[Book-1]novelထဲဝင်သွားပြီးနောက် အသဲခွဲသမားဖြစ်လာခဲ့သောသူမ

120[U&Z]

"မကြောက်ပါနဲ့"

"..."

နင်မုန့် မျက်လုံးတွေ ဝိုင်းစက်သွား၏။ သူမ အနေနဲ့ အသက်ရှူဖို့ မေ့နေပြီး အဆုတ်ထဲက လေအားလုံး ကုန်သွားသည့်အလား စိတ်လှုပ်ရှား နေလေသည်။

ညက အေးချမ်းတိတ်ဆိတ်နေပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာ မီးဆိုင်းအလင်းရောင်ဆီမှ နူးညံ့တဲ့ ခပ်ဖျော့ဖျော့ အလင်းရောင်သာ ရှိလို့နေပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့ သူမကို ဟော်ပေ့ချန် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။

သူမကို လွှတ်ပေးလာတဲ့အခါမှ နင်မုန့် လေကို အငမ်းမရ ရှူရှိုက်လိုက်သည်။

အနောက်ဆုတ်သွားတဲ့ နင်မုန့် ကိုယ်လေးက တုန်ယင်လို့နေသည်။

လန့်နေတဲ့ အမျိုးသမီးလေးကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ ဟော်ပေ့ချန် သူမကို နှစ်သိမ့်စကား ပြောချင်လာသည်။

အမျိုးသမီးလေးကတော့ ကြောက်ရွံ့နေတဲ့ အသံနဲ့ မေးလာ၏။ "ဒါဆို...ဒါဆို...တကယ်လို့ ရှင်နဲ့ ကျွန်မမှာ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း ထိတွေ့မှု ရှိခဲ့ရင်...အဲ့တာက ကျွန်မတို့ သဘောတူညီချက်ကို ချိုးဖောက်တာပဲမလား?"

"..."

သူပြောမယ့် စကားလုံးတွေက လည်ချောင်းထဲမှာတင် တစ်သွားရသည်။

ခနတာ ရပ်တံ့သွားပြီးတဲ့အခါ ဟော်ပေ့ချန်က သူ့ပါးစပ်မှ စကားသုံးလုံး ညှစ်ထုတ်လိုက်သည်။

"ဟင့်အင်း ချိုးဖောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး"

"ဟူး!!"

သူမရဲ့ ရင်ဘတ်ကို သပ်ပေးရင်း သက်ပြင်းချလိုက်ကာ "တော်သေးပါရဲ့ ကျွန်မ ခုနက သေမတတ် လန့်သွားရတာ!"

"..."

ဟော်ပေ့ချန် ရှေ့သို့ တိုးတဲ့အခါ သူမက ကြောက်တစ်ကောင်လို ‌အဝေးသို့ ခုန်ရင်း အပေါ်ထပ်သို့ ပြေးတက်သွားသည်။ "အာ! ဟယ်လို?! ယောက်ျား ‌တောင်းပန်တယ်နော် ဖုန်းပြန်ဖြေဖို့ လိုလို့ပါ...ဟယ်လို? ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်မပါ...."

ဖုန်းပြောင်းပြန် ကိုင်ထားရင်း အဝေးသို့ ပြေးသွားတဲ့ သူမကို တိတ်ဆိတ်စွာသာ ဟော်ပေ့ချန် ကြည့်နေလိုက်သည်။

မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်သွားတဲ့အထိ သူမကို ကြည့်ပြီးတဲ့အခါ ထိုနေရာမှာပဲ ဟော်ပေ့ချန် အကြာကြီး ရပ်နေမိပြီးနောက် စိတ်ပျက်စွာပဲ necktieကို ဖြေလျှော့လိုက်သည်။