RUH LEKESİ(düzenleniyor)

59. İşaretin Geri Dönüşü

Odadan sessizce çıktığımda Gabriel'i tam karşıda, sahte bir gülümseme ile beni beklerken buldum.

- Merhaba Hazel Kumran.

Ona bakıp, yüreğimi sakinleştirmek için, anlık olarak gözlerimi kapadım. Derin bir nefes aldım. Devam edebilmek için enerjime ihtiyacım vardı. Oraya sürünerek değil, başı dik ve mağrur biri olarak gidecektim. Yüreğimi susturmak için bir nefes daha aldım. Siyahım hâlâ tüm vücudumu kaplıyordu. Sanki aldığım nefes bile içimde siyahlaşıyor, damarlarımdan siyah bir kan akıyordu. Gözlerimi açtım. Gabriel'e doğru ilerledim. Siyahım da benimle yürüyordu. Ben ilerledikçe, bende ya da yüzümde gördüğü bir şey onu şaşırtmış, hatta gülümsemesini yüzünden silecek kadar korkutmuş gibiydi. Sormadım. Konuşmayı düşünmüyordum. Ne olacaksa bir an önce olup, bitsin istiyordum. Sona ermeliydi. Bu tiyatrodan sıkılmıştım. Her gün yeni bir sorundan, beni her an hazırlıksız yakalamalarından, aşağılanmaktan, acı çekmekten, yalanlardan en çok da işaretsiz olmaktan yorulmuştum.

İşaretsiz olmak, en büyük acıları beraberinde getirmişti. İşaretsiz, işareti görünmeyen değil, işareti bulunmayan hatta hiç olmayan demekti. İşaretsizlik, kimsesizlik gibi ait olmamayı ifade ediyordu. Hiçbir yere ait değildim. Kimliksizdim. Ait olamama durumu, öncesinde sadece bir hisken, şimdi gerçeğin ta kendisiydi. Hiçbir yere uymuyordum. Puzzle kutusundan çıkan fazla parçaydım. Bu yüzden her yerden kovuldum. Bu nedenle Lucifer bile beni terk etti.

Kimsesiz, yalnız bir istenmeyendim.

Sadece işaretim değil, evim de yoktu. Gidecek yerim, bekleyenim yoktu.

Beni tanımlayan bir şey olmadığından, nereye ait olduğum bilmiyordum.

Kime ait olduğum da artık belli değildi. Esas sorun kim olduğumu bilmememdi. Benden geriye bir şey kalmamıştı. Lucifer'ın içimde yarattığı hiçlik denizinde kaybolmuştum. Yüzemiyordum, sadece suda bir girdaba sürükleniyorum. Hiçlik denizinde, yokluk girdabına düşüyordum. Artık ne sesim ne düşüncelerim ne duygularım ne de benden bir parça kalmamıştı. Bir hiçliğin ortasında, simsiyah bir hiçtim.

Hiç ben olmayı başarabilmiş miydim? Yoksa tüm bunlar bir kabustan mı ibaretti?

Aklımın derinliklerindeki o ses, hiç beklemediğim anda konuştu.

Sen kimsin Hazel? Kim olmak isterdin? Kime benzemek isterdin? Senden neden korkuyorlar? Söylesene ya da düşünsene. Cevapları senin bulabileceğini söyleseydim, ne yapardın? Yine onlarla gider miydin? Bu gerçek sen değilsin. Bu siyah, karanlık, hiçlik, yokluk sen değilsin. Keşke biraz daha cesur olabilsen. Neden görmek istemiyorsun? Sana göstereceklerimi neden görmek istemiyorsun? Neden bana izin vermiyorsun Hazel? İlla seni uçurumun kenarından mı toplamam gerekiyor? Niye hep oradasın? Uçurumları ancak cesurlar sever. Sen sadece aptallık eden masum bir küçük kızsın. Bunu biliyorsun, değil mi? Aptal olduğunu görmek için, şu ana kadar yaşamış olduklarına, inandığın yalanlara bakmak yeter. Sana kim gerçekten yardım etti, yapılanların hangisi doğruydu, kim gerçekten yanındaydı ve seni en çok kim sevdi? Ya da sevildin mi? Aptal! Hiçbirinin cevabını alamayacaksın. Beni ne zaman o saçma duvarlarının içine alacaksın. Bir tek ben gerçeğim, sana bir tek ben yardım edebilirim. Anlamıyor musun? Herkese karşı oluşturman gereken duvarları, sadece bana karşı kullandın. Oysaki bir tek biz varız. Bu hikâyede bir tek ben senin dostunum. Artık yetmez mi? Beni içeri al. Beni karanlığına ışık yap. Duyuyor musun beni? Senin yanındayım. Bu son bile olsa, o sona beraber gideceğiz. Anladın mı? Seni karanlığında tek başına bırakmayacağım. Bu sefer değil. Onlara baksana. Görmüyor musun senden nasıl korkuyorlar? Olanların farkında değil misin? Karanlığın mı ürkütüyor onları, yoksa canavar olman mı? Ya da sadece kendin olman mı? Söylesene Hazel, sen kimsin? Belki de doğru soru bu değildir. Sen doğru cevabı bulana kadar soracağım. Sen nesin? Madem bu bir son, sen cevaplara erişene kadar bu soruyu soracağım. Ta ki sen anlayıp kendine gelene kadar, hatta kendin olana kadar soracağım. Kendini bulana kadar konuşacağım.