Dark City

Κεφάλαιο 23

Είχε περάσει αρκετά η ώρα και τώρα εκτός από σκοτάδι και κρύο είχε και ομίχλη έπρεπε να γυρίσουν πίσω, όμως καθώς πηγένα να σηκωθούν είδαν μέσα από την ομίχλη να ξεπροβάλλουν φώτα που ερχόταν από την θάλασσα.
Δεν άργησαν να καταλάβουν πως αυτά τα φώτα ανήκαν σε έλα πλίο που άραξε στην διπλανή ακτή. Άμεσος η Νιάρα με τον Άντερ σήρθικαν πίσω από κάτι βράχους αρκετά κοντά στην είσοδο της σπηλιάς.
"Πρέπει να γυρίσουμε πίσω"είπε ο Άντερ που μπορούσε να μυριστή τον κινδύνων από χιλιόμετρα,καθώς για να αράζει πλίο εδώ κάτι πολύ περίεργα συνέβαινε.
"Πηγένε εσύ εγώ θέλω να δω τη γίνετε"είπε η Νιάρα μιας και αυτό το πλίο της είχε εξάψει την περιέργεια.
"Τη τη γίνετε παράνομες δοσοληψίες κάνουμε και εμείς τέτοια, για αυτό πάμε πρίν μας δουν"την τράβηξε από το χέρι και την έβαλε μέσα στην σπηλιά με το ζόρι.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μείνουν ούτε ένα λεπτό παραπάνω εκεί χωρίς να έχουν όπλα και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μαζί τούς. Γιατί ένα τόσο μεγάλο πλοίο το ποιο πιθανόν είναι να είχε και τον ανάλογο αριθμό ανθρώπων πάνω του και αν είχε μάθει κάτι καλά αυτό ήταν να μην τα βάζει μόνος του με πολλά άτομα γιατί πάντα θα βγαίνει χαμένος, και δεν του αρέσει καθόλου να χάνει.
Σε αντίθεση η Νιάρα πίστευε πως έπρεπε να παραμείνουν για να δουν τη θα κάνουν ούτος ώστε να μπορούν να προετοιμάσουν για μια ενδεχόμενη επίθεση.
Όμως δεν ανησυχούμε για αυτό και αύριο μέρα ήταν.
"Δηλαδή και να μας έβλεπαν τη θα μπορούσαν να μας κάνουν ήταν πολλά μέτρα μακριά"είπε η Νιάρα που δεν το είχε σε τίποτα να φύγει και να ξανά πάει πίσω.
"Πίστεψέ με πολλά θα μπορούσαν να κάνουν"της απάντησε ο Άντερ βαδίζοντας μερικά βήματα μπροστά της.
"Μα είχε ομίχλη πάρα πολύ ομίχλη που θα μας έβλεπαν;!"είπε η Νιάρα αγανακτισμένοι ξέροντας πως αυτήν την φώτα είχε δίκιο και θα έκανε τα πάντα για να πάρει το πάνω χέρι σε αυτήν την συζήτηση.
"Ανθρώπους που μπορούν να οδηγήσουν πλοίο με αυτόν τον καιρό να τους φοβάσαι δεν ξέρεις τη είναι ικανοί να κάνουν"ήταν το τελευταίο πράγμα που της είπε πρίν σταματήσει να της μιλάει εντελώς.
Ήξερε πως αυτό την εκνεύριζε όμως δεν μπορούσε να απαντάει σε ερωτήματα που θα μπορούσαν να τον βάλουν λάθος, δεν είχε συνηθίσει να του λένε πως η αποφάσεις που έπρεπε ήταν λανθασμένες και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει αυτό το μάθημα τώρα ίσος κάποια άλλη μετά που θα ήταν ποιο ξεκούραστος και θα μπορούσε να ακολουθήσει κάποιον άλλο ειρμό σκέψεις παντός τώρα δεν ήταν αυτήν η στιγμή.
"Πάντως καλό θα ήταν να πάμε και στους άλλους να δούμε τη γίνετε, μην ξεχνάς πως υπάρχουν πολύ κίνδυνοι εκεί έξω που μπορούν ανά πάσα στιγμή να μπουν και μέσα"είπε η Νιάρα μόλις φτάσανε στο σημείο που ενωνόταν όλες οι σπηλιές μεταξύ τούς.
