Το ημερολόγιο του Ντράκο Μαλφοι

Κεφάλαιο 20

"Γιατί νομίζεις πως αυτό θα με σταματήσει;"

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν ήξερα τι να κάνω. Φυσικά και δεν ήθελα να διαγραφούν όλες αυτές οι υπέροχες αναμνήσεις μου. Όλα αυτά που ένιωσα, όλα αυτά που έμαθα για τον Ντράκο, δεν ήθελα να αποχωριστώ τίποτα. "Ντρα-κο, σε παρα-καλω, μην-" η τρεμάμενη φωνή μου αντήχησε στον άδειο πύργο.

"Πρέπει να το κάνω" είχε πάρει το βλέμμα του από εμένα.

"Γιατί, Ντράκο; Γιατί πρέπει να κάνεις κάτι τέτοιο αφού… αφού-" αλλά δεν με άφησε να τελειώσω την πρόταση μου.

"Πότερ, σε μισώ και εσύ με μισείς. Έτσι πρέπει να είναι και έτσι θα είναι"

"Αυτό είναι ψέμα" Με έναν αγανακτισμένο τόνο κοίταξα το ξανθό αγόρι.

"Μερικές φορές είναι ευκολότερο να μισείς κάποιον"

"Όχι" είπα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος του και με μια ήρεμη, όσο μπορούσα φωνή είπα. "Αυτό είναι ψέμα Ντράκο"

"Είναι αλήθεια, όσο και εάν θέλουμε να το αρνηθούμε σε αυτόν τον κόσμο, κάθε άνθρωπος για τον οποίο νοιαζόμαστε χάνετε" χαμήλωσε το ραβδί του μακριά από το βιβλίο.

"Όχι αυτό-" δεν με άφησε να τελειώσω την πρόταση μου και έκαναν ένα βήμα πιο μπροστά.

"Για αυτό καλύτερα να μην έχουμε κανέναν. Να είμαστε μόνοι, έτσι ώστε να μην μπορούμε να πληγώσουμε και άλλο κόσμο, εκτός από τους εαυτούς μας"

Μπερδεμένος κοιτούσα τον Ντράκο. Αυτή η συζήτηση δεν αφορούσε το ημερολόγιο, αλλά κάτι άλλο που συνέβαινε στην ζωή του χλωμού αγοριού. Κάτι από το οποίο βρισκόμουν αποκλεισμένος, χωρίς να ξέρω πως να βοηθήσω, τι να πω, ή πως να αντιδράσω. Η μόνη μου επιλογή είναι να προσπαθήσω να ηρεμήσω τον Ντράκο όπως μπορώ. Έκανα άλλο ένα βήμα πιο μπροστά πλησιάζοντας σχεδόν σε κοντινή απόσταση το αγόρι απέναντι μου. "Ντράκο"

Αμέσως όμως ο Ντράκο κατάλαβε την επικίνδυνη απόσταση στην οποία βρισκόμασταν και έκανε ένα βήμα πιο πίσω."Μην με πλησιάζεις"

"Απλά θέλω να βοηθήσω" είπα και προσπάθησα να κάνω ένα βήμα μπροστά.

Ο Ντράκο όμως βρήκε ξανά την ισορροπία του και σήκωσε πάλι το ραβδί του. Αμέσως εγώ έφερα το χέρι στην τσέπη μου και τράβηξα το δικό μου ραβδί. Το ξύλινο αντικείμενο που βρισκόταν στα χέρια του ξανθού αγόρι βρισκόταν στον αέρα με την λεπτή μύτη του να σημαδεύει το ημερολόγιο. Ο Ντράκο άνοιξε το στόμα του έτοιμος να ξεστομίσει το ξόρκι, έτοιμος να μετατρέψει τις αναμνήσεις μου σε στάχτες.