Το ματ των ανόητων

Ποιος είναι το τρίτο πρόσωπο..

- Βι... Βίκυ..

- Αυτοπροσώπως!

Να συγκεντρωθω να καταλάβω τι συμβαίνει..
Ψηλή, καστανή, υπερθεά, όμορφο σώμα, άψογο στυλ κομψό κι όμως όχι κρυοκωλέ, γλυκά χαρακτηριστικά και απαράμιλλη γοητεία..
Αυτό είναι τουλάχιστον άδικο!

Σκαρφαλώνει πάνω στον Σωτήρη, οσο εγώ με το μπουστακι από το γυμναστήριο, πιασμένο μαλλί να πετάει, αβαφη, να μου πατάει μισό κεφάλι, καλά.. ένα κεφάλι, στέκομαι δίπλα στον Σωτήρη, του οποίου το βλέμμα... σακατεμμενο.

Αυτή είναι.. Είμαι σίγουρη.

Ότι και να νομιζες πως έχει τελειώσει Σωτήρη, σε καίει.. σε καίει ακόμα.

Σοκαρισμένος δεν έχει σταματήσει να την κοιτάει. Εκείνη ξεσκαρφαλωσε και κρατάει στα χέρια της τα δικά του. Η μητέρα, ο πατέρας, η Μαρθα, γενικώς όλο το σπίτι είναι στο πόδι και κοιτάνε μια εμένα μια αυτούς.

- Δεν θα μου πεις καλωσηρθα;;

- Καλωσηρθες..

Έχει μείνει μαλάκας..

Δεν έχει καμία ελπίδα μαζί της. Σε εμένα μια χαρά μάγκας το παίζει.

- Βίκυ θα μείνεις για το τραπέζι.

- Φυσικά Άννα. Ότι και να μαγειρεψες με τη Μάρθα είμαι σίγουρη πως θα είναι υπέροχο.

Άννα στην πεθερουλα μου..
Κάπου εδώ δεν μπαίνω κι εγώ;;
- Σωτήρη μου; Δεν θα μας συστήσεις;

- Ναι.. να σας συστήσω.. από δω η...
Με κοιτά για λίγο.. γύρνα προς την.. Βίκυ..
- Και από εδώ η..
Κοιτά και το πάτωμα και πάλι από την αρχή..

Υποθέτω εδώ είναι που κόλλα όντως το άσμα.
Αχ ρε Σωτήρη..

- Βίκυ Στρατή.
Καλύπτει την ηλιθιότητα του βλάκα η κοπέλα και μου απλώνει το χέρι της.

- Νεφέλη Δημ.. Αρώνη. Νεφέλη Αρώνη. Χάρηκα.

- Ναι.. κι εγω το ίδιο. Άρα εσύ είσαι.

- Ποια;

- Η γυναίκα του Σωτήρη. Άκουσα πριν λίγες μέρες για τον γάμο και με το που γυρισα Ελλάδα είπα να σας επισκεφτώ να σε γνωρίσω. Συγχαρητήρια για τον γάμο σας. Κάθε ευτυχία..

- Ευχαριστουμε. Πες κι εσύ ευχαριστω Σωτήρη.

- Νεφέλη!

- Έτοιμο το τραπέζι.

- Από εδώ.

Πάω να δείξω στη Βίκυ προς τα που να πάει όταν άνετη περνάει καθιστικό, χολ σκάλες, άλλο καθιστικό σκάλες και βρίσκεται στην κεντρική τραπεζαρία.