BLUE: Obsessed Gabriel

Doce

Babawi

"Zakiyah, ang swerte namin dahil nagkaroon kami ng kaibigang tulad mo. Maganda na, mabait pa." She laughed so am I. "Mabuti Hindi ka tulad ng iba..."

Napakunot ang noo ko at nagtatakang nakatingin kay Veronica. "Na ahas..." Sumeryoso ang boses niya at madiin ang mga mata. "Ahas na hindi alam kung saan ang lugar niya." Dagdag nito.

"Veron, t-tama na 'yan." Si Yoshabelle na hindi makapagsalita ng maayos.

"Ayoko talaga sa mga ahas. Bigla-bigla kasi sila dadating tapos, magugulo na lang bigla. Lilingkis na agad, kahit may nauna na....."

Siya ba ang nauna?

NAPAHIKBI na lang ako habang napasandal sa pader ng labas ng Cafè habang iniisip ang mga narinig ko.

I just felt my heart breaks into small pieces. Her words cuts deeper than a sharp knives. I did not know that that is what Veronica thinks about me.

Kanina ay rinig ko pa ang pagtawag sa akin ni Yoshabelle ngunit nagpatuloy lang ako sa pag-alis.

"Hindi mo dapat sinasayang ang luha mo para sa mga walang kwentang tao, Kiah."

Gulat na napatingin naman ako kay Gabriel na seryoso ang mukha habang nakapamulsa ang kamay sa bulsa ng short niya.

"G-Gabriel..." I whispered between my sobs.

Lumambot ang mukha nito at naglakad papunta sa aking pwesto bago ako hilahin para yakapin. Hinawakan niya ang likod ng ulo ko at Binaon sa dibdib niya.

Dahil sa ginawa niya, doon ako lalo napaiyak habang nakakapit ng mahigpit sa t-shirt niya.

Hindi ko alam ngunit dama ko na kampanyte ako na ligtas ako kapag nand'yan siya. I feel comfortable with him, very comfortable.

"Hush, it's fine. You don't deserve this," ramdam ko ang paghaplos niya nang marahan sa aking buhok at maghalik sa aking noo. "Tahan na, baby. Tahan na, uwi na tayo? Gusto mo umuwi na, hmm?"

Umiling ako. "N-no, I want to talk to h-her. I didn't do anything...w-why is she s-so mad at me?"

I just don't understand why is she so mad at me when I literally did not do anything. I dont even know that Derek likes me and he should not have set up a date with her because he must know that she is the one who likes him, not me.

Did I just lost a friend, again? Why am I always losing everyone I love? Why is the world so cruel?

Hinawakan niya ang baba ko at inangat para tingalain siya. "She does not deserve a friend like you, wala kang kasalanan. Tahan na, I don't like it when you are upset." He wiped away my tears using his thumbs.

"Hindi k-ko naman alam na may gusto si Derek sa akin, at hindi ko naman siya g-gusto." Nag-angat ako ng tingin.

"And...a-and I heard that she once liked you. Nagpaubaya l-lang daw siya but she probably still l-likes you..." I pouted while my eyes are still blurry so I can't see him clearly because of too much tears.

And she even called me names like maarte, ahas at kung ano-ano pa. I treated her nicely but she hates me because of some shallow reason.

He smiled at me. "Wala naman akong pakialam kung gusto niya ako dahil ikaw ang mahal ko kaya Hindi mo na dapat isipin iyon. Sayo naman ako umuuwi diba, Baby?"

That is true. I know a lot of girls are willing to throw themselves to him but he never got anyone clinging into his arms except for me.

Ngumuso ako. "Nauna r-raw siya...."

I feel something rushing on my stomach as I felt my cheeks redden. Hinawakan niya ang mukha ko at lumapit sa akin.

"Ikaw lang, Kiah at wala nang iba, Mahal kita."

Dahan-dahan itong yumuko para abutin ang labi ko.

Napapikit ako nang magdampi ang mga labi namin. Humigpit ang hawak ko sa kanya nang idiin niya sa sarili sa akin. "I love you, so much." He whispered between the kisses.

