The fearless girl named Mavis

22-Great Pretender

Sa totoo lang gusto kong umiyak ng marinig ko yun mula kay Solar. Pero dahil sa kalagayan ko hindi ko magawa.

Gusto kong sumigaw pero hindi ko magawa. I want to wake up but i don't know how.
I wanna cry but how can i???

Pilit kong ginigising ang sarili ko ngunit hindi ko magawa.

Napatingin ako sa suot kong singsing.

An excruciating emotional pain stab me direct to my heart. Para akong sinisilaban sa habdi. Apoy na mismong sa puso ko nanggagaling.

Habang nakatitig ako sa singsing ko ay isang luha mula sa mata ko ang kumawala. Ngunit bago pa man tuluyang bumagsak ang luha ko ay pinunasan ko na agad ito gamit ng palad ko.

I will never cry again.

Pagbaba ko , kahit sobrang hindi ako kumportable sa suot kong pink dress ay nakuha ko paring ngumiti sa harap nila. It wasn't easy. Kailangan ko pang magkunwaring gustong gusto ko ang suot ko kahit sa totoo lang ay hindi ko ito gusto.

I hate fcking pink.

"Mom , dad"

Pagbaba ko ay naabutan kong naghahanda na sila para sa dinner namin.

"Mavis , you look good. I mean Celeste" Wika ni Saturn.

"I look good??? Bakit ngayon niyo lang ba ako nakitang palaging nakasuot ng dress??" I asked innocently.

"Ah , wala. Sorry bunso. Masaya lang si kuya na nandito kana at magaling kana kaya pagpasensiyahan mo na kung nabibiro kita minsan"

Kahit kailan , hindi ko sila tinawag na Kuya o Ate.

Si Ate Vida lang ang tanging tinatawag ko ng ganun.

"Tita Mavis!!!" Nagkaunwari akong nagulat ng biglang may batang tumawag sakin.

It was Livie. Ate Vida's daughter.

Mahigpit niya akong niyakap at agad naman siyang kinarga ni Ate Vida. May ibinulong sakanya si Ate Vida ngunit hindi ko ito gaano narinig.

"Pero Mama mas sanay akong tawagin siyang Tita Mavis kesa Tita Celeste. Nakalimutan niya na po ba ako mama??" Malungkot na sabi ni Livie sakanyang ina.

Gusto kong alisin ang lungkot niya pero baka maghinala sila sakin.

"Celeste. Siya ang anak kong si Livie. Naalala mo naman siguro ako diba?" Baka ang lungkot at pag aalala sa mga mata ni Ate Vida. Matapos niyang ibaba ang anak niya ay mahigpit niya akong niyakap.

"A-anong pangalan mo nga ulit?" I asked.

Hindi ko sila intensyong saktan pero kailangan ko silang madamay kung ayaw kong mabuko sa mga plano ko.

"Ako ang Ate Vida mo"

Hinawaka niya ang pisngi ko.

"Sorry kung ang drama ko ah?" Wika niya habang pinupunasan ang luha niya.

"Sobra kasi akong nag aalala sayo. Akala ko mawawalan na ako ng kapatid . Sorry kung naging busy si Ate ah? Hindi ko na kayo masyadong nadadalaw dito. Pasensiya na talaga. Babawi si Ate sayo promise"

I hate seeing her cry.

Kahit hindi kami biological na magkapatid ni Ate Vida. For me she's my sister. Mahal ko siya. I hate seeing here cry and sobbed like this. I hate myself of making her cry.

"Naiintindihan ko po..."

Sa kalagitnaan ng hapag kainan ay natigilan sila sa sinabi ko.

"Kailan po ba ako makakabalik sa skwela mom?" I asked making them stop from eating.