RUH LEKESİ(düzenleniyor)

7. Boğulmak

OY VE YORUMLARINIZLA DESTEKLERİNİZİ BEKLİYORUM ARKADAŞLAR.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

Lucifer karşımdaydı. Korku ve heyecan dolu bakışlarım üzerindeydi. Buraya niye ve nasıl geldiğini algılamaya çabalıyordum. Yüzümü incelerken felaketime yol açan hareketini yaptı. Dudağının sol kısmı alaycı şekilde yukarı kıvrıldı. Kalbim yine tutuştu.

Ne kadar yakışıklı olduğunun farkında mıydı yoksa her şeyi bu bilinçle mi yapıyordu? İlki fazla masum olurdu, ikincisi ise ben zaten ölmüş sayılırdım. Lucifer kıyametimdi. Dudağının sol kıvrımındaki gamze için hayatımdan vazgeçebilecek haldeydim. Cidden sorunluydum. Başıma ne gelirse gelsin bu yalnızca benim sorunlu yapımdan kaynaklanacaktı.

Beni incelerken ifadesi değişti.

"Söyle bakalım İşaretsiz, sen aslında kimsin?"

"Buraya gelme sebebin bu mu?"

"Neden bu kadar şaşırdın?"

Başka bir sebeple gelmesini beklediğimden mi?

"Sabır en iyi özelliğim değildir."

"Vereceğim yanıtı benden daha iyi biliyor olmalısın."

Söylediğim şey hoşuna gitmişti.

"İşaretsiz olduğumu nasıl anladın?"

Bakışları yüzümde özellikle gözlerimde fazlasıyla oyalandı. Sanki ruhumu ya da zihnimin derinliklerini araştırıyor ve bir şey arıyordu.

"Ruh lekeni gördüm."

Benim için karmakarışık olan durumu basitçe özetlemişti. Tam o anda derin bir hayal kırıklığıyla sarsıldım. O gün beni incelemesinin tek nedeni ruh lekemdi. Başımı önüme eğdim. Onun benden etkilendiğini düşünmekle yanılmıştım. Nasıl bu kadar aptal olabilmiştim?

Elimde değildi. Özel olmadığımı bilsem de beni görmesini dilemiştim. Sadece sorunlu değil, aynı zamanda zavallıydım. Yine de... O içimi titretirken, yanında hem güçsüz hem de dünyanın hâkimi gibi hissederken...

Kafamı kaldırıp o muhteşem gözlerine baktım. Beni kendine defalarca aşık edebilir, hapsedebilirdi. Başarmıştı da. Ve ben karşısına hep çaresiz, yenik, beklenti dolu biri olarak çıkacaktım. Ama o beni hiç görmeyecekti.

Göremezdi. Ben ellerinde yok olurken o güçlü, eşsiz Cehennem Kralı olmaya devam edecekti. Bu bir sınavsa ben çoktan kalmıştım. Kalbim Lucifer'ın ellerindeydi. Ben hep ona çekilecek ve onda yanacaktım.

Lucifer benim kişisel cehennemimdi. Ondan kurtuluşum yoktu.

Hüzünlendim, ama gerçekler ortadaydı. Lucifer, benim onun için olamayacağım tüm anlamlardı. Dahası benim olmazdı.

Gözlerinin esiriydim, keşke bakışlarını üzerimden çekip beni kurtarsaydı. Gecenin en koyu mavisine bakarken yangın yine tüm bedenimi ele geçirdi. Saf arzularla boğuşurken tek düşünebildiğim onu öpmek oldu.

Yüzünü ellerimin arasına alsam ve karanlık bir gece gibi beni saran gözlerinin içime işlemesine izin versem ve onu öpsem... Ne olurdu?

İlk kez zamana hükmetmek istedim. Elimde olsa tam onu öperken zamanı durdururdum. Bana ne yapıyorsun Lucifer?