•••
Kim sadık kabuslarından kaçabiliyordu ki ben yakamı kurtaracaktım bu korkudan?
Bütün çabam kurtulmak için değil miydi? Tek isteğim beni hayatta tutacak güce sahip olmak değil miydi?
"Bu işte yalnızız Zeynep."
Ben zaten yalnızdım, dedim içimden...
•UYARI• Hikaye argo ve küfür içerir. Yetişkin etiketiyle yayımlanacak. Lütfen hassasiyeti olanlar bu uyarıya kulak versin. Anlayışınız için teşekkür ederim. !!!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•Santino Le Saint - Maria Don't Call Me•
•••
Bir çöplükte mi yoksa leş gibi duvarlar arasında mı ölüp gitmek istersin diye sorsalardı eğer, ben onlara üçüncü bir seçenek olarak bok çukurunu teklif ederdim.
Hangisinin beni daha masum ve daha acınası göstereceği önemli olmalıydı belki, ama hiçbir zaman yüzü nur saçan bir melek olarak anılmak istememiştim.
On yedi yaşında, hayattan büyük beklentileri olmasına rağmen, aksi yöne yürümekle meşguldü başarı merdivenlerini çıkması gereken ayaklarım.
Başımda, kendim doğursam daha az derdini çekeceğim deli bir annem vardı. Bir de onun Allah'ından bulmuş gamsız vicdanı.
Kelle koktukta gün geçirmeye çalıştığım yetmezmiş gibi, üstüne bir de hayatın sunduğu imkanları kovalayıp çiçekli böcekli yolda gülücükler saçan koduğumun Heidi'si olmamı mı bekliyordu hayat benden?
Ama oldum.
Bir şeyler oluyordum ama Heidi değil. Hayat bana kurtulmam için bir fırsat verdiğinde, yürüttüğü yolun sonunda önüne atılan kemiği yalamakla yetinen Joseph'dim.
Aklıma gelen görüntüyle kendi halime gülerken , direksiyonda oturan eniştemin aynadan bana baktığını hissettim ama gözlerimi kucağımdan kaldırmadım.
Havalı jelatinleri içinde kullanılmayı bekleyen okul üniformam kadar değerli olsaydım eğer eniştem ve hemen ön koltukta oturan kuzenim arka koltukta kendi kendime gülmemin nedenini sorardı bana.
Sadece on dakika önce, parmaklarımın ucunda sallayarak yürürken yere düşürmüştüm, sıradan bir bez parçasını tek bir logoyla kaliteli yapan, üniformaları. Eniştem de panikle yere atılıp, "Onlara verdiğimiz paradan haberin var mı?" Diye beni sade bir dille azarlamıştı.
Yerdeki paketi alıp göğsüme bastırdığında onun bu acınası endişesine, içimden göz devirmekle meşguldum.
Evet, verilen paradan haberim vardı çünkü kuruşu kuruşuna cebinden ödeyen bendim, sen değil. Üstelik okuldan aldığım bursun giyim masraflarım dahil çoğu şeyi karşılamasına rağmen. Ama biricik kızları Nil ile aynı okula başlayacak olmamız ve bizim iki kardeş gibi birbirimize destek olmamızı beklediklerini söylediklerinde, forma paralarını yarı yarıya ödememizi kasteddiklerini anlamamak benim mallığımdı.
Eniştem, eğitim bursuma her masrafın dahil olduğunu biliyordu ama ben, kaçmaya ve birilerinin laflarını ağzına tıkmaya o kadar kurulmuştum ki bana verilen haklardan bile bir haberdim.
