Το ματ των ανόητων

Αδύναμοι

Είναι πολλές οι στιγμές που φοβάσαι. Που πραγματα διακυβέυονται. Που το μόνο που μπορείς να κάνεις εσύ είναι να περιμένεις. Γιατί από ενα σημείο και μετά εσύ δεν ελέγχεις τίποτα. Μόνο παρασέρνεσαι. Ευχαριστήσου την ψευδαίσθηση του ελέγχου όσο την έχεις. Και όταν πια κάθε δύναμη εξανεμιστεί, γέλα. Εις βάρος όλων εκείνων που πραγματικά πιστεύουν πως μπορούν να ελεγξουν το πιο ασήμαντο δευτερόλεπτο της ζωής τους.

Είναι αστείο δεν είναι;

Η ζωή δεν είναι τίποτα παρά μία τραγική ειρωνία.

Τρέχα εσύ μαλάκα να τιθασεύσεις μια στιγμή της απεραντοσύνης της.

........

Οι κρύοι διάδρομοι. Η αποπνικτική αυτή μυρωδιά. Επρεπε να το αναλογιστώ πιο νωρίς. Θα επρεπε να έχω ένα σχέδιο. Τι να κάνω όταν θα γκρεμίζονται όλα. Πως να κρατηθώ στη λογική όταν επικρατεί η τρέλα.

Περπατώ ασταμάτητα πάνω κάτω και γυρνάνε στο κεφάλι μου τα λόγια του Δημήτρη.

- Μάλλον ξύπνησε. Εστειλε μήνυμα η νοσοκόμα που έχω να μας ενημερώνει, πως για κάποιο λόγο μαζευτηκε αστυνομία στο διάδρομο που είναι το δωμάτιο του. Τι θα κάνεις; Θα κάνεις κατι; Να ενημερώσουμε τη μικρή; Σωτήρη ξύπνα!! Κατι πρέπει να κάνουμε. Οτι κι αν έκανε.. Θα μπλέξει χοντρά η Νεφέλη αν εκείνος μιλήσει! Σωτήρη!!

Ηξερα την αλήθεια. Ηξερα πως η σημερίνη μέρα θα ερχόταν. Σε τι σκατά ηλπιζα. Καθομαι στο πάτωμα και παίρνω ανάσες. Κι αυτές μου ξεγλιστρούν. Ολα ξεγλιστρούν από το κράτημά μου.  Πέφτουν στο λευκό πάτωμα, σπάζουν σε κομμάτια, καταβροχθίζονται στο σκοτάδι κι εγώ απλά κοιτώ.

- Σήκω Σωτήρη.

Ακούω και βγάζω τα χέρια μου από το πρόσωπο μου.

- Γιατί είσαι εδώ; Φύγε.

- Σε ακολούθησα με ταξί.

- Φύγε Νεφέλη. Οσο προλαβαίνεις.

- Τι έχεις πει στον Δημήτρη; 

- Οχι την αλήθεια. Νεφέλη γύρνα στη μανα και στον πατέρα σου όσο είναι καιρός. Δεν θέλω να μπλέξεις σε αυτό.

- Σωτήρη μονη μου έμπλεξα. Είμαστε συνενοχοι.

- Απλά φύγε.

- Δεν θα με δώσεις;

Ρωτά και απόρω με την απορία της. Ισως θα έπρεπε να απορώ με τον εαυτό μου; Δεν ξέρω. Δεν υπαρχει λογος να τα κάνουμε ακόμα πιο σκατά.