The Heartthrob That Can't Walk

Chapter 35

Shane became colder. She’s talking to me; she’s smiling at me. But I know there’s something wrong. I should be glad that she still giving me her attention.

I dialed the fast-food hotline.

“Good day, ma’am/sir. Are you going  to order?” it’s her boss.

“Uh, yes. One bucket of chicken and…” ano pa bang tinda nila? “and one giant cheese burger.”

“Hoy, punyeta ka.” My eyes widen in shock. Wtf?

“Akala mo hindi ko makikilala boses mo?”

“Can’t I order?” tanong ko.

“Ang yaman mo tapos dito ka oorder? Ang sabihin mo gusto mo lang makita ang bata ko rito.”

I sighed and gave up, “fine. Just please? I badly want to see her, she’s not replying. If I can only get out of here I will. But I can’t, just a minute. Let me see her even just a minute.” I beg on the phone.

“Siguraduhin mong minute lang. Hindi siya pwede mag tagal!”

“Yes, yes.” Binabaan niya agad ako.

Nakahinga ako ng maluwag dahil doon. Mabuti at pumayag siya. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Natiis ko siya ng apat na taon, pero ngayon…para na’kong malalagutan ng hininga pag hindi ko siya na kita.

I called my secretary and told her about the delivery. Starring at the papers beside me. Why do I have tons of work? Kahapon pa  ‘ko rito, hindi na nga ako naka uwi. I stretch a little before typing on my keyboard.

Maya-maya ang tingin ko sa oras. Hindi ako mapakali. Bakit ang tagal niya? Okay lang kaya siya? Wala naman sigurong nangyari sa kaniya…Yeah I’m just paranoid.

Tumayo na ako at humarap sa aking glass wall. The city is really busy. People down there look like ant, they’re so many and tiny. I saw how they panic when it start to rain. I got nervous when I remember her. I step back and walk towards the door.

Nag ka gulatan kami ng secretary ko, “Sir, ito na po ‘yung delivery niyo.” Inabot niya ang paper bag.

“What the—where is she?!” tumaas ang boses ko.

“Sino po?”

“Bakit hindi mo pinapasok?! Diba sinabihan na kita?!”

She suddenly look scared, “sir she’s not wearing a decent clothes. The visitors on the lobby might—”

“And you think I fucking care?!” I shout at her.

“Sorry sir…”

Tiningnan ko siya ng mariin, “get out of my sight!” she run with the food.

Nasapo ko ang noo ko. Without any word I run towards the elevator. Lumabas ako sa lobby. Kahit pa tinangka akong batiin ng mga bisita ay hindi ko sila pinansin. Tumakbo lang ako kahit umuulan. Gumala ang mata ko, ngunit tanging basang kalsada at sasakyan lang ang aking nakita. Nasa’n na siya? May payong ba siya? Okay lang ba siya? Na sabunot ko ang buhok ko sa inis.

“Sir!” lumingon ako sa likuran at nakita ang guwardya na papalapit at may dalang payong.

“Did you saw the girl who deliver the food?”

“ ‘Yung babae pong payat?” tanong niya pabalik. I nodded.

“Umalis na po, hindi kasi siya pinapasok sa loob.”

“Hindi ba nag bilin na’ko? Bakit hindi pinapasok?!”  pasigaw na tanong ko

Kumamot siya ng ulo, “ e sir pinapasok ko naman po. Pero pag dating sa lobby nilabas po siya ng secretary niyo.” Paliwanag niya.