Mess Series #2: Wrecked Ambition (COMPLETED)

Chapter sixteen

"Bukas na bukas ay ibibigay na sa inyo ang inyong cards. And I will need your parents para makausap na rin tungkol sa performance ninyo sa klase," Miss Marina announced.

Her teacher looked at her direction. "Miss Ventura, I need to talk to your guardian or parents about your certain issues in the class."

Ayaw man niya ay wala siyang magagawa. Her mom is needed.

Alam na alam niya kung para saan ang pagpapatawag.

Malalambot ang bawat paghakbang niya, she is certain that she will recieve her mom's wrath. Nanumbalik sa isip niya ang dahilan ng kawalan niya sa focus. Ang dahilan kung bakit gusto niyang tumigil na lang.

She is massaging her cheeks as her mom is in front of her going ballistic. "Anak naman!"halata na nagpipigil ito sa sinasabi.

She hatched and scratched her nape and took a multiple of deep breaths.

She knows exactly why her mom is fuming mad. Hindi naging mahigpit ang kanyang ina sa kanyang pag-aaral nang mamatay ang ama at lumipat sila sa Maynila. Her mom is easily pleased by a mediocre grades. Ang mahalaga sa ina ay manatili ang pagkakatuto sa kanya at walang bagsak na marka. Her mom always wants her best form through physical and mental.

Hindi niya magawang tumingin sa ina, her heart is swollen because of her mom's stressed face. "G-ginagawa ko naman ang lahat, 'di ba?" hinang-hina ang boses ng ina.

Her eyes darted on her mother. She witnessed how tears are falling from her eyes.

That moment she knew that the talk is about her certain problem. She knew that, that moment she is a disappointment once again.

Ayaw niya, she is the reason why she is seeing her mom three years ago. Lambot na lambot ito habang ang mga luha ay nag-uumapaw sa mga mata.

"Ma," she whispered.

"Ano pa bang gusto mo, nak? Ginagawa ni mama ang lahat para makapag-aral ka!" she said monotonously. "Pag-aaral na lang ang gagawin mo! Mag-aaral ka na lang tapos makakatanggap ako ng blangkong card? Anak ano ba ang ginagawa mo sa buhay mo!?"

She closed her eyes tightly. Ayaw na niyang mag-aral. Hindi na siya mag-aaral. Inaayawan na niya ang bagay na gusto ng ama niya na tapusin niya.

"Ayaw ko na po," there. She said it.
Halos isang buwan na ang nakalipas nang madinig niya ang usapan na 'yon at halos lahat ng pangarap nita gumuho. Her dreams that contain her mom and their small family suddenly collapsed.

Akala niya makakaya niyang alisin ang negativity na nararamdaman niya. She thought that she can just be happy because her mom's happiness is what she wants but she can't. She can't face the possibility that  her mom will have a new family without her.

"Para saan pa ba ako nag-aaral?  Para saan pa ang lahat ng paghihirap ko gayong bubuo na siya ng pamilya na hindi ako kasama. Na wala ako." iyan ang tumatak sa isip niya mula noon. Sumasabay siya sa araw-araw na pagpunta ng palengke at pumapasok sa school pero hindi umaatend ng klase.

Inuubos niya ang oras sa likurang bahagi ng stage kung saan walang dumaraan.

"Anak naman! Ano ba ang problema mo? May problema ka ba sa school? Binubully ka ba?  Pinag-iinitan ng teacher?"

Gustong-gusto na niyang isatinig ang dahilan pero habang nakatingin sa ina na napalitan ang panghihina ng pagmamahal sa anak ay parang hindi niya kaya.

"Ayaw ko na pong mag-aral. Ayaw ko lang, walang dahilan."

Napuno ng katahimikan ang buong silid tanging pag-ugong lang ng lumang electric fan ang nadidinig.