Laatste kans

38.

Geschreven door AjaxLady

Uitgeput liet Zoey zich in het gras vallen. Ze had een behoorlijk stuk gerend en ze was kapot. De tranen vielen over haar wangen en ze kon niet meer stoppen met huilen.

Josh en Ginnifer kwamen na een tijdje aangerend. 'Zoey.' Josh ging op zijn hurken zitten. 'Ga weg. Jullie zijn niet mijn ouders.' Snikte Zoey. 'Nee, dat zijn we niet maar we zijn wel hier omdat we om jou geven.' Antwoordde Ginnifer. Ze ging naast Zoey in het gras zitten. Zoey huilde. 'Waarom zouden jullie? Jullie kennen mij niet eens.'

'Zoey lieverd, we kennen jou als geen ander. We weten hoe je in elkaar steekt, wat je lekker vind, wat je niet lekker vind, waar je blij van word. We houden van jou Zoey.' Zei Josh. 'Ga weg alsjeblieft.' Huilde Zoey. 'Lieverd, waar ben je bang voor? We willen je helpen.' Zei Ginnifer bezorgd.

'Ik.. ik denk dat beter is dat jullie alleen Sam adopteren.' Stamelde Zoey. 'Ik weet dat Sam meer de persoon is die jullie in gedachten hadden toen jullie een pleegkind wilden en dat is oké. Dus ik denk dat jullie Sam moeten adopteren. Ze is gelukkig bij jullie en mocht er wat met haar zijn kunnen jullie mij natuurlijk altijd bellen. Ik vind wel een ander pleeggezin waar ik kan wonen.' Ratelde Zoey.

'Daar komt niks van in. Je hoort bij ons en wij hebben je nodig. We hebben een connectie Zoey. Het gezin wat we nu hebben is voorbestemd voor elkaar. Jij en Sam horen bij ons.' Zei Josh. 'Inderdaad.' Knikte Ginnifer. 'Ik weet dat jullie lief willen..' Zoey wou nog wat zeggen maar Josh viel haar in de reden. 'Zoey, wat we nu zeggen heeft niks te maken met wat er eerder is gebeurd. We houden van jou. Vanaf het moment dat we je zagen. Je hoort bij onze familie.' Sprak Ginnifer het meisje toe.

'We zullen er altijd voor je zijn. Bij je diploma uitreiking zitten we op de voorste rij, elke gitaarles, we kopen je eerste galajurk en over heel veel jaren geef ik jou weg op je bruiloft.' Zei Josh. Zoey lachte door haar tranen heen. 'Zet mij dan alsjeblieft niet te erg voor schut bij mijn diploma-uitreiking.' Zei Zoey tegen Josh. Josh en Ginnifer lachten om Zoey. 'Ik zal het proberen.' Beloofde hij. Zoey gaf Josh een knuffel. 'Sorry.' Bood ze haar excuses aan. 'Het is oké.' Geruststellend wreef hij over haar rug.

Daarna liet Zoey los en omhelsde ze Ginnifer. 'Sorry Ginny.' Ze pakte Ginnifer stevig vast. 'Het is oké schatje. We gaan lekker naar huis.' Zei Ginnifer. Zoey knikte. Josh, Ginnifer en Zoey wandelden met z'n drieën terug naar huis. Sam had al die tijd op Oliver en Hugo gepast en stond het drietal al op te wachten.

'Alles goed Zo?' Ze omhelsde haar zusje. Zoey knikte. 'Ja, we gaan hier wonen Sam. Voor altijd.' Ze pakte Sam steviger beet. 'Nou ja ik zou over een jaar of tien toch wel graag uit huis willen.' Antwoordde Sam. Iedereen lachten. 'Dat zien we dan wel weer.' Antwoordde Ginnifer.

'Nu worden jullie echt onze zussen.' Oliver was erbij komen staan. 'Ja Ol. Nu word het echt officieel.' Josh aaide Oliver over zijn hoofd. 'Ja, nu worden jullie echt familie.' Hugo liep naar Zoey en Sam toe en hij gaf ze beide een knuffel. 'Awh jullie zijn lief.' Zoey sloeg een arm om Oliver heen. 'Hier moet ik even een foto van maken hoor.' Ginnifer pakte haar telefoon uit haar zak en ze maakte een foto van de vier kinderen. 'En nu een familie foto.' Stelde Sam voor. 'Ja, inderdaad!' Knikte Zoey.

Ginnifer draaide de camera om. 'Lachen allemaal.' Josh ging achter Zoey en Oliver staan en Hugo klom op Sam haar rug. Lachend keken ze allemaal in de camera. 'Cheese!' Riep Oliver. 'Cheese!' Riep iedereen hem na. Ginnifer klikte een aantal keren.

'Wat gaan we nu doen?' Vroeg Oliver. 'Ik wil jullie eigenlijk wat laten horen. Ga maar in de woonkamer zitten.' Zoey keek iedereen verlegen aan. 'Oké.' Iedereen ging in de woonkamer zitten en Zoey rende naar boven om haar gitaar te pakken. Afgelopen twee weken had ze flink geoefend en eindelijk kon ze een liedje spelen op haar gitaar. De laatste dagen ging het steeds beter en ze wou het aan haar nieuwe familie laten horen.

Nadat Zoey haar gitaar had gepakt liep ze terug naar beneden. 'Ga je een liedje voor ons zingen?' Enthousiast keek Hugo het meisje aan. Heel de familie zat op de bank en ze keken Zoey verwachtingsvol aan. 'Uhm ja. Ik heb de afgelopen weken heel hard geoefend op de gitaar en ik wil het aan jullie laten zien.

Zoey ging op de stoel zitten en ze stemde de gitaar. 'Zijn jullie er klaar voor?' Vroeg Zoey. Iedereen knikte en Zoey begon te spelen.

Some things are simple and hard to ignore, they say
Mmm, the truth is like that
We're getting colder, so far from the shore, I say
Mmm, the world is like that

I can't see you
But I hear your call
Baby, hold on now

We're going home
If we make it or we don't, we won't be alone
When I see your light shine, I know I'm home
If you're waiting all your life, you won't ever go
When I see your light shine, I know I'm home
When I see your light shine, I know I'm home
When I see your light shine

Toen Zoey klaar was begon iedereen hard te klappen. 'Dat was zo mooi Zo!' Sam liep naar haar zusje toe en ze gaf haar een knuffel. Ook Oliver en Hugo renden naar Zoey toe en ze gaven haar een knuffel. 'Super goed gedaan Zo. Ik ben echt trots op je.' Oliver klemde zijn handen om Zoey heen en Zoey glimlachte. Nu wist ze het zeker: dit was haar thuis.