Büyüdüğüm YOL

Büyüdüğüm YOL ' 16|1

Kızgındı. Dün ki itirafıyla onu yüzüstü bırakmam, düşündükçe her bir kelimesinde nasıl da saçmaladığımı farkedip daha sonrasında kendimi yediğim o konuşmadan sonra , sinirli bile sayılırdı.

Arkama bile bakmadan kaçtım. Alaz bir kez seslendi, Ege, "Seni kurda kuşa yedirmem!" Diye bağırdı arkamdan.

Keşke kurdun büyüğünü de alabilsen başımdan da ben de dünyevi hayat sıkıntılarım arasına dönebilsem tekrar.

Telefonum titredi. Ata olduğunu bile bile bu kez bakamamazlığa gelemedim. Ama mesajına bu kadar hevesle koştuğumu görmesin diye de önüme çıkan ilk tuvalete kapandıktan sonra telefonumu kontrol ettim.

"Koray mevzusu uzanmadan önünü kes."

Şerefsiz adi piç oğlu piç.

Klozetin kapağına vurarak kapatıp hırsla üzerine otururken kitabımı bacağımın üzerine atarak, resmen telefona tekme tokat girştim o an.

"Bu yaşıma kadar ne yapacağımı kimseye sormadım, sana da soracak değilim!!"

Yalan. Her kelimem ezberletilmişti. Ben yönlendirilmeye muhtaç kafasız bir iskelettim.

"Beni biraz tanıdıysan, müdehale etmemi istemezsin."

Müdehale ederse ne olacağını da bilmiyordum ki. Tanıyordum bazı şeylere verdiği tepkileri artık biliyordum da ama bir insanı tanıdım demek için birkaç ay yeter miydi. Bu kadar da saf olamazdım? Öyle miydim?!

"Orospu çocuğusun!"

"Öyleyim!"
"O teklifi alıp o itin götüne sokturtma bana."

"İlişki istemiyorsan, bana kestiğin ahkamı burda da konuştur."

"İlişki istemiyorum değil Ata."
"Seninle olan bir ilişki istemiyorum."

Cevap vermedi.

Aynı şeyi yeniden yaptı ve bana, cevabını deli gibi merak ettiğim bu sert çıkışıma hiçbir karşılık vermedi. Ders zili çalana kadar neredeyse yarım saat boyunca bir tuvalet deliğinde, sürekli açık tuttuğum telefonumdan ayırmadım gözlerimi. Yazmasını bekledim. Bana laf yetiştirip, soktuğum lafın altında kalmamasını.

Derse döndüğümde sınıftaydı ama bir kez bile bakmadı bana.

Gücenecek birine de benzemiyordu hiç. Hatta yüzsüzün tekiydi. Hatta daha çok umursamazdı bu tavırları ve buna rağmen benden ilgi mi bekliyordu?

Telefonumu kontrol etmeyi geceye kadar bıraktım. Sürekli onun üzerine gitme planları yapmama rağmen sanki aklımdan geçeni görüyormuş gibi kendini geri çekiyor; tam hazır o vazgeçmişken ben de planımdan vazgeçtiğim an üzerime geliyordu.

Bunu tekrar yaparsa bu defa sonu ne olursa olsun onu buna pişman edeceğime yeminler ederek uyudum o gece.

Yeminimi tuttum. Beni buna zorlayan da kendisiydi çünkü. Sabah uyandığımda telefonumda, gece dörtte atılmış bir mesaj vardı.

Aynı terane, "Dışarıdayım."

İyi ki, İYİ Kİ görmemiştim yoksa uyanıp yanına gidecek kadar salak olduğumu kendime çoktan kanıtlamıştım.