He Adore Her From Afar (On Hiatus)

Chapter 26

Maaga akong nagising dahil may maaga akong klase ngayon. Tinatamad akong pumasok, hindi ko nga alam kung bakit.

    "Anak, bakit nakaupo ka pa rin dyan?" My mom asked me. Bumuntong-hininga naman ako. "Alam ko may klase ka ngayong umaga, kaya bakit nakaupo ka lang dyan? You need to prepare, sweetie."

Umiling ako na parang bata. "I don't wanna."

Lumapit naman si Mommy sa akin at biglang hinawakan ang noo ko.

     "You're not sick naman, but why are you look so gloomy today? Masaya ka naman kagabi. May nangyari ba?" She still asked me a question.

Napayuko naman ako dahil ayaw kong makita ni mom na nalulungkot ako sa isipang hindi ko makikita si Lock ngayong araw. Bakit ba ako nalulungkot dahil lang sa hindi ko makikita si Lock ngayon? Hindi ko na talaga maintindihan ang sarili ko. Am I inlove with him? No, masyado pang maaga para d’un. Pero bakit ganito? Bakit nararamdaman ko ito?

Nasa denial stage pa rin ba ako sa feelings ko para sa kanya, or ayaw ko lang talagang tanggapin sa sarili ko na may gusto na ako sa kanya? Kahit ilang months lang kaming nagkakilala ay nagustuhan ko agad siya? Why it's so hard for me to admit to myself how I really feel for Lock?

Dahil alam kong hindi kayang tanggapin ng sarili ko na mali ang ginagawa ko kay Lock. Dahil alam ko kapag malaman niya ang totoo ay masasaktan siya at hindi ko iyon gustong mangyari, but I already did, and the worst case scenario will gonna happen is he will stay away from me. I'm sure, he will also hate me.

    "Nag-away ba kayo ni Locklan?"

Naramdaman ko ang pagtabi ni Mommy sa akin. Niyakap niya ako dahilan para mas lalong bumigat ang dibdib ko.

    "No mom." I replied.

    "Oh, hindi naman pala so why are sulking?"

Mas lalo kong niyakap si Mommy dahil anumang oras ay baka maiyak ako. Hindi ko gusto ang mga nangyayari ngayon sa akin. I didn't even think about the consequences of what would happen when the truth came out. I'm so stupid.

    "Maybe, because I can't see Lock today." I answered but I seemed at least partially make myself guiltless by what was, at best, a half-truth.

   "You really like him that much, huh." My mom teased me.

I didn't answer because I don't know what to say. Niyakap ko lang si Mommy at narinig ko pa ang mahinang tawa niya. Ganun lang ang naging pwesto namin hanggang sa maging okay na ako. Humiwalay ako sa yakap niya at ngumiti ng tipid.

    "Magpi-prepare na po ako mom. Ayaw ko pong ma-late sa klase." Tumayo na ako, ganun din si Mommy at hinalikan ako sa noo.

    "You can stay at home if you don't really want to go to school, I understand sweetie."

I smiled. "Thank you po, pero kailangan ko pong pumasok ngayon dahil naalala ko na may exam po pala kami sa isa kong subject."

    "Are you sure?"

   "Yes mom, I'm sure." Kahit nakangiti na ako ay nakikita ko pa rin na hindi kumbinsido si mom dahil nandun pa rin ang pag-aalala sa mukha niya. "Mommy, I'll be fine. You don't have to worry too much, I can handle myself. I'm your daughter, remember?" I joked, reason for her to smile.

    "Yeah, of course, you're my daughter after all; strong, confident and beautiful just like me." Biro ni mom kaya natawa nalang kami.

   "I love you mom, so much."

She touched my face and caressed it gently. "I love you too, sweetie."

Napangiti naman ako at hinalikan ko siya sa pisngi at nagpaalam na aakyat sa kwarto ko para magpalit na ng uniporme.