“Where's my food here?” tanong ng katabi ko.
She then lean me a looks as if telling something. Hindi ko nagustuhan ang pagtitig niya sa akin kaya agad akong kumuha ng balpen sa backpack ko maging ang sticky notes.
Agad kung sinulat ang gusto kong sabihin at ilinagay iyon sa noo niya. She picked the sticky notes and read it.
“Hindi ko alam! Bakit ganiyan ka makatigin sa akin?! Pinagbibintangan mo ba ako?” I wrote.
“Why you aren't talking? Pipi ka ba? Ha? I am just staring not judging you,” she said
I wrote again on my sticky note and paste it on her forehead. Ngayon mas nilaksan ko ang paglagay na sinamahan ko ng hampas.
“No. Tinatamad ako magsalita! Saka sa tingin mo pa lang, pinagbibintangan mo na ako eh?!”
Naningkit ang mga mata niya nang mabasa iyon.
“Eh, kasi naman. Supposedly sa ako ko na iyon eh. Nahulog kasi iyon sa lupa kanina, malapit sa popo, umalis lang ako sandali para bumili ng bago, kaso, pagbalik ko wala na rito,” she explained.
Nang marinig iyon, inuluwa ko ang pagkain sa bibig ko. Halos bumaliktad ang aking sikmura.
“Bakit ngayon mo lang sinabi?!” I exclaimed.
“Kasalanan ko bang kakainin mo iyon nang hindi nagpapaalam?! Engot!” she shouted back.
YOU ARE READING
FLASH FICTION
General FictionIf you can't vocalize it, maybe literature does. This will serve as your voice in pain you through. You deserve better, shout you emotions before it kills you inside. Be the soldier to your unknown battles. You are not alone! Fight! -SolusPrinceps
