chapter fourteen

22 2 5
                                    

Hindi niya alam kung nakailang buntong-hininga na siya. Nakatuon ang siko niya sa arm rest ng kanyang upuan, habang nakatingin sa green na black board nila.

Bakit tinawag na blackboard ang sulatan ng guro na yan kung kulay green naman siya? Dapat ba mabilis ang pagkain mo ng breakfast? Kapag naglagay ka ba ng hapunan sa lunchbox,lunchbox pa rin ang tawag? Bakit hindi dinnerbox?

She mentally slapped herself, and shook her head. Napayuko siya at simpleng minasahe ang ulo niya. She wants to answer those weird questions to prove that she is still the same.

Pero wala siyang makuhang sagot, kahit na anong halukay niya sa utak niya ay hindi niya alam ang kasagutan sa mga tanong niya.

Maaga siya ngayon sa classroom, ang nandito pa lang ay ang mga early bird niyang kaklase at mga hindi nakagawa ng mga assignment at kumokopya pa ng mga sagot.

Siya naman ay napatingin sa blangkong page ng kanyang notebook. She is now, doodling something about the story that comes on her mind that certain morning.

Bakit green ang blackboard? Bakit square ang box ng pizza? Bakit hindi gawa sa lemon ang lemonsquare? Bakit ka palaging iniiwan? What is his reason to leave and dissapear just like that?

She grin sadly as she read every word she wrote. Bakit nga ba? Bakit kung kaylan mahal na mahal mo na... kung kailan tinuring mo na siyang sentro ng mundo mo, saka siya aalis at iiwan ka? Without him knowing that the pain is just the outer feeling, yung iniwan niya magsisimulang tanungin lahat ng pagkukulang niya, she will asked what is her worth? Bakit siya iniwan.

"Siguro kasi mas madali para sa kanila 'yon. To leave and dissapear means less dramas, they won't need to have a valid reason, they wont need to explain."Napaangat siya ng tingin sa pamilyar na boses ng lalaki na nagsalita.

She is stunned when she saw the familiar set of eyes looking at her. Her heart pounds as he slowly stretched his lips slightly while his eyes are looking at her.

Looking up to him is very familiar. Ganoon pa rin ang itsura nito. Mula sa nakaayos at tamang cut ng buhok para sa lalaki na kitang-kita ang makinis na noo nito, ang makapal na kilay, madilim na singkit na mga mata na sinamahan pa ng hindi gaanong mahabang  pilikmata ngunit mahaba. Ang ilong nitong matangos. Ang labi nitong hindi siguro nabahiran ng kahit na anong bisyo dahil sa natural na pula.

"W-what are you doing here? " she wanna slapped herself for making that way. She startled, means she is still affected by his presence.

Standing next to her chair is the reason why she can't say yes to Jace. The boy who broke her trust. The boy who successfully ruined her image.

"Dito na ako mag-aaral. I am the student from LeMeSi, I bet your class has the representative for this shift."

Lihim niyang binalikan ang sinasabi ng Prof nila. They will have a new student from shifting. Mag-stay ang student na mapipili ng dalawang linggo sa ka-swap nilang school.

Ang napiling student sa kanila ay si Jannica, the STEM student na naging valedictorian noong Grade ten and now running for being Valedictorian again this year in Senior high days.

"You still look radiant as the days had passed."

She smiled bitterly at him. "Don't compliment me just how you did. Hindi na ako makukuha sa mga ganyan."

His face discorded. He bit his lower lip, na madalas nitong ginagawa kapag nagugulat sa advances ng kausap. She knew him, hindi siya nito naging girlfriend para sa wala.

He whistled as he put his both arms on his pants'pocket. "You knew me too well."

"Too well that I wished na hindi na lang. Eh 'di sana maayos pa rin ang image ko sa school na iniwan ko," maanghang at nakangising saad niya.

Mess Series #2: Wrecked Ambition (COMPLETED) Where stories live. Discover now