The Heartthrob That Can't Walk

Chapter 13

Bakit nandito ‘yan? We’re not even friends.

I throw my phone.

“Sta—uy ano nangyari? Bakit nabasag?” sunod sunod na tanong niya.

“Nabitawan ko.” humiga nalang ako. Nakakabwisit ang mukha niya.

“Hala, hindi na gumagana! Mabuti hindi nasira yung keychain. Gusto mo ipaayos na’tin bukas?” she sat beside me.

“I’ll buy a new one.”

“Sige, ikakabit ko ulit yung keychain.” Ramdam ko na hihiga siya kaya agad kong pinigilan.

“Don’t sleep here. Doon ka sa kwarto mo.”

“Huh? Diba nag paalam ako kanina sayo na dito ako matutulog? Sabi mo oo!” reklamo niya.

“Nag bago isip ko. Leave.”

She pouted, “kainis naman ‘to. Bakit ba kasi?”

Her phone beep.

“Ayoko ng may maingay. Doon ka sa labas makipag chat.” Suway ko.

“Hala hindi. May tinatanong lang. Pero matutulog na’ko promise.” She even did a hand sign.

“No,labas. Ayaw kong makita ‘yang mukha mo.”

“Bakit ba kasi? Mas maganda ba si Pia ha? Kaya ayaw mo na sa mukha ko?” she crossed her arms. I curse under my breath. What the hell is she saying?

“Ano, bakit hindi ka makasagot?”

Bakit parang ako ang may kasalanan dito?

“Bakit, nagayuma ka ba para sabayan ‘yon sa pagkain? Kadiri.”

“Ha? Anong sinasabi mo dyan?” naguguluhang tanong niya.

“Wala, ang sabi ko lumabas ka!” inis na sigaw ko.

“Ayoko nga! Umoo kana kanina!” sigaw niya rin pabalik.

Her phone beep again.

“Takte naman kasi!” inis niya ‘yong binuksan at binasa pero hindi siya nag reply, “tabi na kasi ako dyan!” tinuro niya ang espasyo sa tabi ko, “ayoko sa sofa, nahuhulog ako!”

“Ayoko nga, manigas ka dyan.” Nagtakblob ako.

“Kainis naman e!” rinig ko ang padabog niyang yabag paalis.

That’s your punishment. Shit my phone!

In the morning hindi ko siya pinansin. She look so hopeless. My mother ask again what’s wrong and she said that she doesn’t know. Even on our way I just put my earphones. Though she’s removing it. Pero napagod rin naman siya.

Kaniya kaniya kaming review at research para sa gagawin naming presentation, kahit sabado ngayon. May Saturday class kami ngayon kaya maraming dito na gumawa. Marami ang nasa garden ang iilan naman ay nasa library gaya namin. While  Shane and Brian choose to stay in our room.

“Did you see my book?” I asked Pia.

“Uh,no. Baka naiwan mo sa room. Gusto mo balikan ko?”

“No, ako nalang. Just wait for me here.” She nodded.

I made my way to our room. But I stopped when I saw a fucking shit. He was hugging her tightly. I’m waiting for her to push him but she didn’t. Bakit nga naman niya gagawin ‘yon?

I u turn my wheelchair and go back to the library. Pia asked me if I found it I just said it’s not in there. We continue on our presentation. Even if I’m not feeling well. It feels like it’s hard to breath and my chest is freaking heavy.

Nang makauwi ay hindi ko siya pinansin. Wala siyang nakuhang kahit anong salita mula sa’kin. Ewan ko, nawalan ako ng gana. Ayaw ko rin siya makita.

“Can’t you fucking understand?! I said leave!”

Umatras siya at dahang dahang umabas ng kwarto. I closed my eyes. I hate her I swear.

Everything became like a blur. It’s already Tuesday. Me and Pia already finished our presentation. Hindi ko alam ang kay Shane. Hindi ko naman inuusisa.

“Son, the doctor said that mas mainam na huminto ka muna sa pagaaral. Para mas matutukan ang therapy mo at mag tuloy tuloy ang improvement.”

“Mom, I’d rather be like this forever. Ayokong tumigil, pag aaral nalang ang meron ako. Besides kung makakalakad ako makakalakad talaga ‘ko. At kung hindi edi…hindi…” I look away.

“But—”

“Mom, please?”

She sighed and kiss my head before leaving my room. Ayokong tumigil. Kahit hindi ko gusto ang course ko. Pag tumigil ako iikot lang sa therapy ang buhay ko. That’s tiring as hell. Wala rin ibang gagawin sa bahay.

“Stanlly…” she opened the door.

Nilingon ko siya at pinagtaasan ng kilay.

“Handa na ang miryenda…ano, kumakin ka raw sabi ng mommy mo.” I nodded and push the button.

Tahimik lahat kami habang kumakain. Though my mother and Mr. Tori try their best for a conversation. Tahimik lang kaming dalawa. Naubos ko ang ube cake. Matapos no’n ay agad rin akong bumalik sa kwarto. Nag lalaro lang ako sa computer pampalipas oras.

“Stanlly, ayaw mo talagang kumain?” I look at her with annoyance. Nakailang tanong na siya.

“Hindi nga ako gutom.”

“Pero kasi…ano, mamaya pa ako kakain pag tapos mo. Ikaw na ang mauna.”

Hindi ko siya sinagot at nag focus nalang sa nilalaro.

“Bakit ka ba kasi ganyan? Mas gusto ko pang sinusungitan mo’ko kesa hindi pinapansin.” there’s a sadness in her tone, “bati na tayo? Ano ba kasi ginawa ko?” takang tanong niya.

“Wala kang ginawa. Ayaw ko lang sayo.”

She bit her trembling lip. Is she going to cry? Oh please not in front of me…that’s unfair. I was relief when she quietly leave me.

Seriously, what is wrong with me?

-_-