Behind Walls (Ruptured Series #2)

Behind Walls 5

Kabanata 5

Ikaw!

Hindi ko alam kung paano kami nakarating nang mabilis sa bahay. Buong atensyon ko nasa kamay naming magkahawak at mga braso naming magkadikit.

Hindi ko maiwala ang ngiti sa aking mukha at sa akin puso. Minsan lang ito kaya hindi ko maiwasang hilinging sana ganito na lang kami palagi.

Gulat na gulat akong makitang napakaraming tao ang nag-aabang sa aming dalawa. Lagpas sampo sila at naka-uniporme pa. Lahat sila ay may matamis na ngiti sa kanilang labi at mga matang nagniningning.

 "Welcome back Ma'am." Sabay nilang sabi at napangiti ako sa pagbati nila.. Pamilyar sa akin ang iba dahil maid na sila noong kina Mommy pa. May katandaan na ang ilan sa kanila.

Umayos ako ng pagtayo sa harapan nila. "Salamat. Bakit gising pa kayo?" masayang tanong ko.

"Hinintay ka po namin Ma'am. Sabi kasi ni Sir Red kanina na babalik ka na." That.. I didn't know how to response.

Hindi ko naman alam ang bawat galaw ni Red kaya nakakagulat ang mga ganitong habilin niya sa mga kasambahay. At hindi naman nila ako kailangang hintayin.. ganitong oras pa? Ramdam ko tuloy kasalanan ko kung bakit hindi pa sila natutulog.

Tinanguan ko nalang silang lahat dahil naiwala ko na ang dila ko.

"Bukas niyo nalang siya kausapin at pagod na kami. Matulog na kayo. Thanks for waiting. Have your rest tomorrow. Tell others to wake late." Ani Red sa kanila nang hindi nakatingin sa kanyang mga trabahante. Nakita ko ang pagsunod-sunod nilang paglalag panga at pamimilog ng mata. Hindi ko din inasahan iyon ah.

Nagsimula kaming lumakad paakyat. Walang nagbago sa aming bahay. Katulad padin ito noon. Naging luma nadin ang pagkaputi ng wall paints at pansin kong nanluma na din ang mga frames. This is the same house na iniwan ko noon. Walang nagbago at parang walang nagalaw kahit ang mga malalaking ceramic jars sa gilid. Hindi ba inaalagaan ni Red ang bahay namin?

Pumasok kaming silid namin at nagsimulang kumalabog ang puso ko. Katulad sa napansin ko sa labas, parang wala ding nagbago dito. Kahit ang arrangement. Parang araw-araw lang siyang nililinisan at iyon lang. The door of our walk in closet and the curtains! Oh my god! The curtain.. as far as I can recall, ito iyong kurtina bago ako umalis. Ang malaking wedding photo namin sa ibabaw ng aming higaan, parang hindi din nagalaw.

Nanikip ang puso ko ng palihim. Talagang hindi niya inaalagaan ang bahay namin. Bukas na bukas, ako ang mag-aalaga dito. Sobra ba siyang busy sa trabaho niya at napapabayaan niya ang buong bahay? Para saan pa ang mga kasambahay niya? I mentally sighed.

Tumalon siya sa kama at dahil hawak niya ang kamay ko, napasunod ako dito. Nakanganga ako habang gumalaw siya at ipinahiga ako sa braso niya. Wala man lang akong magawa para manlaban. Nakakalambot lakas ang kamay niyang nakapalibot sa beywang ko. Ilang beses pa akong napalunok at nasa bubong lang ang mata ko. Oh my god.

"Red, I need to change my shirt." Nag-aalinlangan kong sabi.

"Tomorrow will do." Mas lalo niya akong ikinulong sa kanyang bisig at nagkumot. Hindi ko alam ang gagawin ko at hindi ko magawang magprotesta sa ginawa niya.  I feel like being possessed by his dark eyes.

"Pero—"

"Shhh." Napatikom agad ako ng bibig ko sa kamay nilang humawak dito.

"Bukas na." inaantok niyang sabi. Bahagya siyang gumalaw at inabot ang lamp. Pinatay niya ang ilaw at bumalot agad ang kadiliman. Napasiksik ako lalo sa kanyang bisig.

Ayaw na ayaw ko sa madilim na kwarto. Kahit si Manuela laging nagrereklamo sa akin tuwing natutulog kaming bukas ang mga ilaw. Ayaw na ayaw ko talaga sa madidilim.