“Paano? Iiwan kita?” alanganin niyang tanong.

“Yeah? Mabilis lang naman. Besides ikaw nag pumilit sakin na dito maligo.

“S-sige…basta ano tumawag ka pag may mangaaway sayo ah?”

Tumango ako.

Mabilis siyang umalis sa harapan ko. I just stayed where I was. Plano niya ay doon daw kami sa mababang pool. Hindi rin daw kasi siya masyadong marunong lumangoy. Mababaw lang ang kaya niya. Hindi ko alam kung totoo. Pero sa tingin ko naman ay oo. Hindi naman siya madalas sa beach or pool.

I saw guys in black cap and mask. I suddenly get nervous. Why here? How did they get here?! This is shit!

Ilalabas ko palang sana ang phone ko nang may biglang sumipa ng wheelchair ko. Nabitawan ko ang telepono nang mahulog ako sa tubig. This pool is deep!

I struggled to breath. I tried to reach the edge of the pool but the man kicks my hands. As I go deeper one guy go down to the pool. He swim closer to me. He grab my head and made me go deeper.

I can’t freaking breath! I know how to swim but not in this condition. Fuck.

“Stanlly!” I heard her before I close my eyes.

I open my eyes and saw a familiar room. I tried to move even if my shoulder hurts. I saw her beside me. She look pale. What happened? Is she the one who save me?



“Mabuti at gising kana.” It’s Mr. Tori.

“What happened?”

“May sumadyang ihulog ka sa pool.”

I know…

“At dahil doon nag panic si Shane. Kahit na hindi marunong lumangoy ay lumusob sa tubig. Mabuti at dumating ako. Nakaya ko pa kayong dalawa bubatin.” He stretches his arms.

“You what?”

“Binuhat ko kayong dalawa paalis sa tubig. Na cpr pa kita kaya naka balik agad ang hininga mo.”

“H-how about her?” I asked looking at her sleeping.

“Natagalan bago ako matapos sayo. Halos hindi ko na siya maasikaso. Wala rin ibang tao no’n dahil natakot doon sa mga lalaking nang trip sayo. Ang life guard naman tanga tulog.”

“Is she okay?”

Tinaasan niya ako ng kilay.

“Dinala siya sa hospital. Gusto rin sana kitang ipacheck. Pero ang sabi ng doktor okay kana.”

“I’m asking about her. Not about me.” I said pissed.

“Ilang oras siya sa hospital. Hindi ko alam ang nangyari. Dahil binabantayan kita no’n. Ang sabi lang ng doktor ay maayos na raw ang baga niya. Medyo marami siyang nainom na tubig sa pool. Kailangan niya lang sigurong mag pahinga.”

I gulped, “thank…you…” I said avoiding his gaze.

He’s mad.

“Bakit hindi mo pinindot?” kalmado pero halatang may diin.

“I didn’t…expect it.”

“Pero kung alam mo, pipindutin mo ba?” nag hahamon niyang tanong na ikinatahimik ko.

“Bakit ba kasi laging ayaw mong tinutulungan ka? Lalo na sa ganitong bagay? Takot ka sa mommy mo? O takot ka sa ibang tao na kayang saktan siya?”

I look down and bit my lip.

“Kung ayaw mong sabihin sa kaniya…sana saakin kaya mo. Kahit labag sa kalooban ko mag sisinungaling ako sa kaniya para sayo. Pero sana maging totoo ka sakin.”

I fucking can’t. I’m sorry.

“Matulog ka pa, madaling araw pa lang. Tawgin mo ako pag may kailangan ka.”

“How about—”

“Hindi ko pa sinasabi.” He cut me off, “ pero sasabihin ko pag maluwag na ang schedule niya. Tutal ayaw mo rin naman mag sabi sakin.” Umalis siya ng kwarto.

I badly want to tell them. But I know my mother. She will do anything to protect me. I also know Brian’s father. He hates issues that might ruined his reputation. He can easily frame us, turn the tables. Worst he might hurt my mother. She’s the only one I have.

I lied down again. I feel like crying. Shit. Every time…I can’t do anything to protect the one special to me. Even if I’m not like this. Even when the times I can still walk. All I did is to deliver a head ache to my mother.

Now…I don’t have a chance.

I just hug her beside me as I fight with my own emotions. But when she hugged me back…I broke down. I hug her tightly as I silently cry. Sorry…for worrying all of you.

-_-

The Heartthrob That Can't WalkDove le storie prendono vita. Scoprilo ora