Το ημερολόγιο του Ντράκο Μαλφοι

Κεφάλαιο 25

Ο αγώνας με το Σλίθεριν, είναι αυτό το σαββατοκύριακο που μας έρχεται, αυτό σημαίνει πως υπάρχει αρκετή προετοιμασία που πρέπει να γίνει. Μόλις λοιπόν τελειώσαμε το πρωινό μας, ως αρχηγός την ομάδας κουιντιτς του Γκρίφιντορ είμαι υπεύθυνος να ενημερώσω τα μέλη της ομάδας για να συγκεντρωθούμε και να οργανωθούμε μετά τα μαθήματα. Φέτος η τα παιχνίδια θα είναι διαφορετικά από τις προηγούμενες χρονιές, δεδομένου πως οι δίδυμοι Γουέσλι δεν είναι πια στην ομάδα. Παρόλα αυτά είμαι αισιόδοξος, καθώς φέτος και ο Ρον βρίσκεται στην ομάδα μας. Ένας καινούργιος παίκτης γεμάτος με θέληση για την νίκη, που βέβαια απέχει τεχνικά από τους άλλους παίκτες. Η αλήθεια είναι πως ο Ρον δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό του, πράγμα που δημιουργεί ένα... μικρό προβληματάκι, όμως δεν απογοητεύομαι, έχω πίστη στην ομάδα μου, μπορούμε όλοι μαζί να τα καταφέρουμε....

Τώρα ένα άλλο θέμα που με απασχολεί, είναι το γεγονός ότι θα παίξουμε εναντίον του Σλίθεριν. Μετά από όλα όσα έγιναν μεταξύ με εμένα με τον Ντράκο θα μπορέσω άραγε να αντιμετωπίσω την ομάδα αυτή όπως κάθε άλλη; Πρέπει να αντιμετωπίσω το ξανθό αγόρι σαν κάθε άλλο κοινό ανιχνευτή. Βέβαια και πάλι, πότε αντιμετώπισα τον Ντράκο ίσα με όλους τους άλλους; Στην δεύτερη χρονία σχεδόν πεθάναμε καθώς κυνηγούσαμε ο ένας τον άλλο, στην τρίτη πάλι δεν έγινε κάτι διαφορετικό. Μα τι λέω; Πρέπει να καθαρίσω στο μυαλό μου και να επικεντρωθώ στην νίκη... Όταν βρίσκομαι τουλάχιστον μέσα στο γήπεδο αυτό είναι το μόνο πράγμα που πρέπει να με ανησυχεί.

Η μέρα πέρασε γρήγορα, τα μαθήματα κύλησαν πολύ γρήγορα, θα έλεγε κανείς πως όλα κυλούσαν φυσιολογικά. Και όντως κάθε μάθημα ήταν συνηθισμένο, εμ βασικά σχεδόν κάθε μάθημα... Στην ώρα της Ιστορίας κάτι το ασυνήθιστο συνέβη...

"Κύριε, θα πηδήξω!"

"Κυρία Πάρκινσον σας παρακαλώ, κατεβείτε από το περβάζι..." Ο κύριος Φλιτγουιτς έκανε μάταιες προσπάθειες να κρατήσει τον εαυτό του ψύχραιμο.

"Κύριε, αν είναι να γράψουμε απροειδοποίητο προτιμώ τον θάνατο..."
"Σας παρακαλώ, κατεβείτε από εκεί, δεν υπάρχει λόγος να κάνετε κάτι τέτοιο για ένα απλό τεστ"

Ο Ντράκο είχε κρύψει το πρόσωπο του ανάμεσα στα χέρια του. "Ρεζίλι γίναμε" Μουρμούρησε σιγανά για να μην ακουστεί.

Η υπόλοιπη μέρα ήταν φυσιολογική, σε γενικές γραμμές.

Και επιτέλους έφτασε το πιο υπέροχο κομμάτι της ημέρας, η βραδινή μου έξοδος στο Απαγορευμένο δάσος. Με χαρά φόρεσα τον μανδύα μου και νυχοπατώντας πέρασα τους σκοτεινούς διαδρόμους και σε λίγη ώρα βρισκομουν στο ξέφωτο. Ο Ντράκο ήταν ήδη εκεί και με περίμενε.