Το ημερολόγιο του Ντράκο Μαλφοι

Κεφάλαιο 30

Οι μέρες κυλούσαν γρήγορα και ήρεμα. Ζούσαμε ξέγνοιαστα τις ζωές μας έστω και για λίγο, ήταν λες και για ένα λεπτό ξεχάσαμε τελείως πως ένας καραφλός τρελός χωρίς μύτη, με μία emo συμμορία που αποτελείται από τυπάδες με νεκροκεφαλές τατού  μας κυνηγούν. Και ενώ πάντα υπήρχε ο φόβος πως κατάφεραν να μπουν με κάποιο τρόπο στο κάστρο, κάναμε λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Συνεχίζαμε τις ζωές μας, ξεχνώντας αυτό το ενδεχόμενο.

Όπως ανέφερα και προηγουμένος, οι μέρες πέρασαν γρήγορα, ούτε που κατάλαβα πως πέρασε ο καιρός και πότε έφτασε η ώρα για το “πάρτι” που ετοίμασε ο Σλαγκχορν.

“Εγώ παρόλα αυτά προτείνω να τον προσκαλέσεις ούτως ή άλλως, ποτέ δεν ξέρεις μπορεί να έχει αλλάξει γνώμη…” Τα λόγια της Ερμιόνης τριγυρνούσαν στο μυαλό μου συνεχώς, κάε στιγμή που άκουγα το όνομα Ντράκο, σαν κασέτα μπορούσα να ακούσω την Ερμιόνη να επαναλαμβάνει αυτήν την καταραμένη φράση. Δεν έχει άδικο, έπρεπε να ρωτήσω τον Ντράκο, του το χρωστούσα με κάποιον τρόπο.

Και ενώ αυτά έλεγα στον εαυτό μου, η μέρα που ζήτησα στον Ντράκο να με συνοδέψει, δεν ήρθε ποτέ…

Κότεψα; Εγώ;  Ο γενναίος Χάρι Τζέιμς Πότερ; 

Ε λοιπόν ναι φοβήθηκα, δεν ντρέπομαι να το πω, δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ στον εαυτό μου.

Δεν με φοβίζει ότι υπήρχε περίπτωση να φάω άκυρο, να μου πει όχι για προφανής λόγους. Δεν ήθελα να το ρωτήσω γιατί φοβόμουν πως αυτή η υπέροχη ηρεμία που επικρατεί τον τελευταίο καιρό, θα διαλυθεί. Δεν ήθελα να αντικαταστήσω τις βραδινές συζητήσεις σε απομονωμένους διαδρόμους ή τις βόλτες κάτω από τον έναστρο ουρανό, με έναν καυγά που πιθανότατα θα προκαλούσε αυτή η συζήτηση.

Ίσως το υπεραναλύω, ίσως υπερβάλλω.

“Κοιτάξτε γύρω σας, στον κόσμο που ζούμε άνθρωποι χάνονται κάθε μέρα… Ποτέ δεν ξέρεις αν αύριο θα είμαστε εδώ ή όχι… Οπότε απλά εκφράστε την αγάπη σας σε αυτούς που αγαπάτε, μην διστάσετε, ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να αλλάξει…”

Μισώ πόσο σωστά μίλησε ο Νέβιλ… Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που διαβάσαμε για κόσμο που εξαφανίστηκε στην καθημερινή εφημερίδα. Επιχειρήσεις κλείνουν, οικογένειες χωρίζονται, άνθρωποι εξαφανίζονται και εμείς εδώ κλεισμένοι σε αυτό το κάστρο.

Οπότε δεν ρισκάρω να χάσω την ευτυχία μου, δεν θα χαλάσω την σχέση που έχω με τον Ντράκο για κάτι τόσο μικρό, τόσο ασήμαντο.