UNEXPECTED LOVE [KathNiel]

CHAPTER 27: KENRINE'S 1st Challenge

Happy Reading! xx

KATHERINE'S POV.

I don't know, why! Bakit? Bakit pa kailangang umabot kami sa ganito? I mean, bakit kung kailan masaya na kami, ngayon pa kami susubukin ng tadhana?! Gosh! Ganito ba talaga kahirap? Ugh! Nalilito na ako!

Ayoko! Ayoko! Ayoko! Ayaw kong iwan ang mahal ko! Ayokong iwanan si Kenneth!

Namalayan ko nalang na may likidong mainit na umagos sa pisngi ko. Ito na naman! Naiiyak na naman ako! Shocks! Di pa ba ubos tong punyetang luha ko? Halos gabi-gabi ko nang naiiyak 'to ah.

Why is this happening to us? Huhuhu Ang hiiiraaaap!!! Ahhrrrgghhhh!! Gusto ko na siyang makita. :'(((

*tok tok tok*

Narinig kong may kumatok kaya agad akong humiga sa bed ko. Pinunasan ko yubg luha ko at nagkumot at nagkunwaring tulog. Alam kong si Mommy yun. At hindi talaga ako nagkakamali. Si Mommy ang pumasok.

"Baby?... Are you now sleeping?" Pagsisimula ni Mom pero di ako tumugon. Tinakpan ko yung mukha ko sa kumot.

"I know you're still awake, Kath. C'mon, get up for a while and let's talk, baby." Mahinahong saad ni Mommy.

Eto na naman tayo. Paulit-ulit nalang ito eh. Kakasawa na! >.< Ilang araw narin kasi nakakulong sa room ko. Lalabas lang pag kakain pero madalas di ako kumakain . Nawawalan ako ng gana.

Bumangon ako mula sa pagkukunwaring tulog. I sit on the side of my bed beside my Mom where she sit. Humarap ako sa kanya. Mugto na yung mata ko kakaiyak.

"What now, Mom?" Cold kong pagkasabi. Simula nung malaman ko ang tungkol dun na sa ibang bansa nila ako papag-aralin ng college ay nagkaganito na ako. Cold na ang pakikitungo ko sa parents ko.

Oo, maganda yung plano nila. Gusto nilang mapabuti ang future ko. Okay naman yun. Actually, dream kong makapag-aral sa ibang bansa before nung hindi ko pa nakilala si Kenneth. Ang nagpabago ng hindi gaanong makulay kong buhay.

Nagbago na ngayon simula nung makilala ko siya. Siya ang nagpupuno ng kulay sa buhay ko. Ayokong mahiwalay sa kanya. Mahal ko siya kahit anong mangyari! Pero...

"Nasabi mo na ba sa kanya ang tungkol dun, anak?"

Naputol yung pag-iisip ko nung magsalita si Mommy. Sinasabi ko na nga ba eh. Eto na naman! Tsk mas lalong nagdurugo ang puso ko sa 'twing napapag-usapan yan. Bullshit!

"K-kailangan ba talagang umabot sa ganun, Mom? Tell me! Whyyy??..." Nangingilid ulit ang mga luha ko. "Hindi. . .hindi ko kaya." Dagdag ko at dun na ulit bumuhos ang luha ko.

Mommy hugged me immediately . Mas lalo pa akong naiyak. Pinapatahan niya ako pero di pa din ako natigil.

"Shhh! Stop crying, baby. We talked already about this right?"
Yeah right.

"P-pero *sobs* h-hindi.. k-ko po... *sobs* kayang i-iwan s-si *sobs* ... si Kenneth *sobs*." Ang hirap! Ang sakit! Hindi ko na kaya! Why is this happening!? Ughhh AYOKO!!!!

Hinihimas-himas ni Mommy ang likod ko para mapatahan ako pero sige parin ako sa pag-iyak. Walang makakapigil sa pag-iyak ko.

"Anak, alam ko. Pero hindi naman pwedeng palaging ganyan. Kailangan mong kayanin. Para rin sa ikabubuti mo yan." Huh! Seriously?

Humiwalay ako ng yakap kay Mommy at inis na pinunasan ko yung luha ko.

"Para sa ikabubuti ko? Makakabuti ba sa akin ang iwan ang taong mahal ko, Mommy? Ganun ba yun, huh?" Medyo tumaas ang tono ng boses ko. Nagulat pa nga ng kaunti si Mommy eh. I didn't mean it. But I know she'll understand why I did that.