Clarrise's POV
"You know what you're doing? Then
do you also know na sya ang bumangga sayo ng gabing yun?"
Nanigas ako ng marinig ko yun sa kanya.
Hindi ko alam kung anong dapat maramdaman..
Unti unting bumalik ang lahat sa akin...
Kahit nasasaktan na ko ay pinilit kong maglakad para makahanap ng tulong...
Baby don't give up.... wag mo kong iwan...
Tumawid ako ng makakita ng isang bukas ng store...
Napahinto ako ng bigla na namang sumakit ng sobra...
*beep. beep*
Napalingon ako sa ilaw na tumatama sakin...
Napaupo ako dahil sa sakit...
Hindi ko na kayang maglakad...
In just a second, a strong force bump at me...
Napangiti ako habang may tumutulong luha...
I'm sorry baby hindi mo man lang nasilayan ang mundo....
Hindi man kita nailigtas atleast sabay tayong mawawala...
Nagising ako sa tama ng araw sa akin. Ilang beses akong kumurap bago nakita ng malinaw ang kinaroroonan ko...
"You're awake! May nararamdaman ka ba? Wait tatawagin ko ang doc-"
Hinawakan ko sya "Xander anong nangyari?"
"Huh? Hindi mo naalala?"
Sa katanungan na yun ay isa isang bumalik sakin lahat ng pananakit ni Nathan..
"Yung anak ko? Kumusta sya? Ok lang ba sya? ANSWER ME XANDER!"
Niyakap nya ako habang umiiyak. Tanggap ko nang hindi ako mamahalin ni Nathan pero ang anak ko... hindi...
"Sshh stop crying... the baby is alive!!"
Matapos kong mag stay ng tatlong araw ay napagdesisyunan kong umuwi sa probinsya namin...
Ayaw ko dito kasi natatakot ako kay Nathan...
Naging masaya ang pamumuhay ko samin. Tinanggap ako nila mama although nagalit sila pero nang maisilang ko ang kambal kong anak na si Nathalie at Nathalia ay nawala ng parang bula ang galit nila sakin..
We're happy lalo pat hindi kami pinabayaan ni Xander. At hindi ko rin isinekreto si Nathan sa kanila.
Galit ako sa kanya pero hindi ko gustong pati mga anak ko ay magalit. Ayoko silang mamuhay ng may galit sa puso.
They are 3 years old nang isugod sa hospital si Nathalia. May stage 3 dengue sya.. kailangan syang salinan ng dugo... unfortunately hindi kami magkablood type at ubos na rin ang stock ng hospita at after a week pa ang pagdating ng mga new stocks.
I don't have a choice kundi bumalik ng maynila para ibaba ang pride at humingi ng tulong...
"Ang lakas ng loob mong bumalik pa dito matapos mong patayin ang anak ko!!"
Yan ang bungad ni Nicole sa kin pero di ko pinatulan...
"Nasan si Nathan? Gusto ko syang makausap.."
Isinara nya ang gate... "wala sya dito! Umalis ka na bago ko pa sya tawagan... alam mo bang hanggang ngayon hinahanap ka pa rin nya para ipakulong dahil sa pagpatay mo sa anak namin?"
Siguro nga kapag anak mo na ang pinaguusapan hindi mo mararamdaman ang kahit anong emosyon basta nakafocus ka lang sa kung pano mo maiiligtas ang anak mo.
Pumunta ako sa company ni Nathan nung araw ding iyon.
I was about to enter the entrance nang matanaw kong bumukas ang elevator...
I saw him talking to a man...
bumuntong hininga ako at naglakad patungo sa kanila when I heard the receptionists talking with each other...
"Ano na naman kayang ginagawa ni detective dito?"
"Maybe pinapahanap yung asawa? I heard na hindi pa rin natutunton ng investigator eh..."
No.... kahit makulong pa ko ok lang basta buhay ang anak ko...
I was about to go near him nang makitang may batang babae ang tumakbo "daddy!!"
Niyakap nya ang sa tingin ko ay two years old na bata...
Sumikip ang dibdib ko..
Anak ba nila yun?
"We are happy now Clarrise... stop pestering our lives like you used to do .."
It was Nicole... sinundan nya ako dito ..
I thought wala akong mararamdaman but it's still hurt...
They're happy now.... pero gusto kong mabuhay ang anak ko..
Hinigit ako ni Nicole..
"What ever you are planning to do... stop it now... Nathan will kill you and your daughter the way you kill our child..."
Yung lakas ng loob ko kanina unti unting nawala...
bakit hindi ko naiconsider na maaring gantihan nya ang mga anak ko...
I.will never allow that...
I'm sorry baby Nathalia.... I'm sorry...
Yung feeling na gusto mong hindi paniwalaan pero alam mong totoo...
I was wishing na sana panaginip na lang ito pero hindi pwede kasi kahit saang anggulo baliktarin nasa realidad ako.
Napaupo ako sa sahig habang umiiyak...
"Sshhh everything's gonna be alright..."
Niyakap ako ni Xander...
"How can everythings be alright Xander? Tell me! I am at the verge of forgiving him just for my daughter pero... pero bat ganito?"
Iyak ako ng iyak lalo na ng maramdaman ang maliit na mga kamay ng anak ko..
"Uwi na tayo baby.... uwi na tayo ulit kila lola..."
***
Short UD ahahan 1 or 2CHAPTERS na lang!!
Matatapos na toh bukas if walang hahadlang dejok tatapusin na talaga kaya PLEASE LANG KAPIT KAYO!!
Lamats po😗
Vote! Comment! Share!
YOU ARE READING
TOO LATE
Short Story"I DON'T LOVE YOU AND I WILL NEVER LOVE YOU!" Bakit naman nya mamahalin ang babaeng gumulo at naging dahilan ng paghihiwalay nila ng taong mahal nya? Bakit naman nya mamahalin ang taong pumutol ng kaligayahan nya? Pero bakit sa isang sampal na ibini...
