Το ημερολόγιο του Ντράκο Μαλφοι

Κεφάλαιο 14

Σήμερα η προσοχή μου ήταν γυρισμένη προς τον Μαλφοι. Τον παρατηρούσα όλη μέρα. Έπρεπε να τον βρω κάπου μόνο του, γιατί θα ήταν άβολο να κάνεις μια τέτοια συζήτηση μπροστά σε άλλους. Οπότε προσπαθούσα να τον πετύχω σε διάφορες φάσεις που ο Κράμπ και ο Γκοιλ να μην είναι μαζί του ή που να μην είναι μαζί του η Πάνσι, πράγμα που αποδείχτηκε δύσκολο. Ειδικά η Πάνσι ήταν σαν βδέλλα πάνω του. Ψουψουψου το ένα, ψουψουψου το άλλο, όλη την ώρα στο αυτί του ήταν και κάτι ψιθύριζε. Πηγαδάκι άνοιξαν μάλλον, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Βέβαια θα μπορούσα απλά να του μιλήσω αύριο, στην τιμωρία που μας έβαλε ο Σνειπ, αλλά αυτό είναι επείγον, δεν μπορεί να περιμένει. Έπρεπε επίσης να είμαι πολύ προσεκτικός όταν παρακολουθούσα τον Μαλφοι, γιατί αν με έπιανε η Ερμιόνη να τον κοιτάω δεν θα σταματήσει ποτέ να με κοροϊδεύει. Δηλαδή έλεος, κακό είναι να θέλω να μάθω τι έγινε στην πραγματικότητα στο μάθημα των φίλτρων;

Όλο το πρωί κάπως έτσι το πέρασα… Μια κοιτούσα την Ερμιόνη, για να είμαι σίγουρος ότι δεν με έχει καταλάβει, μια κοιτούσα τον Μαλφοι, ο οποίος πιστεύω, ή βασικά θέλω να πιστεύω πως δεν έχει ιδέα για τον διαγωνισμό κοιτάγματος που έπαιζα μόνος μου. Κάποια στιγμή το απόγευμα, καθώς περνούσα τυχαία από την βιβιοθήκη… Και όταν λέω τυχαία, εννοώ τελείως τυχαία, δεν ακολούθησα τον Μαλφοι, απλώς.... έτυχε να πηγαίνουμε και οι δύο στην βιβλιοθήκη. Βρήκα τον Μαλφοι να κάθεται, μόνος του, σε ένα από τα θρανία που είχε εκεί και να διαβάζει ένα βιβλίο. Αυτό είναι! Αυτή είναι η ευκαιρία μου, θα περπατήσω ήρεμα από μπροστά του, θα κάτσω στην θέση απέναντι του και θα πω "Μήπως μπορώ να σε απασχολήσω λίγο…" όπα όπα όχι. Αυτό ακούγεται σαν να είμαι κάποιος πλανόδιος πολίτης. Θα πω ένα "Μαλφοι, πρέπει να μιλήσουμε!" Μπα όχι αυτό ακούγεται πολύ δραματικό, πρέπει να το χαλαρώσω λίγο. Χμ… ίσως να πω ένα, "Θα μπορούσα να έχω λίγο από τον χρόνο σου…" Αχ όχι τι είναι αυτό; Ποιος λέει κάτι τέτοιο. Λοιπόν ας πάμε με κάτι απλό όπως..."Μαλφοι, μπορώ να σου μιλήσω λιγο;" Ναι αυτό είναι το βρήκα. Απλό και εύκολο να το θυμηθείς, ασφαλής επιλογή, ωραία. Πήρα μια βαθιά ανάσα και όταν όμως πήγα να περπατήσω μια φωνή ακούστηκε από πίσω μου που φώναζε το όνομα μου.

"Χάρι; ΧΑΡΙ;" Ήταν ο Ρον ο οποίος με πλησίαζε με γρήγορο βήματα και μια ανήσυχη έκφραση στο πρόσωπο του. Όταν έφτασε κοντά μου, πήρε ένα λεπτό να ανακτήσει την ανάσα του, μετα από λίγο, άνοιξε το στόμα του και είπε… "Ουφ Χάρι πάλι καλά που σε βρήκα, πρέπει να τρέξουμε να πάμε να κρυφτούμε…"