Where do broken hearts go? {N.H.}

66

Megan p.o.v

"Megan!"

Het geluid van zijn stem dreunde door mijn hoofd. Ik had mijn ogen tot spleetjes geknepen omdat het daglicht echt te overweldigend was.

"Druk op de knop niall!" riep Eleanor enthousiast.

"Welke knop?" mijn woorden kwamen er zachter uit dan ik had verwacht. Ik kon mezelf amper horen. Niall blijkbaar ook niet want hij negeerde mijn vraag en stond op om de knop in te drukken.
Mijn zicht op dit moment was vaag. Ik kon duidelijk merken dat mijn ogen het moeilijk vonden om aan dit licht te wennen aangezien ik de laatste tijd alleenmaar in het donker heb zitten te staren.
"Louis, ze is wakker!"
Aangezien ik niemand anders in de kamer heb gehoord ging ik ervanuit dat Eleanor aan het bellen was met Louis.
"Oké tot zo!" zei ze en hing de telefoon op.

"Heey megan! Fijn om jou ook weer te zien! Hoe voel je je?"
Een vaag figuur kwam in mijn zicht.
Het was moeilijk om mijn ogen gefocust te krijgen op het gezicht.
"Het gaat alleen mn ogen." mompelde ik.
"Fijn en daar kunnen we aan werken." zei hij.
"Hoe?" vroeg Niall. Er zat een gespannen toon in zijn stem. Waarom was hij zo zenuwachtig? Alles was toch weer oké?
"Dat komt heel snel weer terug. Dit komt vaker voor bij coma patiënten." zei hij. "En u bent?" vroeg ik
"Dokter Wilson. Ik heb de afgelopen maanden je gezondheid in de gaten gehouden megan."

"Maanden?" vroeg ik verbaasd.
"Megan je bent twee en een halve maand weg geweest..." zei niall.

"Wat!"
Het leek alsof een soort elektrische schok mijn lichaam betrad. Mijn zicht was terug en het daglicht was nu te verdragen.
Wat is er aan de hand met mijn lichaam.
Verward ging ik rechtop in het bed zitten.
Niet voor lang want ik werdt gelijk al teruggelegd op mijn plaats door 4 sterkte handen.
"Je moet rusten Princess." zei Niall ongerust.
"Nee, alles is goed." zei ik koppig en ging weer rechtop zitten.
"Megan zou je alsjeblieft weer willen liggen. Dit helpt je vooruitgang niet." zei man.
Ik zuchte diep en ging weer liggen.
Ik was nog maar net wakker maar was nu al klaar met dit ziekenhuis.

"Megan luister, je bent net wakker van een coma. Het is belangrijk dat je rustig aandoet om je herstel te bevorderen. Als je dit niet doet kan het gevolgen hebben. Ik ga nu. Als je me nodig hebt druk je hier op oké? " vroeg hij terwijl hij naar de knop wees.
Ik knikte en hij liep de kamer uit.

"Ik wil weg." zuchte ik en rolde mijn ogen.
"Weet ik." zei niall en pakte mijn hand vast.
"Ik ben blij dat je terug bent." zei hij met een glimlach op zijn gezicht.
"Ik ook niall.. Ik ook." zei ik zacht gevolgd door een gaap.
"Ga slapen Princess. Je hebt rust nodig." zei hij.
Ik knikte en deed mijn ogen dicht.

___

"MEGAN!"
Binnen no time waren mn ogen open en zag Louis recht voor mijn gezicht.

"Lou! Ze sliep!" riep Harry geïrriteerd.
"Sorry" grinnikte hij.

"Hey lou!" zei ik met een glimlach
"Ik heb je gemist de laatste tijd." zei hij
"Ik jou ook." zei ik lachend.

"Waar is Niall?" vroeg ik

Ik hoorde harry lachen.
"Wat?" vroeg ik verbaasd
"Kijk naast je." grinnikte harry.

Daar lag Niall. Het ziekenhuis bed was zo groot dat ik niet eens gemerkt had dat hij naast me lag.

Ik heb hem gemist..
Hij heeft mij gemist..

__

Mensen,  het spijt me verschrikkelijk voor dit korte hoofdstuk! 
Ik had niet ingeschat hoe druk ik het deze week eigenlijk heb.
Dit weekend GEEN uploads :(
Verjaardagen :)

Hoe vinden jullie het boek? :)