•••
Kim sadık kabuslarından kaçabiliyordu ki ben yakamı kurtaracaktım bu korkudan?
Bütün çabam kurtulmak için değil miydi? Tek isteğim beni hayatta tutacak güce sahip olmak değil miydi?
"Bu işte yalnızız Zeynep."
Ben zaten yalnızdım, dedim içimden...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•Zack Gray - All I Had•
•••
Güçlü değilsin Zeynep.
Neden?
Neydi gücün ölçütü?
Biri suratıma vurduğunda tek yumrukla bayıltmak mıydı? Elli kiloyu zorlanmadan kaldırmak mıydı? Güç fiziki miydi?
Ya bildiğim fazladan bir bilgi? Notlarımdaki fazladan on puan, zekamdaki fazladan bir sayı veya sistemimdeki fazla ya da eksik bir kromozom? Ahlaki değerim, kişisel gelişimim?
Güç neye göreydi? Kim belirlemişti bu ölçütleri. Tek başarısı kasları olan biri çıkıp güç bu demişti; zehir gibi bir akla sahip dahi ise güç zeka...
Elimizdekiyle övünüp onu yüceltmeyi biliyorduk sadece.
Ama kimse tek bacağıyla yürümenin ne kadar güç gerektirdiğinden, gözleri görmeden yürümekten, on çocuk doğurup büyütmekten, üç kuruş için sabah ezanında yollara dökülmekten veya sadece bir hakaret karşısında sırtı dik tutmaktan bahsetmiyordu.
Güç, küçük şeylerle ateşlenen ilk kıvılcımdı benim için.
Kimseyle laf dalaşına girmediğim için, iki lafı bir araya getiremeyen salak; Emre bana vurduğunda kendimi koruyamadığım için güçsüzdüm herkese göre.
Ama Sezer.
Başımı çevirip ilk defa gerçekten baktım yüzüne. Ve göz göze geldiğimiz daha o ilk anda doldu gözlerim.
Elaydı. Oysa hep açık kahve sanmıştım göz rengini. Yanık teninde parlayan koyu kumral, kahverengi karışık saçları, geçen sene bir kavgadan kalma çenesinin altına uzanan dikiş izi, oval yüzünde kusursuz çizgili kavisleri.
İlk kez görüyordum Sezer'i. Daha önce hiç yüzüne bakmamıştım, hiç izlememiştim onu, gizli veya açık açık. Ama o benim gözlerden sakladığım bütün gizli saklılarımı bilerek bakıyordu bana.
"Ben güçsüz değilim." Dedim bir ilki daha yapıp onunla konuşarak. Soluk dudaklarını birbirine bastırırken söylediklerim onu kızdırmış gibiydi.
"Öylesin..." dedi o kızgınlıkla beni azarlayarak.
"Güçsüzsün ama..."
Ne ama? Değildim bunu anlaması gereken kişi sensin!
Bir eli yavaşça aramızda yükselene kadar sargılarını farketmemiştim. Sağ elinin eklemlerinde, gazlı bez sarılıydı kavgada açılan yaralarının üzerinde. O eliyle, Emre'nin yolarcasına çekip dağıttığı saçlarıma dokundu, parmaklarının tersiyle.
"Akıllısın Zeynep."
Parmakları aramızda salınan kuru telleri kulağımın arasına sıkıştırırken saçlarıma, kulağımın arkasındaki saç diplerimi okşayarak tenime değdi. Hayatının hiçbir anında merhamet görmemiş bir köpek gibi acı acı inliyordu, eli altında titreyen her hücrem.
