Το ματ των ανόητων

Τι θέλει ένας άντρας;

Εύχομαι το βλέμμα να είχε φωνή. Να μαρτυρούσε όσα δεν είπες. Να πρόδιδε όσα ένιωσες. Να επιβεβαίωνε τις τρελές σκέψεις, τα επικίνδυνα όνειρα που βλέπω τα βράδια.
Εύχομαι το βλέμμα να είχε φωνή. Για να σου πει όσα εγώ φοβάμαι. Όσα εμένα δεν μου επιτρέπονται. Να καταρρίψει τα απαγορευμένα, να αγγίξει εσένα για εμένα. Εύχομαι να πίστευες στο βλέμμα μου. Πόσες φορές στα έχει μαρτυρήσει όλα κι εσύ ακόμα τα αρνείσαι.
Εύχομαι. Με βλέμμα δακρυσμένο.

.....

Ετοιμάστηκα για το σχολείο.
Στο κινητό μηνύματα απο τον Μάνο.
Να βρεθούμε. Να μου μιλήσει. Στο ξενοδοχείο του..
Ξέρω τι θέλει.
Το είδα στο βλέμμα του από την πρώτη στιγμή. Η ίδια έκφραση είναι στα μάτια όλων των ανδρών όταν ξέρουν τι ζητάν. Και συνήθως ζητάνε όλοι το ίδιο.

Δεν θέλω να νιώσω.
Χθες το βράδυ όντως αναρωτήθηκα πως θα ήταν ένα φιλί. Και επιβεβαιώθηκα.
Ήταν υγρό και απαλό. Μα κενό από συναισθήματα.

Ξέρω πως κάτι πάει στραβά με εμένα.
Πως δεν είμαι φυσιολογική. Πως θα έπρεπε να υπάρξει ένα σκίρτημα, έστω μια αγωνία.
Μα υπάρχει μόνο κενό. Και ένα γέλιο.. γιατί χάρη σε εκείνο το φιλί ο Μάνος χαλάρωσε. Πίστεψε στην παράσταση που του χάρισα. Η γυναικεία φύση είναι δύναμη.. Είδε στα μάτια μου αυτό που ήθελε να δει. Πίστεψε πως χανόμουν στο άγγιγμα του, όπως εσφιγγα αηδιασμένη το μπράτσο του.

Αναρωτιέμαι αν θα πίστευε κάτι ακόμα.
Έναν οργασμό.
Άφησα το κινητό στο κομοδίνο. Τα μηνύματα τα διάβασα μα απάντηση δεν του έδωσα.
Κάθισα στο κρεβάτι του Σωτήρη.
Τυλίγω στα χέρια μου το σεντόνι του και το μυρίζω. Η μυρωδιά του.
Ξαπλώνω και τεντώνω τη μέση μου.
Τα χέρια μου απλώνονται πάνω από το κεφάλι μου και κρατάνε τα κάγκελα του κρεβατιού.
Τα τακούνια μου πέφτουν στο πάτωμα και ανοίγω τα πόδια μου στο κρεβάτι.

Τι θα ήθελε να ακούσει;
Πως θα ήθελε να τον κοιτάζω;
Εγώ δεν θα ήθελα να τον κοιτάζω.
Δεν θα ήθελα να του μιλήσω.
Θα έπρεπε όμως να ήμουν πειστική.
Έτσι έκλεισα τα μάτια μου.
Τέντωσα πίσω το λαιμό μου. Η μέση μου λύγισε σαν τόξο. Η καρδιά πρέπει να σκιρτησει, ο έλεγχος να χαθεί. Η φωνή μου δειλα βγαίνει και χανεται ανάμεσα στους τοίχους του δωματίου.
Μικρές φωνουλες, αγκομαχητα.. τα χέρια μου σφίγγονται στο κιγκλίδωμα! Και πια φωναζω! Χάνω κάθε έλεγχο όσο πλησιάζω εκεί που εκείνος θέλει να με φέρει. Εκεί που το δικό του άγγιγμα ονειρευεται ότι μπορεί να οδηγήσει μια γυναίκα. Εμένα. Και ουρλιάζω.
Και η πόρτα ανοίγει.
Και τα μάτια μου ανοίγουν. Ο Σωτήρης κοιτά τα κόκκινα μάγουλα μου, τα μισάνοιχτα χείλη μου. Την ανεβασμένη σχολική φούστα μου. Τα ανοιχτά πόδια μου πάνω στα τσαλακωμενα σεντόνια.
Η ανάσα μου γρήγορη. Αφήνω τα χέρια μου να πέσουν.