The Lollipop Project [Gen L Society #1]

Chapter 16

The Sanctuary

Simula kagabi, iniisip ko pa rin yung text ni Kell sa akin. Wala na rin siyang reply nung nag-text ako sa kanya ng "Kung kailangan mo ng kausap, nandito lang ako." Hindi ko tuloy maiwasang hindi mag-alala. Ito rin siguro ang dahilan kung bakit hindi siya nagpaparamdan recently.

"You've been staring at your phone since we got here."

Napatingin ako sa may-ari ng boses at nakita si Jalen na nakatingin sa akin habang nakatutok yung camcorder na hawak niya sa mukha ko.

"I already told you, you didn't have to come." Nilayo na rin niya yung camcorder at ibinaling ang atensiyon sa babae at lalaking busy sa paglalaro sa playground.

"Sorry," I mumbled, slipping my phone into my jeans pocket. I wondered kung alam rin ba ito ni Jalen. Kung hindi sila close ni Markell, marahil ay wala rin itong alam.

"That's fine. Just try to focus now." Tumungo na rin si Jalen palapit sa mga actors ng film project namin.

Nandito kami ngayon sa isang parke na may playground malapit sa university para mag-shoot ng scenes. Ito yung sinulat ko recently kung saan nagsisimula nang maging close si hopeless romantic girl at lonely boy.

Act two, scene one: bonding of two strangers.

Hopeless romantic girl calms lonely boy while playing in the seesaw.

I watched him as he directed Tris and André sitting on opposite sides of the seesaw. Masaya silang nakasakay na parang mga batang walang problema.

"Hindi ka pa nakakasakay sa seesaw?" sabi ni Liatris na linya niya sa scene.

"Hindi pa. Takot ako sa heights," ani André aka lonely boy.

"Heights? Eh hindi naman ito mataas."

"Hindi na, kasi nandyan ka."

"Oh di ba? Sabi ko sa'yo hindi naman nakakatakot basta may kasama ka."

"Wala ka bang kinakatakutan?"

(Long pause...)

"Takot akong maiwan mag-isa," I mumbled under my breath, staring into space. Nung sinulat ko ito, inimagine kong ako si hopeless romantic girl kaya lahat ng mga salita niya ay galing sa isip at puso ko.

I'm scared to be alone.

"You don't have to be. I'm here," Jalen suddenly spoke beside me, breaking my thoughts.

Nakatutok ang mga mata niya sa akin kahit na hawak niya yung camcorder na nakatutok naman kina Tris at André.

Kumurap ako nang makita ko ang ngiti ni Jalen sa aking direksiyon. "Uh, dun lang muna ako saglit."

Agad akong tumalikod at nagtungo sa isang bakanteng bench sa parke. Kailangan kong lumayo para mahimasmasan ako.

"Hija..." Nagulat ako nang biglang may kumalabit sa gilid ko. Isang matandang babae ang nakatingin sa akin habang nakataas ang palad niya. Sa sobrang liit ng katawan niya, bumakat na rin ang mga buto niya sa ilalim ng manipis niyang balat.

"Ano po yun?" Mahina kong tanong.

"Pwe...de ba...ng... maka...limos?" Hirap niyang bigkasin ang mga salita. Baka dahil na rin sa gutom at kulang sa sustansiya.

"Ah, sige po." Agad kong tinignan ang wallet ko sa shoulder bag ko pero limang piso lang ang laman nito. Alam kong walang mabibiling matinong pagkain ang limang piso. Napatingin ulit ako sa matandang babae. "Sorry po kulang 'tong dala kong pera. Pero pwede ko po kayong bilhan. Ano po ba ang gusto niyo?"