Το ματ των ανόητων

Εγωισμός.

- Σωτήρη!

- Τι έγινε;
Η φωνή του από την άλλη γραμμή εκνευρισμένη.

- Είμαι στο διάδρομο του σχολείου γύρω μου χίλιοι δυό μαλακές σαν εσένα με κοιτάνε σαν άλιεν!

Το ντεζαβου της στιγμής, τόσο τραγικό μα και συνάμα τόσο διαφορετικό. Διαφορετικές συνθήκες, συναισθήματα, άνθρωποι, εγώ. Το μόνο ίδιο είναι αυτά τα βλέμματα.
Επιθυμητό ή μη.. κάποια πράγματα φαίνεται να μην αλλάζουν. Όσο κι αν το προσπαθήσεις.

Είναι όπως τότε.

- Πολύ λογικό το βρίσκω. Το θέμα σου;

- Ντύθηκα κακομαθημένο των β.π. , έβαλα μέχρι και τις γκουτσι μπότες, που δεκάξι χιλιάρικα σε έβαλα να σκάσεις, έχω το πιο υπεροπτικό ύφος που είναι δυνατό να πάρει κανείς. Κατάφερα να σηκώσω τον ψευτομαγκα της τάξης από το τελευταίο θρανίο και ακόμα με κοιτάνε με μισό μάτι την φτωχιά. Τόσο μπαμ κάνω; Ε; Με ακούς; Σωτήρη;;

Γιατί δεν απαντά.. κοιμήθηκε; Κοιτάω το κινητό όταν μιλά

- Νεφέλη έχω και δουλειές τελείωνε.

- Δεν με ακούς τόση ώρα;

Ξεφυσά βαριά και αποφασίζει να συνεχίσει
- Σου αρνήθηκα να σε πάω με το αμάξι και πηγές στο σχολείο με το ποδήλατο, το κινητό σου είναι μια μπακατελα από το ογδόντα, έχεις ντυθεί οπως πρέπει για να σε μισήσουν, αγαπήσουν και ληστέψουν, μα ούτε τους είπες που το βγαλες το χρήμα ούτε και ανέφερες πρόγονο που συμμετείχε στον πόλεμο. Ναι. Κάνεις μπαμ. Την έχεις κάτσει μικρή. Δεν χρειάζεται μόνο να τα 'χεις πρέπει να τα πουλάς κιόλας.

Αυτο.. λύνεται.

- Μάλιστα.. Σωτήρη σήκω.

- Νεφέλη παράτα μας.
Το κλείνει. Καμία συνεννόηση!

Τον ξαναπαίρνω.

- Μην το ξανακλεισεις σε εμένα! Σήκω και πήγαινε πάρε μου κινητό ότι πιο καινούριο και ακριβό βρεις. Θα το μάθω αν δεν είναι το καλύτερο. Επίσης δεν θα το σκεφτώ άλλο πάρε μου Λαμποργκίνι.. Λαμπουργκίνι κάπως έτσι το έλεγαν οι μπροστινοί μου στην τάξη. Βιασου και το μεσημέρι έλα να με πάρεις με το αμάξι. Α το αυτοκίνητο αν βγαίνει σε ροζ έχει καλώς, αλλιώς δέχομαι και ότι άλλο χρωματάκι θες εκτός από μαύρο. Αν δεν τα δω το μεσημέρι ξέρεις τι θα γίνει γι'αυτό σταματά να μουρμουροβριζεις. Σε αφήνω, με κοιτάνε περίεργα.

- ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΓΑΜ

- Μην βρίζεις είπαμε!

Το κλείνω. Τα αυτιά μου. Κάθε φορά που πάω να κάνω συζήτηση μαζί του γαϊδουροφωνάζει και μετά λέει πως εγώ δεν έχω τρόπους.
Τώρα ξέρω τουλάχιστον τι πρέπει να κάνω..
Αν δεν μου φιλάν τα χέρια τα κακομαθημένα να μην με λένε Νεφέλη! Όχι αυτή τη φορά.. Αυτή τη φορά θα έχω το πανω χέρι στα πάντα. Δεν με αγγίζει τίποτα και κανένας.  Όχι μόνο για μένα.