyse ki içeride kimse yoktu. Adam ilk başta şaşırsa da sonrasında hemen yanımıza geldi.

"Sorun nedir?"dedi.

"Her şeyi unuttu. Hiç birşey hatırlamıyor."dedi.

Beni yatağa bırakırken, ellerimle kolunu kavradım.

"Ne oldu? Nasıl bu hale geldi. Kafasından darbe mi aldı."

"Hayır, sadece biraz tartışmıştık ve sonrasında bayıldı."dedi. Bu adam kimdi ve bana hafızamı unutturacak kadar ne yapmıştı.

Biz testler yapalım, sizi de dışarı alalım. Ben kolunu daha da sıkı tutarken gitmemesini diledim. Yalnız kalmak istemiyordum. Onunla olduğuma göre demek ki beni tanıyordu.

"Gitme."Dedim sesim zor çıkmıştı.

"Sorun yok tamam mı? Hemen geleceğim merak etme." Alnıma kısa bir öpücük kondurdu ve odadan çıktı.

Testler yapılırken kendimi korumasız ve tehlikede hissediyordum. Onu istiyordum, yanımda durduğunda güvendeydim. Sadece ağladım, o gelene kadar doktorların benimle işi bitene kadar sadece ağladım.

Beni bir odaya aldıklarında gözlerimi açamıyordum bile. Başımın ağrısı gözlerime vuruyordu ve ben gözlerimi açmakta zorlanıyordum.

Kapı açıldığında gözlerimi zor da olsa araladım. Sonunda gelmişti. Onu bekliyordum. Elimi ona doğru uzattım, parmakları hemen kavradı elimi.

"İyisin güzelim yok birşeyin." Dedi beni resmen kucaklamıştı.

İçeri doktor girdiğinde bakışlarımı ona çevirdim. Neden böyle olmuştu, delirmiş miydim de kendimi bile hatırlayamıyordum.