•••
Kim sadık kabuslarından kaçabiliyordu ki ben yakamı kurtaracaktım bu korkudan?
Bütün çabam kurtulmak için değil miydi? Tek isteğim beni hayatta tutacak güce sahip olmak değil miydi?
"Bu işte yalnızız Zeynep."
Ben zaten yalnızdım, dedim içimden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•after dark * sweat water - daddy's girl & creamy•
•••
Oturduğum yerden karanlık sokakları takip eden bir yolda kıvrılarak yükselen bulutlarına kaldırdım yüzümü. İki elim yanlarımda, avuçlarım birkaç aydınlığın damlalarını yakalama umuduyla açık, gökyüzünde parlayan havai fişeklerin renklerini izledim, aldığım zor nefesler arasında. Yüzüme vuran ışıkların parlattığı kanı görebiliyordum burnumun ucunda, geride bıraktığı sis gibi silikti görüşüm ama oradaydı her şey.
Adımlar yaklaştı ama yavaştı. Beni kurtarmaya mı hevesli değildi yoksa bu zayıf bedenimden korkacak kadar ürkek miydi?
Çok da uzak olmayan sokakların birinde insan çığlıkları yükselmeye başlamıştı bile, onlar yüzünden değil miydi yardım çığlıklarımın duyulmayışı.
"Zeynep?"
Ata. Ağzımdaki kanı yutkunarak izledim patlamaya devam eden renklerin cızırtılı çoşkusunu, nefes nefeseydim, dinlenebilecek miydi bedenim artık? Biraz daha devam ederse tıpkı böyle patlayıp dört bir yana savrulacakmış gibi hissediyordu tüm bedenim.
Karanlığın içinden bana yaklaşarak yavaş yavaş kapattı gökyüzümü, saklandığım Ata değildi ama sakladıklarım o kadar çoktu ki... yavaş yavaş, bir adım uzağımda yere çöktü bana yaklaştığı an yaralı ellerimle onu yakalayacağımı biliyordu.
"Biliyordun." En başından...
"Gel. Önce buradan gidelim." İnkar etmedi. Hayır demedi, sorgulamadı. Gözlerimi kapatarak bir kez daha kan yutkunurken insan çığlıklarına kulak verdim, o seslerin içimden koparak gelip gelmediğine emin olmak için.
Aptalsın... Hep aptaldın. Hep inandın.
Başımı iki yana sallayarak bacaklarımı iyice kendime çektim aynı anda bütün acılarım için savunma duvarımı kuşanarak. Acıyordum hem ona hem kendime, geçirdiğim zamana ve bizi bu pis sokakta buluşturan hayatlarımıza.
"Benden bir şey isteyeceksin değil mi, diye sormuştum sana." Hatırlıyor musun?
Ben unutmadım. Gözlerim kapalı bana, sevgilim ol, dediği anı tüm ayrıntılarıyla hatırlamaya çalıştım. Huzursuzdu, memnun değildi o an ki hislerim, hep bir şeylerin yanlış olduğunu söylemişti, bana. Gerçekten istediği sevgililik veya lanet olası hiçbir duygu değildi.
"Sevgilin olmamı değil, başka bir şey isteyecektin." Cevap vermedi. Buna da itiraz etmedi. Bütün hikayeyi benden mi dinleyecekti? Gözlerimi açıp hemen karşımdaki gerçeklikle yüzleştim, gerçekten dinlemek isteyip istemediğini görebilmek için.
Yine karanlık, yine acıdan ağladığım ama bu kez çırpınmadığım bir kış günü daha. Bu kez uzatılan el yardım eli değil bir bela.
"İste..." Yutkunurken başımı bir kez indirip kaldırdım gözlerine bakarak, ardı arkası kesilmeden dolan gözlerimden akıttığım son gözyaşlarımla.
