Το ματ των ανόητων

Ήλιος και φεγγάρι

- ......
Σιωπή...
Από Μακριά...
Ήχος μετάλλου να κοπανά σε μέταλλο.
Επαναλαμβάνεται βασανιστικα και με πλησιάζει.
Δυνατά και πιο δυνατά νιώθω να κοντοζυγωνει.
Κάτι με τυφλώνει...
Τίμημα.
Σταμάτα!
Η άσφαλτος.
Ένα γαλάζιο και άσπρο και μαύρο και κόκκινο φως.. άνθρωποι με αγγίζουν... κατι κόκκινο.. και πηχτό και..

- Τι σκατά μουρμουράς τόση ώρα;

- Ε;.. με έκοψες! Τώρα μου ερχόταν! Προσπαθώ να θυμηθώ το όνειρο που είδα χθες. Το νιώθω ήταν σημαντικό.. Να δεις που κάτι κακο θα γίνει.

- Γρουσουζιά πρωινιατικα. Τι χειρότερο μπορεί να γίνει; Όλα πάνε ήδη σκατα!

- Εσύ είσαι γρουσουζης. Επαναπαυσου, πες ότι δεν γίνεται χειρότερα και θα την πατήσεις. Το όνειρο πάντως.. δεν ξέρω.

- Μαλακίες. Απλά σταματα να μουρμουράς.

- Καλά αλλά να χεις το νου σου. Έχω κακό προαισθημα Σωτήρη..

- Δεν χρειάζομαι συμβουλές από εσένα.
Τα μάτια του κοιτάνε τον ουρανό από την ανοιχτή οροφή του αυτοκινητου και φορώντας τα γυαλιά του επαναφέρει την προσοχή του δρόμο.
Μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα.
Όλα κυλάνε θεατρικά.. ομαλά.. εξαίσια παράσταση.
Δεν συζητήσαμε τιποτα για τα χθεσινά.Οι λέξεις δεν είναι η λύση στο μπλέξιμο μας.
Μείναμε ολόκληρο το βράδυ άυπνοι κοιτώντας τον άσπρο τοίχο του δωματίου.
Περίπλοκες σκέψεις που ούτε εγώ ήθελα να μοιραστώ ούτε εκείνος.
Κάποια στιγμή το ξημέρωμα με πήρε ο ύπνος όμως με ενα καλημέρα με ξύπνησε και επαναφερθηκαμε στους ρόλους μας.
Η υποχώρηση του να με πάει ως το σχολείο το μόνο στοιχείο που φανερώνει πόσο ράκος είναι. Ούτε να μαλωσουμε και να με στείλει με το ποδήλατο δεν είχε κουράγιο.

Ανησυχώ.

- Στις 2 θα μαι εδώ να σε πάρω.

- Σωτήρη μήπως

Πατάει γκάζι και φεύγει.
Εγώ φταίω που νοιάστηκα. Αφού ξέρω πως δεν αξίζει να νοιάζεσαι. Όχι πως νοιάστηκα. Δεν νοιαζομαι. Τέλος.
Ειναι ανυπόφορος. Ανυπόφορος.

....

- Ναι σας λέω τον συγχωρεσα. Αφού το έκανε για να μην με αποχωρίζεται. Θέλει να είναι εκτός από άντρας μου και οδηγός μου για να περνάμε όσο περισσότερο χρόνο γίνεται μαζί. Ξέρω ναι Αμέλια. Φυσικά και το κάνει μόνο για μένα Κύνθια. Έλα τώρα Ανδρομέδα. Να τος Ιωσηφίνα. Ναι Μαρία-Καστελα-Ερμιονη. Πρέπει να φύγω!

Ένα βήμα και νομίζω πως πνιγομαι.
Προσεύχομαι να είπα τα σωστά ονόματα και ξελυνω τη γλώσσα μου.
Μπαίνω μέσα και βάζω ζώνη. Βλέπω τις βλαμμενες να πλησιάζουν. Κουτσομπολες του σατανά! Παίρνουν μάτι!
Τι μάτι να πάρουν δηλαδή..