When I am With Miss Clumsy (Season One) ✔

Action 23! (^^ゞ

It's complicated?

Em's POV ~°•°

Takbo-lakad na lumapit sa akin ang babae. Hindi ko siya binalingan ng makapantay na niya ako sa paglalakad.

May problema kaya siya? Bigla siyang napasigaw kanina. Ano kayang iniisip ng isang 'to?

Yes, it's my fault. It's not my intention to burst her out and let her cry. I didn't mean it.

I don't want to feel guilty for what happened. I am saying the truth, I know it. But... I didn't mean to say too much words.

I kept silent when she burst out in tears. My mood changed. It was like I realized what kinds of words came out from my mouth. But that all were just a little drama. Psh. I hate tears. It makes people look weak.

Like the lady behind me. She was shouting a while ago but afterwards.. She cried like a baby. She really look weak. She can't stand with her pride. She can't say words with pride. She is trying to be boastful using her words but her own emotions failed her. At the end... She cried... She will always cry.

Tss.

Tiningnan ko siya at hanggang ngayon nakayuko siya at mukhang nag-iisip. I already asked her but she said that, that's nothing, so I ignore her. What for if I ask and ask her? As I've said, I don't even have a fucking care at her... At what she thinks... Sad to say but at her physical status... I should care about it.

And that ends in that.

Siguro kanina nabigla lang ako sa ginawa niya at bigla ko na lang naisip na what if she failed to 'save' me and we both got bumped. If that thing happened the worst effect will strike her life... Maybe in mine too.

Bullshit. That's the first time I felt that stupid feeling again. That stupid word, concern. Tsk. I admitted it.. It's concern. But then I always make it clear... It's because of work.

Tumingin ako sa paligid. Ang daming nagbago rito. Nasa street na kami kung saan talaga kami patunggo. Walang alam ang babae. Ayokong magpaliwanag sa kanya.

Mas lumaki ang mga bahay sa lugar na 'to. Mukhang mayayaman ang mga nakatira. May mga kotse ang bawat bahay. Puro second floor. Ilang taon na ang nakalipas ng huli akong makapunta rito. Hindi ito ganito. Kahit ang mga tao ay hindi ganito katahimik noon dito. Puro inggay. Puro away. Puro sigawan. Putok ng mga baril ang lagi mong maririnig. Pero ngayon... Tila binagsakan ng daan-daang anghel ang lugar kaya naging ganito katahimik. Tila walang tao. Parang walang nakatira.

Napalingon ako sa isang babae na kalalabas lang sa gate ng bahay nila.

"Oh? Ayon ba? Doon tayo papunta kuya? Hindi naman tayo magnanakaw or mag-aakyat-bahay 'di ba? 'Di ba kuya? Or baka kilala mo iyong babae. Lapitan mo na kuya." Hindi ko pinansin ang babae habang nagsasalita siya at nakatingin lang ako sa babaeng kalalabas lang at naglalakad na paalis ng kalye.

Hindi siya pamilyar sa akin. Hindi siya matagal na nakatira rito. Marahil ay isa siya sa mga lumipat sa lugar na 'to. Ang hinahanap ko kaya...

Napayuko ako at napatagilid ng tingin.

'A-andito pa kaya siya... O baka siya na lang ang natitirang taong nandito matapos magsiglipat, mawala at mamatay ang iba.'

"Okay ka lang, k-kuya? Hindi ko sinasadya iyong kanina. Sumigaw ako tapos biglang nagbago ang hitsura mo tapos bigla kang tumahimik. Hindi ko sinasadyang galitin ka at magalit sayo. Kahit naman sinasamaan kita ng tingin alam kong mali ako kasi sinigawan kita. Pasensiya na kasi hindi kita naiintindihan tapos pasensiya na kas—." Inangat ko ang tingin at natigil siya.