My love for the Alpha

hoofdstuk 8 (pizza!)

We zijn al terug aangekomen bij Nick zijn huis. Ik sterf van de honger. Ik hoop dat we snel gaan eten want ik heb echt mega veel honger. En het gewoon vragen wanneer we gaan eten lijkt me een beetje onbeleefd.

"Babe?" Bij het horen van zijn stem alleen al komen er allerlei kriebels in mijn buik.

"Ja? Wat is er?"

"Heb je honger?" vraagt hij bezorgd.

"Eigenlijk wel ja." zeg ik verlegen.

"Zeg dat dan! Heb je al lang honger?" nu klinkt hij nog bezorgder dan 2 seconden geleden.

"Rustig, ik a niet dood van een beetje honger. Wat eten we eigenlijk?" stel ik hem gerust.

"Ik heb eigenlijk geen idee. Waar heb jij zin in?" beantwoordt hij mijn vraag.

Ik heb eigenlijk echt zin in pizza.

"Pizza."

"Ok komt voor elkaar. Welke zou je willen?" hij kijkt me aan met een rustige blik in zijn ogen.

"Ik dacht eerder dat we zelf onze pizza's gingen maken. Bij mijn thuis deden we dat ook altijd." leg ik schouderophalend uit.

Zijn mond valt open van verbazing. "Maakten jullie zelf je eten?" Hij zegt het alsof hij geen woord geloofd van wat ik net heb gezegd.

"Nee joh, alleen onze pizza's. Maar wat is daar nou erg aan?" de verbazing in mijn stem is duidelijk te horen.

"Je bent de dochter van de oude béta. Jullie hebben toch koks enzo?" En waarom is hij zo verbaasd dat we onze pizza's zelf maken?

"Ja we hebben koks. Maar daarom kunnen we niet opeens niet meer koken." leg ik hem uit met een duh-toon in mijn stem.

Hij schud al lachend zijn hoofd en stapt dan naar binnen met mijn koffer. Ik zelf heb mijn rugzak half op mijn rug hangen en stap ook naar binnen. Het blijft me verbazen hoe groot en mooi het hier eigenlijk wel niet is.

"Gaan we zelf pizza's bakken?" vraag ik met puppy ogen.

"Ok, wat heb je daarvoor allemaal nodig?" geeft Jonas zuchtend toe.

"Je kan gewoon pizzadeeg in de winkels kopen, we hebben ook tomatensaus nodig. Salami, hesp, mozzarella, en héel veel kaas." som ik op.

"Ok, ik zal iemand de spullen laten halen." Ik zie zijn ogen al wazig worden, hij is dus al aan het mind-linken.

"Nee! Ik wil zelf de spullen gaan halen! Dan hebben we een beetje quality time samen." Zeur ik alsof ik een klein verwend nest ben. Eigenlijk ben ik wel redelijk verwend als de dochter van de vorige béta. Maar ik ben niet klein!

"Ok, weet jij waar we dat allemaal kunnen kopen?" Hij kijkt me verwachtingsvol aan.

"Uuh, ja." Zeg ik nadenkend.

"Ok, kom mee." zegt hij ten slotte terwijl hij me aan mijn arm vast neemt.

Ik word achter hem aan gesleurd tot aan de auto. Als we onderweg zijn vraag ik hem: "Heb je wel geld mee?"

"Tuurlijk, ik ga toch niet naar de winkel zonder geld?" Antwoord hij al lachend. Ik smelt gewoon helemaal, zijn lach is het beste geluid ooit! Ik kan er maar niet genoeg van krijgen. Ik voel gewoon spontaan een lach op mijn gezicht verschijnen.

"Waar denk je aan?" Shit. Nu ga ik het hem wel moeten vertellen.

"Ik, ehm, ik dacht gewoon aan het feit dat ik je lach het mooiste geluid ter wereld vind." Zeg ik beschaamd. Ik voel mijn wangen gewoon rood worden van schaamte.

"Aw, Dat is zo schattig! Je word helemaal rood!" Zegt hij al lachend waardoor ik nog meer smelt en nog harder begin te blozen.

"Stop! Dat is niet grappig!" Roep ik beschaamd uit terwijl ik hem een duw geef.

"Dat is wel grappig! Je bloost helemaal!" Hij gaat gewoon harder lachen! Dat is niet grappig!

"Hou gewoon op! Door jou ben ik nu aan het blozen!" Roep ik uit terwijl ik hem blijf slagen.

"Ik ga niet stoppen, je bent juist zo schattig als je bloost." Hij kan echt niet stoppen met lachen hé?

"Stooooooooop! Ik meen het! Nu ben je gewoon irritant." Zeg ik boos en slaag mijn armen over elkaar. Dan stopt hij wel.

"Ben je nu serieus boos? Vrouwen hé?" Zegt hij verbaasd met een zucht op het einde. Ik slaag hem nog eens maar dit keer recht in zijn gezicht. Deze keer kwam het redelijk hard aan.

"Ik wist niet dat vrouwen zo hard konden slagen." Klaagt hij terwijl hij over zijn kaak wrijft.

"Zoals je zelf eerder hebt gezegd, ik ben de dochter van de vorige béta. Daardoor ben ik ook automatisch sterker." Leg ik het schouderophalend uit.

"Weet ik, maar zó hard? Dat doet echt zeer. Zelfs voor de dochter van de vorige béta. Heb je een soort van krachten ofzo?" Is hij nu echt zó verbaasd dat ik hard kan slaan?

"Ik ben 15 dus ik heb mijn wolf nog niet. En mijn gave -moest ik die krijgen- heb ik ook nog niet." Zijn mond valt open van verbazing.

"Ben je nog maar 15?! Ik schatte je 17 ofzo. Dus eigenlijk ben je even oud als Ivy?" Barst hij uit.

"Dacht je nu echt dat ik al 17 was? Serieus?" Vraag ik verbaasd.

"Ja! Je ziet er ouder uit dan 15 hoor." Verontschuldigt hij zich.

"Stop!" Roep ik uit. Nick drukt hard op de rem en de auto komt hard tot stilstand.

"Wat is er?!" Vraagt mijn over bezorgde mate direct.

"Hier is het" Verklaar ik mijn onverwachte 'stop!'.

We stappen uit de auto en al snel kijken andere weerwolven onze kant uit.

"Ja, ik weet het! Hij is mijn mate! Kunnen jullie nu een andere kant op kijken?!" Roep ik geërgerd naar alle starende mensen. Snel kijken ze allemaal weg en nu is Nick de enige die me aankijkt.

"Moest dat nu echt? Ik vond het juist goed dat ze naar ons keken zodat ze weten dat je bij mij hoort." Zucht hij met een grijns op zijn gezicht.

"Uuh, ja dat moest! Ik haat het als onbekenden me aanstaren!" Verklaar ik hem.

We lopen de winkel met eten en kookspullen binnen en als nel vinden we wat we nodig hebben. Bij de kassa zie ik weer een paar mensen ons aanstaren en ik werp hun een vurige blik toe. Nick merkt het en legt zijn hand op mijn schouder waardoor ik kalmeer en verontschuldigend naar de mensen kijk. Ze zien het en geven een knikje dat ze het niet erg vinden. Ik zucht opgelucht want ik wil niet al direct bekend staan als de boze Luna. We gaan naar buiten na betaald te hebben en stappen met de spullen naar de auto.

Hier is weer een nieuw hoofdstuk!

1097 woorden