My love for the Alpha

Hoofdstuk 7 (Dude! WTF?!)

POV Yala:

Ik stribbel tegen maar het helpt niet. Ik herinner me opeens een verdedegingstruk dat ik heb geleerd bij selfdefense. Ik pak de arm van mijn ontvoerder en klem mijn armen er rond. Ik trap tegen zijn/haar enkel waardoor die stopt met lopen. Dan trek ik mijn armen naar beneden en ik gooi hem/haar over mijn schouder. Ik zie dat ik Jonas op de grond heb gegooid.

'Wat is er mis met jou?!' Roep ik uit.

'Niets' Zegt hij schouderophalend.

Ik kijk hem verbijsterd aan. 'Hoezo niets?! Je ontvoerd me soort van! Je weet toch hoe raar dit overkomt? Voor mij en Nick.'

'Je weet toch dat er een reden is dat ik dit doe?' Vraagt ​​hij dan. 'Daarnet dacht ik dat je een gek was en me ging vermoorden.'

'Nou bedankt.' Zeg ik kwaad.

'Laat me verder uitleggen. Toen je zo kwaad werd dacht ik dat je ging veranderen maar dat deed je niet en dat verbaasde me. Zeker toen je me vertelde dat je anger issues hebt want als een weerwolf dat heeft veranderd die meestal als hij of zij kwaad word. Je ogen veranderden ook geen enkel moment. Niet toen je kwaad was of toen je Nick zag. Dus ik dacht dat je misschien nog niet getransformeerd was en je wolf dus nog niet had. Maar je lijkt wel 16 dus ik dacht dat je dan misschien binnenkort 16 word. Zoals bevoorbeeld volgende week vrijdag, 17 oktober.' Legt Jonas uit.

'Hoe weet je dat?' Vraag ik verbaasd.

'Ik heb dezelfde situatie. Ik ben ook op 17 oktober jarig. Ik word dan ook 16 en ik krijg dan ook mijn wolf. Maar het verschil is dat jij weet wie je ouders zijn. En ik niet.' Hij kijkt naar de grond na die laatste zin.

'Hoezo weet je niet wie je ouders zijn? En wat heeft dat hiermee te maken?' Ik ben helemaal in de war.

'Laat me je rechterpols zien.' Beveelt hij. Ik doe wat hij zegt en laat mijn pols zien. Jonas houd zijn linkerpols tegen de mijne en onze polsen lichten op. Als het licht weer gedooft is zit er een soort van tattoo van een zwarte wolf op mijn pols. En bij Jonas zit er een witte wolf.

'Dit is freaky.' Is het enige geluid dat uit mijn keel komt.

'Weet je niet wat dit betekend?' Vraagt Jonas alsof ik een idioot ben. Ik schud mijn hoofd. 'We zijn een tweeling.'

Ik dacht even dat ik ging flauwvallen.

'Hoe kan dat? Ik heb alleen maar 2 zussen?' Mijn gedachtes gaan alle kanten op.

'De enige personen die dat kunnen weten zijn jou ouders, of eerder gezegd ónze ouders.' Oppert Jonas.

'Dan moeten we het aan hun vragen. We gaan naar mijn oude huis.'

We gaan het bos uit rechtstreeks naar het huis. 'Waarom kon je eigenlijk niet gewoon zeggen dat je met me moest praten in plaats van me te ontvoeren?' Vraag ik onderweg.

'Niet aan gedacht denk ik.' Hij haalt zijn schouders op.

We gingen net naar binnen als Nick naar buiten stormt. Zonder iets te zeggen springt hij op Jonas en begint hij zijn gezicht te verbouwen. Zijn ogen zijn helemaal zwart.

'Nick stop! Je gaat hem nog vermoorden!' Ik pak zijn pols vast als hij zich klaarmaakt om nog eens te slagen.

Hij draait zich kwaad om en kijkt me woest aan. 'Waarom zou ik? Ik was zo blij dat ik mijn mate eindelijk had gevonden en dan gaat ze er direct met mijn beste vriend vandoor!'

'Nick luister!' Schreeuw ik wanhopig uit. 'Nick!'

Hij negeert me en dat is nu eens iets waar ik echt niet tegen kan. Ik voel de woede aankomen en laat hem er gewoon uit.