MAHKÚM

34.Bölüm

"Testlerin sonucu çıktı, hafızasını çok zorlamış. Kavga ettiğinizi söylemiştiniz. Kavga esnasında beyin hem korku hem kızgınlık fonksiyonlarını zorlamış. Ciddi anlamda baş ağrısı çekiyor olmalı ki şuanda ona yapacak birşeyimiz yok. Kafasından darbe aldığı halde, kendini bu kadar fazla yorması şok dalgasına sebep olmuş. Kısa süreliğine de olsa kendini unutacak kadar. Biz onu yeniden uyutacağız. Bir günlüğüne, dinlenecek ve beyin yavaş yavaş kendine gelmeye başlayacak. Anılarını hatırlatma, en önemlisi kim olduğunu." Dedi. Ben korkuyla onlara baktım. Yani beni uyutucaklar mıydı?

"En son uyuttuğunuzda da bu gündü ama iki gün sürmüştü uyanması." Bunu duyduğumda korkum da artmıştı. Ben istemiyorum diye bağırmak istedim. Her şeyi bana anlatırlardı işte tamam, uyutulmama gerek yoktu.

Ona biraz daha yanaştığımda bedenimi kollarıyla sardı. "Korkma." Dedi saçlarımdan öperken.

Doktor iğneyle yanıma geldiğinde yutkundum. Bakmamak için kafamı göğüsüne yasladım.

Kolumda hissettiğim acıyla irkildim. Doktor geri çekilirken ben de ondan uzaklaştım. Birkaç dakika sonra vücudum uyuşmaya başlamıştı. Kendimi ondan çekip yatağa yaptığımda, üzerime eğildi. Alnını, alnıma yasladı. Yanaklarıma düşen damlaları hissedebiliyordum ama gözlerimi açamıyordum. Saçlarım da gezinen ellerle nefesini kulaklarımda hissettim.

"Lütfen, lütfen beni hatırla." Zihnim tamamen karardı. Atık ses bile duymuyordum. Uyundığımda o adamı hatırlamayı çok isterdim.

*

Baş ağrısıyla uyandığımda yine hastanedeydim. Kolumda serum vardı. Karahanın kucağında uyuyordum.

"Karahan."diye mırıldandım.

"Miray."dedi yerinden doğruldu. "Beni hatırlıyor musun?"dedi.

"Kazadan sonra tanıştık ya."Dedim başımı ovalarken.

"Neyse en azından kendine gelmişsin." Bana sıkıca sarıldı. "Miray özür dilerim benim suçumdu. Beni hatırlamadığın için kızdım sana. Yaptığım çok yanlıştı, hiç birşey söylemiyorum istediğin zaman hatırla beni. İstersen en son hatırla bir daha kendini yorma."dedi.

Gözlerinin içi kızarmıştı. Elimi kaldırdım, yüzünü bana eğdi. Sakallarında elimi gezdirdim. "Seni hatırlamayı her şeyden çok istiyorum." Dedim.

Gülümsedi. "Sana iyi bakacağım." dedi.

Gülümsedim. "Ee ben uyurken ne yaptın, sıkıcı geçmiştir."Dedim konuyu değiştirmeye çalışarak.

"Kendime kızdım."dedi.

Ensesinden tuttum onu biraz daha yüzüme yaklaştırdım. Yanağına bir öpücük kondurduğumda bir süre bana baktı. Hareket etmiyordu, yüzünde mimik oynamıyordu. Gülümsedim.

"Karahan iyi misin?"Dedim. Yüzüme yaklaştı ve art arda yanağıma sert öpücükler kondurmaya başladı.

Öksürük sesi geldiğinde Karahan üzerimden çekildi ayağa kalktı. Doktorun geldiğini fark etmemiştim bile.

"Sanırım kendinize geldiniz."dedi az önceki olayı ima ederek. Ben utanırken Karahan konuşmaya başladı.

"İyi mi?"dedi.

"Öyle gözüküyor. Bir süre dikkat etmelisiniz. Hatırlamak için kendini yormasın."dedi. Serumumu çıkarttı.

"Çıkışınızı yapabilirsiniz. İki gün sonra kontrole gelmeniz gerekiyor. Burada gerekli bilgiler yazıyor." Karahana reçete verdi ve odadan çıktı.

"Hadi gidelim. Bir de ben acıktım." Dedim.

Gülümsedi. "Tamam yemek yeriz önce."

"Olur tabi." Ben kalkarken yardım etti. Bir anda beni kucağına aldı.