Αν δεν μιλούσε για λίγο ακόμα θα έσκασε, αν και τον έβλεπε κάπως σφιγμένο και δεν ήξερε αν έπρεπε να επιμείνει. Δεν ήθελε να τραβήξει το σχοινί και να τσακωθούν ακόμα δεν άρχισαν.
"Το ξέρω όμως αυτό πρέπει να το συζητήσουμε όλοι μαζί πρώτα...αυτό κάνουν οι ομάδες"την έπιασε από το σβέρκο και την φίλησε στο μέτωπο πριν φύγει ακόμα ποιο μπροστά. "Πάω να ειδοποιήσω και τους όλους πήγε στο σπίτι μου"της είπε πριν εξαφανιστεί τελείως.
Και τώρα ήταν η ευκαιρία της να ξανά γυρίσει πίσω. Δεν το έκανε, ήξερε πως αυτήν την φορά είχε δίκιο σε αυτά που έλεγε αν ήθελε να λέει ότι είναι μέλος αυτής της ομάδας έπρεπε να μάθει να ακολουθεί και κάποιους κανόνες της άρεσε δεν της άρεσε.
Έτσι πήγε στο σπίτι του Άντερ και το πρώτο άτομα που συνάντησε ήταν ο Ντρούκ που δεν τον είχε δη καθόλου της τελευταίες μέρες.
"Καλησπέρα πως είσαι έχω κάτι μέρες να σέ δω"του είπε η Νιάρα και τον αγκάλιασε μιας και ήταν από τα άτομα που συμπαθούσε πολύ.
"Το ξέρω πλάκωσε λίγη δουλίτσα, επιδιορθώνω το σπίτι μου και καταλάβεις"τη να της έλεγε ότι από την μέρα που τον φιλήσει δεν μπορούσε να είναι κοντά της γιατί έχανε τα λόγια του και προσπαθούσε να συνέλθει.
Έχει και την φήμη του σκληρού αναίσθητου βάρβαρου να κρατήσει, αν και από μέσα του έλιωνε περισσότερο από τον Άντερ ήξερε ότι ανάμεσα τους αυτός είχε της λιγότερες πιθανότητες.
Ποτέ καμία γυναίκα δεν τον πόθησε και αυτή ήταν βέβαιος ότι δεν θα αποτελούσε καμία εξαίρεση.
"Καταλαβαίνω αν θέλεις καμία βοήθεια έλα να μου πεις κάτι σκαμπάζω από μερεμέτια"ποιο συγκεκριμένα ήταν η μόνη που πηγένε να φτιάξει την σκέπη του σπιτιού της.
"Όταν θα αρχίσω τα βαψίματα θα σου πω να έρθεις"της είπε ακουμπώντας την στον ώμο.
"Θα έρθω... Ντρούκ; εσύ θα ήθελες να φύγεις από εδώ, να αυτωνομηθείς"ήταν μια συζήτηση που σκόπευε να κάνει με όλους και τώρα που βρήκε τον Ντρούκ μόνο του ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία.
"Όχι δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω, σε αντίθεση με τον Μπεν που είχε αλλά ούτε και αυτόν τον βλέπω πρόθυμο"της απάντησε ο Ντρούκ που δεν είχε πολλές απαιτήσεις από την ζωή του.
"Βασικά κανένας σας δεν είναι πρόθυμος τέλος πάντων μπορεί μέχρι να φύγω να σας έχω πίση να την κοπανίσουμε όλοι μαζί"του είπε τραβώντας μια καρέκλα για να κάτσει.
Ο Ντρούκ της χαμογέλασε και έκατσε απέναντι τής. Αυτή της αυτοπεποίθηση μπορούσε να τον τρελάνει, γιατί όντως πίστευε ότι μπορούσε να τους αλλάξει γνώμη και αν επέμενε πολύ μπορεί μερικούς να τους έπειθε πάντως αυτός στο τσακ ήταν για να πειστεί και αν αναλάβει και ο Ζέρετ τον Μπεν τους βλέπει να εξαφανίζονται όλοι μαζί και να μην ξανά γυρνάνε ποτέ.

🌟🌟🌟