Cesaretin var mı Aşk'a

{7}

Gözüme değen ışıklar yüzünden uykumdan uyanmak zorunda kaldım.
Her yerim o kadar çok ağrıyordu ki sanki dayak yrmiş gibiydim. Başım desen zaten kazan gibiydi.
Yavaş adımlarla odamdan çıkarken mutfakta olduğunu tahmin ettiğim abime de seslenerek konuşuyordum.

"abi'm, gece çok kötü bir kabus gördüm o kadar gerçekciydi ki."

Salonun girişine girdiğimde neredeyse tüm mahallenin salonda olduğunu gördüm. Hepsinin yüzünden düşen bin parça. Köşede masanın yanında olan abimin yanına mahallenin imamı ve muhtarı vardı.
Rüya değildi, gerçekti.
Abim az önceki konuşmamdan dolayısı bakışları beni bulmuştu. Gözleri resmen şişlikten küçücük kalmıştı.
Abimin yanına vardığımda omuzlarımdan tutup önce yüzüme baktı sonra da sıkı sıkı sardı beni.
İmam bize bakarken bana baş sağlığı dilemişti.
Sonra da abime bakıp konuşmaya devam etti.

"dediğim gibi Yiğit, intihar da cenaze namazı kılınmaz. Ama ben sizi severim sayarım. Anneni defnedince bir yasin okurum başında"

"eyvallah hocam, Allah razı olsun"

"amin cümlemizden, tekrar başınız sağ olsun"

İmam yanımızdan ayrılırken kendimi abimden uzaklaştırarak onun yüzüne baktım.

"annem giderken bile bizi yanında istemedi. Baksana son görevini bile yapamıyoruz"

Abim elleriyle bir gecede küçülen yüzüme koydu. Baş parmağı ile yanaklarımı okşuyordu. O okşadıkça tekrar ağlamaya başladım.

"güzelim, bir tanem. Annemize olan öfkeni anlıyorum, haklısın, haklıyız. Ama hayatın boyunca ona zaten kızgın ve kırgındın. Giderken bari bi kez olsun unutalım ha. Olmaz mı"

Abimin dedikleri ile kollarımı hızla beline sardım. Kafamı göğüsüne bastırdığımda gözyaşlarımın akmasına izin verdim. Bir kaç dakika sonra abimle ikimizi sarmalayan güçlü uzun kollar hissettim. Bakışlarımı kaldırdığımda Onurun bize sarıldığını gördüm. Diğer tarafımızda da bir çift kol hissettiğimde o tarafa baktım. Melisin başını omuzuma koyup saçlarıma öpücükler kondurduğunu hissettim.
Sonra Cihan abi, hatta Halit abi bile bu sarılma halkasını büyütmüştü.
Belki annem bizi terk edip gitmeyi tercih etmişti ama bu insanlar hep bizim yanımızda olacaklardı. Bunu biliyordum.

İmamın dediği gibi cenaze namazı kılınmamıştı.
Annemi defin etme işlemleri bititğinde İmam sağolsun ruhu için yasin okumuştu. Sonra abima sarlıp gitmişti.
O kara kara toprakları üzerine attıklarında ruhumda kopan fırtınaları öyle zor susturuyordum ki. Ne kadar kızgın ve kırgın da olsam o benşm annemdi. Bırakın üşür o diyesim geliyordu. Ama tek yapabildiğim herkesi şaşırtacak derecede sakin kalıp olanları izlemekti.

Herkes yavaş yavaş dağıldaktan sonra Onur ve Melis biraz uzağa gidip bizi beklediler.

Abim mezarın yanına oturup kırık bir odun parçasının üstüne yazılan ismini okşadı.

"ah be annem, neden yaptın bunu kendine. Neden bizi düşünmedin. Sen ne kadar neşeli bir kadındın. Al bak kavuştum herkesten çok sevdiğin kocanın yanına. O güzel merhametini, sevgini neden şu kıza hissettirmeden gittin be anne."