ILALIM

KABANATA DALAWAMPU'T TATLO

“P-pasensya na po,” malumanay niyang ani, habang nakayuko, isang pamamaraan upang ipakita ang sinseridad, o pagkatakot.

Ilang sandali ang tahimik na lumipas bago magsalita ang matangkad na lalaking nasa harapan niya. “Ayos lang.” Nakasuot ito ng isang maitim na amerikanang umabot sa ilalim ng kanyang tuhod.

“Bisita po ba kayo?” Sandaling bumaling ng tingin si Keith pataas, dahilan upang makita nito ang mga mata nitong nakakatakot. Iyon lamang ang nasisilayan niya dahil sa itim na maskarang umaabot sa ilalim ng mga mata nito.

Kaagad siyang napaiwas ng tingin nang magsalita ang misteryosong lalaki. “Timang,” ani nito bago humagikhik at tinanggal ang kanyang maskara.

“Anong ginagawa mo dito mag isa, Keith?” Naging pamilyar ang boses nito.

Sumilay ang ngiti sa mukha ni Keith nang makita ang mukha nito. “Kuya Adrian!” Ilang linggo din niya itong hindi nakita, kaya naman ganon na lang ang tuwa niya nang masilayan ang mukha nito.

“Nako, mukhang namiss mo ako, ah!” Naniningkit ang mga mata ni Adrian dala ng pang ngiti habang ginugulo ang buhok ni Keith. “So, ano ngang ginagawa mo dito nang mag isa?”

“Hehe, abala sina Shane, eh. Pupuntahan ko sana yung mga bibe,” ani ni Keith, at nagtanong. “Saan ka pala nagpunta, Kuya Adrian?”

Bahagyang suminghay si Adrian, “inasikaso ko yung mga importantent papeles mo.”

Bumakas ang pagkagulo sa mukha ni Keith dahil sinabi nito. “Ano pong papeles?” kuryoso ang pumapaibabaw sa kanyang mga mata.

Napansin niya ang paglingon lingon ni Adrian sa paligid na tila ba nagmamasid bago ito tumugon. “May nagsabi na ba sa'yo na kapag wala kang kakilanlan, pwedeng pwede ka maging hapunan?”

“Kabisado niyo na ang sistema. Wala tayong magagawa.” Komento pa ni Kane, na nagpadagdag ng kaba sa dibdib nila.

“Ang mga walang pagkakakilanlan, maaring maging hapunan.”

Sandaling dumaan sa kanyang isipan ang mga iniwang babala ni Kane, nagbibigay kilabot sa kanyang sistema.

“Totoo 'yon, Keith. Wala kang makikitang palaboy laboy dito sapagkat dinadakip sila upang maibenta sa tuwing nahihinog na ang mga hiyas nila,” mahabang litanya ni Adrian na mas lalong nagdadgad ng takot sa kanya.

Bahagya siyang yumuko para itago ang pagkatakot kahit pa kitang kita na sa katawan niya.

Ngumiti naman si Adrian bago kinuha ang isang malaking itim na sobre sa loob ng kanyang suot suot na amerikana, dala dala ang mga papeles na kanyang tinutukoy. “Good news, mayron ka nang pangalan—bagong pangalan, kung lilinawin ko.”

“B-bagong pangalan?”  nagsalubong ang kanyang mga kilay dahil sa narinig, kasabay ng pagpako ng tingin niya sa ipinakitang sobre.

Akmang iaabot na sa kanya ni Adrian ang mga papeles nang mayroon silang narinig na sumisigaw na babae.

Bahagya siyang kinilabutan dahil maririnig sa boses ng babae ang matinding sakit, tila hindi na maindang kirot.

“Si Hannah,” pagbigkas ni Adrian, at sunod nilang nakita ang nagmamadaling pagtakbo ni Shane mula sa hagdan na nakadestino sa palapag kung saan sila ay naroon.

“Adrian! Jusko, manganganak na ata si Hannah! Yung nurse, hindi pa dumadating!” bulyaw ni Shane, at walang habas na nilagpasan sila, dala dala ang isang makapal na puting lampin sa kanyang braso.