ATEŞLİ KANATLAR

2.KİTABIN FİNALİ/ Perde 49

Bense... Eh ben ne olmadığımı biliyordum. Sıradan olmadığımı biliyordum. Nasıl normal olunur bilemiyordum. Bana romantik yaz basalım dediklerinde ne kastettiklerini anlayamıyordum. Onlar sanatı değiştirmek, yontmak, keskin yerlerini yumuşacık yapıp sunmak istemişlerdi. Bense sivri olmayı seviyordum.

Dediğim gibi yol uzundu ama beni destekleyenler de vardı. Şimdiki eşim o zamanlar erkek arkadaşımdı. Çıktığım her yolda yanımda durduğu için minnettarım ve elbette ailem... Olimpiyat sınavlarına giren çalışkan kızları dersleri bırakıp yazar olmaya karar verdiğinde karşısına dikilmek yerine yanında durdular. Ve ben... Onların yardımıyla kendimi gerçekleştirebildim. Bu yüzden son nefesime kadar onlara minnettar kalacağım. Onlara ve ilk satırlarımı okudukları andan beri beni anlayan kucaklayan herkese.

Ee diyeceksiniz, Gaye. Bu uzun yol nasıl sonuçlandı?

Ağlamakla geçen ayların sonunda bir yayınevinin gece yarısı bana faceden ulaşması ile o karanlık gibi görünen yolda sadece benim görebildiğim ve var olduğundan emin olduğum o ışıltının diğer insanlar tarafından da fark edildiği gündü o.

Ertesi gün iki yayınevi daha döndü. Zira herkes facebook kullanıyordu. O yayınevi beni kabul ettiyse diye düşündü diğerleri, demek ki bu kız iyi. İronik olacak ama fantastik yazmasına rağmen iyi dediler herhalde.

Sonra ben bir tanesiyle anlaşma imzaladım. Ve o zamanki editörüm bana wattpad uygulamasına hikayeyi yüklememi söyledi. Basana kadar orada kalsın bu süre zarfında okunsun dedi. Tabii ben çalınmasın diye bir yerde paylaşayamayan o kız, kitabımı hemen tescil ettirdim. Sonra da ilk kez Ateşli Kanatlar Evreninin ilk kitabı Hilekarın ilk satırlarını paylaştım...

Kitabım basılana kadar sadece yarısını paylaşabilmiştim sonra da kaldırdım. Zira ben kafamdaki yazar algısına uyuyordum. Benim için yazar demek bambaşka bir şeydi. Ulaşmam gereken o yüksek mertebeydi. Ben hiç bir uygulamada çok okunmanın belki de piyasadaki bir romandan daha fazla ilgi göreceğini düşünmemiştim. Ama şimdi biliyorum ki çok iyi reklamı yapılan kremlerin bir işe yaramadığını, hiç reklamı yapılmamış raflarda duran kremlerin ise pek çok işe yaradığını, esas o merhemlerin tedavi edebildiğini. Belki yanlış bir karar almıştım, çekilerek. Zira benden sonrakiler çekilmemişlerdi ama düşündüm ve dedim ki, her şeyin bir sebebi var. Hayatta her şey olması gerektiği gibi oluyor.

Kitaplarım basıldıktan sonra yayın piyasasının içini tam anlamıyla görebilme şansım oldu.

Gördüklerim öyle hayal kırıklığı doluydu ki... Hala bile ilk uyanışıma gülümserim hüzünle. Gaye, bu piyasayı böyle hayal etmemişti. Bu sebeple yol ayrımına gittim. Başka bir yere geçtim. Sonra bir baktım ki türk fantastik piyasanının önünü açmıştım. Hiçbir zaman önünü benim açtığımı bilmeyecek ya da görmezden gelecek pek çok kişinin kitaplarının değer görmesini sağladım. Zira biri kendini öne atmış ve yanmamıştı, diğerleri de bu sayede üzerlerinden atlamaları gereken ateşin o denli yakıcı olmadığını görmüş oldular. Piyasaya girebilmek için romantik kitapla başlayanlar bile sonra fantastiğe dönebildiler, gönül rahatlığı ile. Sonra her şey çok iyi giderken... Ara vermem gerekti. Zira başka şeyler de yapmam gerekiyordu. Bir okula başlamıştım ve hayalim olan bir meslek daha vardı. O da üstün bir başarıyla çift anadal yapılmasını gerektiyordu yani benim yazı yazmayı bırakın düşünecek dakikam bile yoktu.

Bu kez de okullarım için koştum. Gücüm tükenene kadar koştum. Sınırlarımı keşfetme yolculuğumda hiçbir sınırımın olmadığını öğrendiğim yere kadar koştum.