The Stars Is Alive For All

≠ 09

"What are you feeling, hmm?" I gently asked.

Nakaupo na kami at ngayon ay ako ang may yakap sa kaniya. He adjust a bit because of his height.

"Ang bigat. Ang bigat-bigat ng pakiramdam ko..." Mala-ingaw ng kuting niyang sagot.

He really looks in pain. "Let it out, then,"

Hinahagpos ko ang balikat niya para pakalmahin siya. He's near to cry.

"Tumawag sa akin si Mama... P-Patay na ang t-tatay ko..." His voice broke. This is the reason why he looks unstable yesterday.

I was shocked by the news I've heard. "Taki..."

Tuluyan nang tumulo ang luha niya. Ramdam ko sa leeg ko, nababasa na iyon dahil sa luha niya. I don't know what to say. I'm still processing his news in my mind.

"Hush. Calm down, Taki, breathe." Pag-alo ko sa kaniya.

"I h-hate him... I hate him so freakin' much but I don't want him die."

I pressed my lips together as I saw how miserable this Nishimura Takeshi was. He's crying, he's shaking, he's hurt by the sudden happening in their family.

"I know, you're a good son, I know." I whispered.

I gently carresed his fluffy hair. He is still crying on my shoulder. Seeing him in this state... God, I cannot. I feel like i'm crying, too!

"I want to see him but how? I have many things to say... Many things to say sorry to my father. Mahal ko naman siya pero..."

"Siya ang gumawa ng dahilan para magtanim ako ng sama ng loob sa kaniya."

I sighed. I reached to his cheeks and guide him to faced me. "You'll see him in the right time, Taki, okay?" I assured.

Tinitigan niya lang ako. He stopped crying pero matagal bago siya tumango sa akin.

"Don't cry, please, stop crying. I don't want to see you like that again." I plea.

This is not the Taki i've met. The Nishimura Takeshi I know is a serious type of person, not jolly and cheerful, easily get pissed but not this Taki in front of me.

He don't want to saw someone's eyes' pitiful him. Pero bagsak na bagsak siya ngayon to the point na wala na siyang pakialam kung may makakita o maawa man sa kaniya sa sitwasyon niya ngayon.

Hindi ko alam kung gaano katagal kami sa ganoong posisyon, kung ilang minuto kaming natahimik.

Sana lang ay nabawasan ang bigat na nararamdaman niya nang makapag-labas siya ng dinaramdam. Gusto ko lang gumaan ang pakiramdam niya kahit kaunti.

Gaya ng sabi ko noon, he can lean on me. Always and forever. I'll stay on his side, no matter how big or small his problem is. I am always here to be his friend.

For the first time, hindi ako pumasok, gano'n rin siya. I offered him to stay in my house for a while, para hindi siya masyadong mag-isip, lilibangin ko muna kahit saglit.

"Kain na,"

Nagluto ako ng scrumbled egg, hotdog and fried rice. Hindi ko alam kung kumakain ba siya noon pero no choice siya.

Mugto ang mga mata niya kaiiyak kanina. Still on his messy hair and on pajamas but he is still cute. Any fits and style suits him very much.

"Aren't you're going to school?" He suddenly asked.

I shake my head. "I will stay with you." I smiled.

Lumawak ang ngiti ko nang makita ang maliit na ngiti sa labi niya. Ipinatong nito ang kamay sa kamay kong nakapatong sa lamesa. Napatingin ako roon pero ibinalik ko rin sa kaniya ang mga mata.

"Thank you, Asthrea... so much..."

My heart almost melts. I want to keep this guy. I think, I'm in love.

"Horror? Sa umaga?" Kunot noong tanong niya.

"Horror sa umaga, kasi nakakatakot kapag sa gabi." Pangangatuwiran ko. Tinawanan niya lang ako.

Iplinay ko na ang horror movie at umupo sa sofa. Medyo malayo sa kaniya. Baka bigla ko siyang mayakap kapag umatake ang pagiging matatakutin ko. Nakakahiya 'yon!

"Bakit ang layo mo? Rito ka,"

Tinap niya pa ang malaking space sa gilid niya. Napakagat ako sa labi.

"Hindi na, rito na lang ako." Sagot ko.

Napaawang ang labi ko nang hilahin niya ang braso ko palapit sa kaniya. Hindi na ako nakalayo nang iangkla niya ang braso sa balikat ko ng mahigpit.

Hinigpitan ko rin ang yakap ko sa unan. Hindi ba siya marunong makiramdam? Nakakainis.

Nasa kalagitnaan na kami ng pinapanood at nag-umpisa na rin ang kababalaghan sa movie kani-kanina lang. Grabe, wrong choice yata. I-stop ko na lang!

"Oh, anong gagawin mo?" Tanong niya nang tumayo ako.

"Ayoko na, napanood ko na pala 'yan, nakalimutan ko." Pagdadahilan ko pa.

Hindi ko pa napapanood. Natatakot na lang ako.

"Huwag. Ang ganda na, e." Hinablot niya iyong remote mula sa akin. "Hoy!"

Nakasimangot akong bumalik sa tabi niya. Hindi ko na binitawan ang unan ng yakap. Bakit ba kasi horror, Asthrea?! Magsisi ka ngayon.

"Ay, shit, omg!"

Halos atakihin ako sa puso sa ginawang pagsulpot noong multong halimaw na may sa engkantong aswang. Shuta, tama na!

"Ayoko na, please lang!"

Enjoy na enjoy naman ang katabi ko sa nangyayari. Tawa siya ng tawa habang nakasiksik ako sa kaniya. Hindi ko alam kung saang anggulo ko hindi makikita ang pinapanood.

Hindi ko nga nakikita nang sa likod niya ako pumwesto, naririnig ko naman. Nilakasan pa ng volume ng hapon, jusko!

"Taki!"

Umalis ako sa likod niya para kuhanin ang remote sa kamay niya. Hinarap niya ako at nang makitang kukuhanin ko ang hawak niya, itinago niya 'yon sa likod niya. Hay, pasaway na hapones.

Umupo na lang ako ng ma-realize na halos nakayakap na pala ako sa kaniya. Mukhang hindi naman niya napansin.

"Akin na kasi!" Pagmamaktol ko.

Unti-unti siyang tumigil sa katatawa. Inilapit niya ang mukha niya sa akin at tinitigan lang ako gamit ang singkit at magaganda niyang mga mata.

"Sige, sa 'yo na..."

Bigla niyang iniharap sa akin ang kamay niya. Nagulat ako sa sunod na ginawa nito. He reached for my hand, he held it and slowly intertwined it with his.