MR. X AND I || KOOKJIN

"کی گفته من جونگمینم؟"

توی تمام این دنیای پرهیاهو فقط یک نفر وجود داشت که جین باهاش دوست بود، جئون جونگمین.

جونگمین قدبلند بود و خوشتیپ. تا زمانی که توی دبیرستان با هم بودن حتی برای یک لحظه هم دخترا ازش جدا نمیشدن.

اون پسر همیشه مهربون بود و بوی دارچین و چوب سوخته میداد؛ و کیم سوکجینِ داستانِ ما هم به شدت جونگمین رو دوست داشت؛ چون اون دو نفر حتی از دو تا معشوق هم بهم نزدیک تر بودن.

اما خب، هیچوقت قرار نیست همه چیز صددرصد به کام ما باشه.

و به همین دلیل بود که یک نفر توی دنیا وجود داشت تا پسر مهربون و آروم قصه ی مارو عصبانی کنه!!

جین میتونست به مسیح، بودا، الله و تمام خدایانِ قابل پرستش توی دنیا قسم بخوره که نمیتونه اون یک نفر رو تحمل کنه.

از درک اینکه چرا اون همیشه با جین سر جنگ داشت یا اذیتش می‌کرد عاجز بود. به عنوان فردی با ضریب هوشی بالا این واقعا عجیب بنظر می‌رسید.

اون شخص بیخود و بی جهت مسخرش میکرد یا با دوستاش گیرش میاورد و از خجالتش درمیومد.

و اون یک نفر کسی نبود بجز 'جئون جونگکوک' یه پلی‌بوی خفن که ازش فقط بوی دردسر به مشام می‌رسید.

اگرچه تمام این خاطرات به همون دوران دبیرستانش مربوط میشدند؛ دوقلوهای جئون مدت ها بود که کره رو به مقصد آمریکا ترک گفته بودن.

نفس عمیقی کشید و بعدِ چرخیدن روی پهلوی راستش به این فکر کرد حتما فردا باید با جونگمین ویدیو کال بگیره؛ دلش برای اون پسر به شدت تنگ شده بود.

***

*فلش بک*

سه سالِ قبل..

17 دسامبر 2016

جین کتاب‌های کلاس پیش روش رو از توی لاکر فلزیش بیرون کشید و توی بغلش گرفت.

با آرامش درش رو بست و قفل کرد. مقصدش رو به سمت انتهای راهرو تنظیم کرد و قدم هاشو کمی تندتر برداشت تا دیرتر از معلمشون به کلاس نرسه.

طوری راه می‌رفت که باد لای موهای رنگ روشنش می‌خزید و اون ابریشم‌های قهوه‌ای رنگ رو تکون می‌داد.

توی راهرو با گوشیش پیامی با محتوای 'کجایی؟ پس کی میای؟' برای جونگمین فرستاد و بعد گوشیش رو توی جیب پشتیش گذاشت.

دستی روی شونش نشست و اون رو از ادامه‌ی راه باز داشت. یعنی جونگمین به این زودی از دستشویی بیرون اومده بود؟ اما اون که همیشه یه عالمه طولش می‌داد و حرص جین روو در می‌آورد.

برگشت و با حالتی سوالی به چهره‌ی اون شخص خیره شد.

لب‌های نازک و صورتی رنگ، پوست صاف و خط فک تیز، موهای مجعد مشکی و بدن عضله‌ای.