Laatste kans

20.

Geschreven door AjaxLady

'Ik denk dat ze bij het huis van onze moeder is.' Zei Zoey. 'En waar is dat?' Vroeg Josh. Zoey vertelde Josh en Ginnifer het adres. 'Laten we gaan. Kom Zoey.' Josh stond op. 'Moet ik mee?' Geschrokken keek Zoey Josh aan. Josh knikte. 'Zonder jou ga ik dat adres nergens vinden. Ik heb je nodig.'

Zoey beet op haar lip. 'Ik ga niet mee.' Zei ze direct. 'Waarom niet?' Hij keek Zoey vragend aan. 'Gewoon niet.' Met betraande ogen keek Zoey Josh en Ginnifer aan. 'Lieverd, je kan ons altijd alles vertellen. Het is dat Oliver had gebeld maar anders lag je hier nog steeds alleen op de grond in de woonkamer.' Zei Ginnifer.

'Oliver?' Verbaasd keek ze het stel aan. Josh knikte. 'Oliver belde met de huis telefoon dat jij verdrietig was.' Zoey haar mond viel open. 'Ik had hem weer terug in bed gestopt. Sorry. Dat was echt niet mijn bedoelding.' Zoey begon zich gelijk te verontschuldigen. 'Zoey, dat maakt niet uit. We zijn blij dat Oliver heeft gebeld maar volgende keer moet je ons meteen bellen als er wat is. We schrokken ons rot toen we je op de grond zagen liggen. We willen jou en Sam zo graag helpen maar dan moet je ons ook helpen. Ga alsjeblieft mee met Josh.' Smekend keek Ginnifer haar aan.

Zoey aarzelde even maar toen knikte ze. 'Oké. Laten we dan maar gaan.' Zei ze tegen Josh. Josh knikte. Snel gaf hij Ginnifer een kus en hij liep achter Zoey aan naar de auto. Josh haalde de auto van het slot en hij en Zoey stapten in. Snel deed hij zijn gordel om. 'Gaat het?' Vroeg Josh. Zoey knikte. 'Mooi. Laten we gaan!'

*

Na een hele lange rit kwamen Josh en Zoey aan bij het huis van Sam en Zoey hun biologische moeder. Josh parkeerde de auto wat verderop in de straat. Het was al half drie s 'nachts en Zoey was doodmoe van de lange dag. Het liefste wou ze nu in haar bed kruipen en er nooit meer uit komen, maar dat kon niet.

'Ben je er klaar voor?' Vroeg Josh. 'Moet ik echt mee naar binnen?' Vroeg Zoey. 'Sorry Zo, maar ik ga je nu niet alleen in de auto laten zitten. Het is half drie s 'nachts.' Antwoordde Josh. Zoey knikte langzaam. 'Kom mee.' Josh deed de autodeur open.

'Josh, wacht.' Zoey begon te huilen. 'Wat is er?' Geschrokken deed Josh weer de autodeur dicht. 'Ik.. ik wil niet mee.' Zoey begon te snikken. 'He, ik snap dat het niet fijn is maar we zijn zo weer weg.' Beloofde Josh het meisje. 'Je snapt het niet. Niemand snapt het.' Snikte Zoey. 'Zoey, wat is er?' Vertel het mij.' Josh wist niet zo goed wat hij moest doen. Zoey was zo verdrietig en van streek.

'Ik..ik.. niemand weet het.' Stamelde Zoey huilend. 'Zoey, kijk mij eens aan.' Commandeerde Josh. Zoey keek de man aan. 'Wat het ook is. Je kan het altijd bij mij kwijt. We moeten nu wel echt naar binnen om Sam te gaan halen. Het is al laat.' Zei Josh. Zoey ademde diep in en uit en ze knikte toen. 'Laten we dan maar gaan.' Josh deed de autodeur weer open en hij stapte uit de auto. Zoey volgde zijn voorbeeld en ze liepen door de donkere straten van Amerika.

'Welk huisnummer is het?' Vroeg Josh. 'Nummer drieëndertig.' Antwoordde Zoey. Josh en Zoey liepen de straat door en het was Josh die het huis ontdekte. 'We zijn er.' Zei hij. Nerveus keek Zoey naar het huis. Het was een huis waar ze zoveel had meegemaakt. Zoveel pijnlijke herinneringen. Ze snapte dan ook niet dat Sam hier weer wou zijn. Blijkbaar had Sam haar jeugd hier toch anders beleefd dan dat zij dat deed.

Josh drukte op de bel. Meteen deed Zoey een stapje achteruit. 'Het komt goed.' Josh pakte Zoey haar hand beet en hij kneep erin. Er kwam geen reactie. 'Misschien slapen ze. Laten we gaan.' Zei Zoey. Ze wou weglopen maar Josh trok haar terug. 'We bellen nog een keertje aan.' Josh drukte nog een keer op de bel en hij hield hem nu ingedrukt. 'Dat zullen ze vast niet waarderen.' Fluisterde Zoey. 'Dan hebben ze pech.' Antwoordde Josh. Zoey gniffelde. Na vier minuten liet Josh de bel los en de deur werd met een ruk opengedaan..