Knock, Knock, Professor

EPILOGUE

NOTE

To my new readers, alam ko na ang ilan sa inyo ay sumisilip dito sa dulo para malaman kung endgame ba ang mga bida. Huwag po kayong mag-alala, dahil sinisigurado kong magiging worth it po ang inyong pagbabasa, at pinakamasaya pa rin na magsimula muna sa umpisa para hindi kayo ma-spoil. Trust me on this!

Trigger Warning:

This chapter contains graphic depictions of depression, anxiety, and suicidal thoughts. Please proceed with caution.

***

◆◇ XV ◇◆

One, two, three, four, five, six...

Seven, eight, nine, ten, eleven...

Twelve, thirteen, fourteen, fifteen.

I was trying to calm my nerves by counting. It has been five hours since I lost the communication device and I'm starting to panic.

One, two, three, four, five, six...

Seven, eight, nine, ten, eleven...

Twelve, thirteen, fourteen, fifteen.

Habang umiinom ng kape kaninang umaga ay napansin kong may nilalaro ang alaga naming pusa. Hindi ko agad ito binigyan ng pansin at patuloy lang ako sa pagbabasa ng libro.

Nang kapain ko ang aking bulsa ay nakaramdam agad ako ng matinding kaba. Fuck, the communication device is missing. Bumaling ang aking tingin sa pusang naglalaro sa gilid. Agad akong napatayo nang makitang nilalaro niya ito.

"Vivi! Give that back to me!" I yelled as I ran towards her.

Nilagay niya ito sa kaniyang bibig at tumakbo palayo. Naghabulan kami sa buong mansyon, ngunit maloko ang pusang ito at alam niyang hindi ko siya masusundan sa labas. Sa ilalim ng pintuan ay may lagusan kung saan nag-iiwan ng mga dyaryo ang mga mensahero. Lumusot doon ang pusa at tuluyan nang nakatakas.

"Vivi! Come back! Please, I need that device!" I yelled from behind the door.

I slumped on the floor and leaned against the wall as I waited for hours. Inuuntog ko ang likuran ng aking ulo sa dingding. "Fuck, how did that cat find that device, anyway?! Lagi lamang 'yong nasa bulsa ng pantalon ko."

Kagat-labi akong naghintay sa pagbalik ng pusa. Cats may be adventurous, but they're still domestic animals. Sigurado akong babalik si Vivi sa mansyon. Ang hindi ko sigurado ay kung kailan.

Pagkatapos ng tatlong oras ay nahuli ko siyang lumusot pabalik. Agad ko siyang hinuli at niyakap. "You finally came back, huh? So, where is it? Spit out the damn device."

Binuka ko ang kaniyang bibig at sinuring maigi ang kaniyang mga gilagid. No fucking way! It's not here!

"Vivi, saan mo dinala?!" tanong ko sa pusa. But it didn't answer back.

Pumunta ako sa sala para tawagan si Xantiel at magpagawa ng panibago, ngunit paulit-ulit na dial tone lamang ang sumagot sa'kin. Bad timing. Ngayon pa naging busy ang engineer na iyon.

***

FIVE hours has passed since then, and I started having anxiety attacks.

That device has served as my source of sanity for these past three years. Hearing my Salustiana's voice, her sweet sweet voice... cheerfully greeting me 'knock, knock, professor' has become my piece of sanctuary.