Marahan gumalaw ang labi nito at sinipsip ang ibaba kong labi. Itinagilid pa nito ang ulo ko at nilapit sa kanya.

Alam ko sa sarili ko na dapat Hindi ko siya hinahayaan na gawin ito pero parang tuod akong hindi makagalaw at tanging siya lang ang kumikilos..

Naramdaman ko pa ang marahan ngunit madiin na pagkagat niya sa pang-ibabang labi ko na parang pinaggigigilan niya iyon.

Halos maubusan na ako nang hininga kaya pinutol ko na ang halikan namin. "Damn, I'm so happy baby!" Masayang anas niya at niyapos ako.

Dinig ko ang kabog ng dibdib ni Gabriel. It is very fast, and loud.

Doon ko napatunayan na pareho lang kami ng tinitibok ng puso.

Totoo ngang kapag ang tao ay nagmahal, masunod lamang ay hahamakin ang lahat.

"Uwi na tayo, hmm?" Tanong niya at hinawakan ako sa kamay. Tumango naman ako sa kanya at pinabayaan na lang ang ginawa niya kahit halos naghuhumerantado sa tuwa ang puso ko.

Habang naglalakad kami pauwi ay may mga nakakasalubong kami na napapatingin sa amin kaya Hindi ko maiwasang mailang pero itong katabi ko ay parang wala lang sa kanya at ngingiti-ngiti lang.

"Kiah, Alam kong wala pa akong karapatan sayo pero kung maari lang ay may hihilingin ako sa 'yo."

I looked at him. "H'wag ka sana magtampo pero sana sa susunod ay sabihan mo ako ng mga ginagawa mo tulad ng pagtatrabaho mo ay wala kang nababanggit sa akin."

"Gabriel...."

Sumulyap siya sa akin. "Matagal ko nang alam ang tungkol roon pero gusto kong ikaw mismo ang magsabi sa akin. Hindi naman kita pipigilan sa mga desisyon mo pero Hindi mo naman kailangan magtrabaho dahil kaya naman kitang buhayin." He said, seriously.

Siya na ang nagbukas ng pinto at una akong pinapasok sa bahay. Dumeretso siya sa sala kaya sumunod ako sa kanya.

Napalunok ako bago mag-iwas ng tingin. "I-I'm sorry, ayoko lang maging pabigat-"

"Salo kita, mula nang makita kita sa pangpang ay obligasyon na kita." Matigas nitong tugon. "May ipon ako, malapit na ang pasukan at ipapasok kita-"

"Hindi naman na kailangan, Gab!" Pigil ko.

"Mag-aaral ka, magkokolehiyo ka na. Diba eighteen ka pa lang?"

Nanlaki ang mata ko. "Pinakialaman mo ang gamit ko?!" Sigaw ko.

Lumambot ang mata niya. "Hindi, nakita ko lang yung regalo sayo ng mommy mo. Naiwan mo sa table-"

"Who told you to touch my things, Gabriel? Huh?!" Galit kong bulyaw sa kanya at nagtungo sa kwarto.

Did he saw his own file on my things? Mahuhuli na ba niya na pinapahanap siya sa akin ng parents niya? Did he saw it?

Pagdating ko ay nandoon ang bigay na regalong bracelet sa table sa tabi ng kama. Nandoon din ang sulat ni mommy kung saan binabati niya ako ng 'happy eighteenth birthday'.

Napapikit na lang ako sa inis nang maalalang inalis ko iyon sa luggage ko kaninang umaga dahil nagligpit ako ng gamit ko dahil naglipat ako ng mga gamit ko sa cabinet.

Napabuntong hininga ako nang mapagtanto na sinigawan ko si Gabriel dahil sa kasalanan ko. Fuck, I'm so stupid.

How can I shouted at him while he is just talking about how he just found my things.

Ang bobo mo, Zakiyah Alessandra.

Paglabas ko ng kwarto ay naabutan ko si Gabriel na nagluluto. Nagiguilty tuloy ako sa kaOAhan ko kanina, nasigawan ko pa siya.

paano kaya ako babawi?