•Aurora Pride• The Umbrella Academy - 0 Numara'nın Laneti

『Bölüm 62 - Yıllar』

♪ Passenger - Let Her Go

Arkadaşlar Final Sezonunu öğrendiğimden beri çok kötüydüm, 2 saat falan bayağı ağladım ve en sonunda uyuyakaldım. Daha yeni uyandım. 

Gerçekten ben Finale hiç hazır değilim, gitmelerini istemiyorum.

Umarım siz iyisinizdir benim aksime :)

İyi okumalar  <3

---

Elliott arkasını dönerek bir çekmeceyi açtı,

"Bak, fotoğrafları göstereyim," Bir sürü fotoğraf çıkardı, bana uzattığında elinden alarak en üsttekine baktım en başında.

"Bu ilk gelendi, çok fazla ağladı," dediğinde çenem kasıldı, diğer birkaç fotoğrafa da baktım,

"Luther," diye mırıldandım. Sonraki fotoğrafa geçtim bu kez, Diego' ydu. Diğer fotoğraflara da bakarken sordum,

"Haklarında bir şey biliyor musun?"

"Birkaçı hakkında," diye mırıldandı ve tekrar çekmecesine yöneldi. Fotoğraflarda Aurora' nınkini gördüğümde gözlerimi kıstım. Yok olan buluta bakarken yüzünde olan ifade fotoğrafların devamına bakmamı engelledi. Fotoğrafları masaya attığımda Elliott bana birkaç kesilmiş gazete kağıdı verdi. İlkini aldım, açıklamaya başladı,

"Bu ikinci düşene benziyor, bir süre psikiyatrik destek almış. Hatta yaklaşık bir yıl akıl hastanesine kaldırılmış, hala orada olabilir." dediğinde gene konuştum,

"Aptal Diego,"

"Diego mu? Onu tanıyor musun?" Göz devirerek diğer kağıdı aldım,

"Hepsini tanıyorum." Bu kağıttaysa olan Luther' dı. Koca adamların dövüştüğü bir yerde onlardan küçük olmasına rağmen hepsini yenmesiyle nam salmıştı. O kağıdı da hızlıca geçtim, bu kez Klaus' tu.

Yasadışı kumar oynayan ve uyuşturucu ticareti yapan şirketteki adamları tutuklamışlar,

"Hapisten çıktı mı?" diye sorduğumda Elliott kağıda baktı,

"Galiba çıkmadı,"

"Hangi hapishane biliyor musun?"

"Bir tane hapishane var zaten şehirde, oradadır."

Son kağıttaysa Allison vardı. Irk ayrımcılığının önlenmesi için yapılan bir topluluğun arasındaydı. Kuaförde çalışıyordu. Kağıtları cebime sıkıştırdım, Elliott hala bana delirmiş gibi bakıyordu,

"Baksana, sana yardım edebildim mi? Takım olabilir miyiz sence?" dedi birkaç adım yaklaşarak. Geriledim,

"Biraz daha yaklaşırsan beynini eritirim. Ayrıca, evet, yardımın dokundu," Elliott gerilediğinde konuşmaya başlayacakken ışınlandım. Önce Diego' nun olduğu akıl hastesine ışınlandım.

<Yazardan>

Diego oturduğu yerde yapmaya çalıştığı bileklikten bıkarak boncukları yere fırlattı. "Nefret ediyorum bundan," diye mırıldandı kendi kendine. 2 yıldır akıl hastanesindeydi, geleli 3 yıl olmuştu.

Eliyle şakaklarını ovdu sinirle. O sırada kapının açıldığını duydu, "Diego Hargreeves, misafirin var," Diego kaşlarını çattı, 

"Misafirim mi? Kimmiş?" dedi gelen adama dönerek. Adam göz devirdi, 

"Ben sekreterin değilim, yürü hadi." Diego ayağı kalkarak adamı takip etti. Buluşma yerine geldikten sonra kapı açıldığında gördüğü oturan suratla gülmeden edemedi,