Will love survive? (sequel hchlm!) (Completed)

hoofdstuk 17

-Ashley POV-

Nadat we nog even snel langs mijn appartement zijn geweest zodat ik me kon omkleden in een blauwe skinny jeans en een wit bloesje (A/N zie foto), zijn we aangekomen bij het huis van Zayn en Perrie, waar de jongens en de meiden zich bevinden. Ik heb onderweg ook nog even snel Liam gebeld en hij zou de deur komen opendoen. Zayn parkeert de auto en ik parkeer de mijne achter hem. Ik neem mijn handtas en stap zenuwachtig uit.

"Hey, everything is going to be alright, ok." zegt Zayn en ik knik.

We lopen naar de voordeur en Zayn belt aan. HIj heeft duidelijk een sleutel, maar ik vertelde hem dat ik eerst Liam wou zien zodat ik me meer op mijn gemak zou voelen. De deur gaat open en Liam verschijnt. Ik voel automatisch een glimlach op mijn gezicht verschijnen en ik voel hoe de zenuwen minder worden. Zayn stapt al naar binnen en laat ons even alleen.

"Hi." zegt Liam.

"Hey."

"Are you ready?"

"Yes, just a bit nervous. I really hope they're not mad at me."

"No, I talked to them earlier and they're all really happy you're coming by. Maddy even said that she was afraid that you'd be still mad at her."

"I'm not mad at her, at least not anymore." zeg ik. Tuurlijk was ik in het begin kwaad op haar, maar als ik Liam kan vergeven, kan ik haar en de anderen ook vergeven.

"It's going to be ok." zegt Liam en hij geeft me een knuffel.

"I know." zeg ik en ik laat los en geef hem snel een kus waarna ik zijn hand vastpak. We sluiten nog snel de voordeur en stappen dan richting de woonkamer. Liam gaat als eerste naar binnen en ik volg vlak achter hem. De hele kamer valt stil en ik voel hoe alle ogen in me branden. Ik ga voorzichtig naast Liam staan en kijk op. Iedereen zit in de zetel en kijkt me met grote ogen aan. Het is even stil, maar dan komt Maddy als eerst in actie. Ze staat recht en komt naar me toegelopen.

"Ashley?" zegt ze en ik zie hoe ze het moeilijk krijgt.

"I'm so sorry." zeg ik en ik voel de tranen in mijn ogen en over mijn wangen rollen.

"It's ok, it's not your fault." zegt ze terwijl ze naar me toeloopt en me in een knuffel trekt. Ik knuffel haar direct terug en trek haar dicht tegen me aan.

"I missed you so much." zegt ze.

"I missed you too." zeg ik terwijl ik haar weer loslaat.

"You're not mad at me?" vraagt ze voorzichtig.

"No, of course not. I was really overreacting. I was just blinded from anger and involved you guys in it, which was totally not the right thing to do. And I'm sorry that I got mad at all of you why it clearly wasn't your fault. Ugh I'm so stupid." zeg ik.

"No you aren't. I would've totally reacted the same way." zegt ze.

"I really really missed you, all of you." zeg ik en ik laat mijn ogen over al mijn vrienden glijden, "Are you guys still mad at me?" vraag ik voorzichtig.

"No, of course not."

"No, why would you think that's?"

"No, of course we aren't."

En nog zo'n antwoorden komen van al mijn vrienden terwijl ze allemaal naar me toelopen en me in een grote groepsknuffel trekken. Oh god, ik heb ze zo gemist en ik ben zo blij dat ze niet kwaad zijn.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

*die avond*

Nadat we nog veel hadden bijgepraat en gelachen, besloot ik naar huis te gaan. Harry en Amy waren al door en net als ik staat Liam ook te wachten om te vertrekken. Ik neem snel van iedereen afscheid en ik bedank Zayn nog een keer in het speciaal omdat hij me overtuigd heeft om naar hier te komen. Als laatste kom ik aan bij Maddy en ik geef haar een knuffel.