CHAPTER 10

39 3 0
                                    

Iyak lang ako ng iyak. I've never imagine myself being in this situation, ganito pala kasakit. I close my eyes as i caressed my childs name engraving on the tombstone.

Kel Valle

I just name it in that way because I don't know its identity.

Kiel didn't come, he chooses to stay at home. Siya pa naman ang pinaka excited na makita ang anak namin but i failed to make him happy.

"Kiel tama na," i hugged his back dahil lasing na lasing na ito. He's still mourning, pati rin naman ako.

"Hindi pa ba sapat pag-aalaga ko sayo?" He asked habang nakadukdok pa rin. I close my eyes because of that statement.

"Kiel you did enough, h-hindi lang talaga para saatin si Kel." I tried to warm him up.

"Hindi pa tayo enough?" He asked me.

"Kiel you're enough please stop this. Magpahinga ka na." Nahirapan pa akong kumbinsihin siya pero nakatulog din naman siya agad. Pununta ako sa balcony ng condo niya, isinandal ko ang mga braso ko sa railings at tumingin sa mga bituin, hindi ko nanaman maiwasang maiyak.

My baby is now part of them. I tried to reach one of the stars with my hands. I closed my hands and place it on my heart. Maybe it's not the right time, but there will always be a right time. Hihintayin ko 'yon.

Tumabi ako kay Kiel na ngayon ay mahimbing ang tulog. I kissed the back of his head dahil nakadapa ang lalaki.

Kinabukasan nagising akong wala si Kiel but when i got to the kitchen may naka preface ng breakfast doon at may sticky note.

I'm sorry kung di na ako nagpaalam.
pero babalik ako.
-Kiel

Kinain ko ang breakfast na prinefare niya saakin. Sabado ngayon and a right time to mourn. May mga projects pa kaming kailangang gawin so inuna ko muna 'yon, baka mabawasan ang pag-iisip ko sa anak ko.

But lunch time and dinner came no Kiel show up. Nag-aalala na ako. Nakatulog na rin ako sa sofa nagising lang when i hear a ajar on the door kaya ako nagising.

"Kiel?" He look so tired namumula pa ang mata. "Amoy alak ka," i commented habang tinatanggal ang jacket niya, the man didn't budge and just let me na ayusin siya.

"Shai," mabilis akong lumingon sakanya. "I'm sorry," nagulat ako dahil bigla siyang natumba saakin! Kailangan ko pa siyang akbayan para maipunta sa kama. I shook my head, hindi ko rin naman siya masisisi.

Kinabukasan ay wala nanaman si Kiel. Hinayaan ko na lang dahil nagluluksa pa siya. Hindi ko na rin sinabi kila Jan at kila Yuna ang tungkol dito.

Habang naghahanda ng pagkain i heard my phone rang so i answer it, unknown number ito.

"Hello?" I answer the call.

"Shai, your dad wanted to talk to you here in the hospital," i heard my step mom voice! Anong kailangan ni papa? I rush to the Lopez Hospital at pumunta sa room kung nasaan sila. Naabutan ko roon si tita at 'yung anak nila ni papa while papa is lying to the bed!

"I will leave you both now." Mabilis umalis sila tita dahilan para maiwan kami ni papa rito. He's lying on the hospital bed looking pale at pumayat na rin.

"Shai my first child," he hold my hand. I bit my lower lip at tinitigan iyon. "Before i die i wanted to talk to you. I'm sorry for not being a dad, so on your mom. You deserve everything, and i hope you'll be able to have all the happiness in this world soon. Mahal na mahal kita." After he said those words the machine that connects to his body started to beep so i began to panic and called the doctor's!

Mabilis na pumasok si tita at yung mga doctor and assist my dad. Hindi ko man siya nakilala but he's still part of me. Tatay ko siya.

So his lost is my lost too. Sobrang sakit kase pagkatapos ng anak ko siya naman!

I was crying very hard on Kiel's condo. Maybe i need time too katulad niya. Sakto naman na dumating na ang lalaki.

"L-let's talk," he said kaya mabilis akong napatayo at lumapit sakanya.

"Go on," i told him, parang nakakapa ko na 'yung gusto niyang mangyari.

"Fuck it's my fault, I'm sorry for not fulfilling my promises, nahihiya na ko sayo i fucked up Shai. Mas m-mas mabuti kung tapusin na natin to." His last word makes my heart shattered into pieces. Kailangan na kailangan ko siya ngayon.

"B-but Kiel," hinagilap ko ang mata niya pero hindi siya tumingin saakin.

"I'm sorry Shai," his last word bago siya umalis.

I blinked twice not knowing what is happening. Anong nangyayari? Bakit lahat na lang sinukuan ako?

I cried in his room hugging myself asking why everyone had to do this? Ubos na ubos na ako.

Madaling araw na when i decided to pack my things, i love Kiel pero kung ayaw na talaga kung pagod na siya, sasamahan ko siya magpahinga.

I pack all my things hindi mapigil ang pagluha ko. I also left a note there for him. If this is really the end for us, i wanted to let him know how much i loved him, and how much i trusted him.

I close the door not knowing my next move. Umuwi ako sa bahay, may susi ako non but when i open the door isang malakas na sampal ang sumalubong saakin.

"M-ma," my lips are trembling in fear as i saw how angry my mom was.

"Tangina ka may balak ka pang bumalik dito." Sinampal niya ulit ako.

"Ma wala na si papa." I said habang pinupunasan ang luha sa mata ko.

"Alam ko, kaya wala ka na ring karapatan na tumira pa rito." My eyes widened because of that, saan ako pupulutin nito?

"P-pero ma, kailangan ko kayo." I said my voice is shaking.

"Nakakalimutan mo? Bunga ka lang ng kamalian, hindi kita trinato bilang anak, yung putanginang tatay mo nga lang ang dahilan kaya ka nandito sinisira mo pa pamilya ko, kaya ngayon wala ka ng kwenta lumayas ka na!"

Walking On Memories (Betrayal Series #4)Where stories live. Discover now