Το ματ των ανόητων

Περί μίσους και ηλιθιότητας

"Το μίσος είναι η κακία των μικρών ανθρώπων."
Είχε πει ο Μπαλζάκ

Ποτέ όμως δεν είπα πως είμαι μεγαλοπρεπής.

Η εκδίκηση είναι επιβίωση. Μια ανάγκη που δημιουργεί ο πόνος, τον οποίο με τη σειρά του σου προκάλεσε εκείνος που τόσο μισείς.
Κι εγώ του το χω πει τόσες φορές, πως τον μισώ, που δείχνει να μην με πιστεύει πια! Δεν φταίει αυτος. Είναι στη φύση του. Τα μεγαλύτερα λάθη των ανδρών είναι δύο. Το πρώτο η αλαζονία τους και το δεύτερο η αφέλεια τους όταν έχουν απέναντι τους μια γυναίκα.

Μια γυναίκα μπορεί να κρύψει τα αισθήματα της σχεδόν τόσο καλά, όσο και να τα φανερώσει, ενώ ένας άντρας δυσκολεύεται και στα δύο.

Ναι, είμαι "μικρή". Δεν είμαι "μεγάλη".
Μα ευχαριστω το θεό που είμαι γυναίκα.

......

Τελείωσα με τη δουλειά στο γραφείο του Σωτήρη και γυρίσαμε σπίτι. Λίγο η κούραση, λίγο η ησυχία και η ομορφιά της θεάς έξω από το αυτοκίνητο, δεν μιλήσαμε. Εκείνος οδηγούσε κι εγώ χαζευα περαστικούς. Ενα παιδι έτρεχε στους δρόμους. Μόνο που ήταν νύχτα και ήταν μόνο. Μια γυναίκα κρατούσε στην αγκαλιά της τον μικρο, λευκό σκύλο της. τόσο σφιχτά, που σχεδόν τον έπνιγε. Και μετά.. ένας άντρας έσερνε από το μπράτσο, με δύναμη, προς μια πολυκατοικία, μια γυναίκα με ελάχιστα ρούχα. Στο χέρι τους θολά γυάλιζαν φθηνές γαμηλιες βέρες. Στο βλέμμα του ενός φόβος, στου άλλου θυμός.
Το κεφάλι μου ακουμπούσε στο κρύο τζαμί του παραθύρου. Μόνο τότε του μίλησα. Σαν ψίθυρος βγήκε η φωνή μου και θόλωσε το τζάμι.

- Πιστεύεις πως ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα;

Για λίγο δεν ακούστηκε ούτε η ανάσα του. Σαν να το σκεφτόταν και εκείνος.. Γύρισα και τον κοίταξα.. κόκκινο φως στο πρόσωπο του.. σταματημένοι στο φανάρι κοιτούσε και εκείνος εκείνη τη γυναίκα που άγαρμπα έσερνε εκείνο το δείγμα ανδρός.
- Κάτσε εδώ που είσαι.
Τον άκουσα και το επόμενο που έκανε ήταν να βγει.. μια δεκαριά αυτοκίνητα πίσω μας να κορνάρουν επειδή άναψε πράσινο κι εκείνος να χτυπά με δύναμη εκείνον τον άνδρα. Τον άφησε όσο ακόμα ανεπνεε και τον είδα να λέει κάτι στη γυναίκα κι εκείνη έτρεξε όσο γρήγορα μπορούσε μακριά.  Για δεύτερα γύρισε προς τον Σωτήρη χαρίζοντας του ένα βλέμμα ευγνωμοσύνης. Εκείνος όμως είχε γυρίσει ήδη την πλάτη του.
Αργά ήρθε προς το αμάξι. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε γρήγορα. Είδα τις γροθιές του κόκκινες. Μικρές κυλιδες αίματος πάνω τους. Έκλεισε την πόρτα. Βρισιές ακουγοντουσαν από αναίσθητους οδηγούς και τα έγραφε όλα όσο έβαζε αργά τη ζώνη του.