FERHAN

KAPININ YANINDAKİ KEDİ-25

Konteyner evin kırık camı, kasabadan getirtilen usta tarafından tamir edildi. Yeni bir cam ve biraz temizlik evi eskisi gibi yapacaktı. Ustaya ücreti verildiğinde adam küçük kamyonuna binip kasabaya gitmek üzere yola koyuldu. Ferhan evi boydan boya görebileceği bir açıda dururken, yenilik adına birkaç dokunuşa ihtiyacı olan yapıya yapılabilecekleri düşünüyordu. Ali dalgın dalgın evi seyreden Ferhan'ın yanına gelip onun baktığı yöne baktı.

"Ne düşünüyorsun?" Sesinde gizlemeye çalıştığı bir endişe vardı. Bu evde ölüm tehlikesi geçirmiş olması belki de hala korkutuyordu Ferhan'ı. Ama tüm ısrarlara rağmen anneannesinde kalmayı istemeyen de yine inatçı Ferhan'dı. Kimse de daha fazla diretecek yüz yoktu. Evinde gibi hissettirmemişlerdi ona.

"Diyorum ki, salonu tekrar boyayayım. Havalar ısınana kadar bahçeye masa kurmayacağım. Ama şuraya küçük bir bahçe yapayım. Hatta bir mandalina fidesi dikmek istiyorum. Kokusuna bayıldığım bir meyve." Düşünceli halinden sıyrılıp, neşeyle konuşan Ferhan Ali'nin de yüzünü güldürdü. Burada yeni bir hayata başlayacaksa, planlarına yardımcı olmaya hazırdı.

"Koku açısından salonu boyamak iyi olur, duman kokusu var hala duvarlarda. Hallederiz en kısa zamanda." Ali'nin verdiği güvence işini kolaylaştırıyordu Ferhan'ın. Kasabada çok fazla kişiyi tanımıyordu ama herkes Ali'yi tanıyordu. Çevresi tarafından sevilen bir gençti. Bir selamıyla koca günü dolu olan ustayı, köye getirmişti. Geldiği ilk günden bu yana yaşananları düşününce Ferhan, hazır yalnızlarken Ali'ye döndü.

"Ali, ben sana ne kadar teşekkür etsem az. Hep yanımda oldun, yardımcı oldun, tam bitti dediğim anda yine sen karşıma çıktın." Ayaklarının altındaki Yenice köyüne baktı. Sanki tanıdığı her insana bakarmış gibi, sonra tekrar Ali'ye çevirdi gözlerini. "Tanıdığım için kendimi şanslı saydığım bir insansın." Genç adam uzun zaman sonra tüm endişelerinden sıyrılarak gönül rahatlığıyla gülümsedi bu içten teşekküre. Mutluydu içini insanlardan sakınan Ferhan'ın, kendisini tanıdığı için sevinmiş olmasına. Kız bir süre Ali'nin yüzünde gözlerini gezdirdiğinde başını tekrar evine çevirdi. Ali ritmi değişen kalbine kulak verdi, aklıyla aynı şeyi söylüyordu o da. Mutluluğun da hüznün de Ferhan'da diyordu.

"Affettin yani beni. Omzuna çarpmıştım ya." Bunu özürden saydı Ferhan. Güldü başını sallayıp.

"Beni hastanelere taşıyıp duruyorsun. Affetmeyip de ne yapacağım?"

"E bir kahve yaparsan ödeşiriz." Şakayla karışık kahve teklifi yapmıştı yapmasına ama genç kız eliyle evin halini gösterince başka zamana ertelemek zorunda kaldılar. Biraz temizlik lazımdı günlerdir muşambayla kaplı boşluktan içeriye giren kirlere. Ali'nin telefonu çaldığında ikisi de sessizliği bozan melodiye dikkat kesildiler.

"Alo, tamam baba, geliyorum." Telefonu cebine koydu tekrar. "Babam çağırıyor, yardıma gitmem lazım." Ali'nin mesleği olmasına rağmen, babasına yardım etmeye devam edişi aklını kurcalıyordu Ferhan'ın. Burada iş bulamadığını söylemişti, neden İstanbul'a gitmiyordu?

"Ali, babana yardım etmeni anlıyorum ama senin zaten bir mesleğin var. Neden çalışmıyorsun?"

"İyi bir işim vardı ama fabrika kapanınca ben de ayrılmak zorunda kaldım. Bu çevrede iş bulamıyorum şu anda." Küçük bir çocuk gibi omuzları düştüğünde, o da etrafa bakındı.

"İstanbul'da iş imkanı çok fazla, biliyorsun."

"Ailem burada Ferhan, gitmek istemiyorum. Kimseyi geride bırakmak istemiyorum."

"Sen bilirsin." Daldığı düşüncelerden ayrıldığında konuşabildi. Geride bırakmak istemediklerinin arasında kendisi de var mıydı acaba? Gerçi hep aileden biri gibi davranmıştı, o yüzden geride bırakmak istemezdi. Ferhan da gitse bir gün, özlerdi Ali'yi. Hayatına dahil olmuş iyi bir insandı. Unutulmayacak destekleriyle, düşünceli davranışlarıyla insanın kalbine yerleşiveriyordu hemen. Kötü bir başlangıç yapmışlardı fakat zaman telafi etmişti kabahatleri. Diğerlerini de eder miydi? Kırgınlık uğramamış hiçbir ilişki yoktu hayatında. Çok zaman lazımdı sanki. "Annem bana fedakarlık bırakmış, seninki de vefa."